سلیم آزاد
انتخابات دور دوم ریاست‌جمهوری، آن‌طوری که انتظار می‌رفت، با آرامش لازم سیاسی و اجتماعی به پایان نرسید. ما بار دیگر با چیزی مانند انتخابات سال ۲۰۰۹ میلادی مواجه هستیم. این‌بار نیز سایه شوم اتهام تقلبات گسترده انتخاباتی بر سر انتخابات مردم افغانستان سایه افگنده است. این به راستی مردم افغانستان بودند که با حمایت شگفت‌انگیز از این پروسه به پای صندوق‌های رای رفته و در این راه مخاطرات زیادی را به جان پذیرفتند. تنها در یک مورد گروه تروریستی طالبان انگشت ۱۱ نفر را در ولایت هرات به جرم ریختن رای بریدند. ظاهرا این فداکاری‌ها و حمایت‌های مردم مانع از آن نشد که نسبت به مطلوبیت پروسه شک و تردید به‌وجود نیاید.فعلا اختلاف بر سر نتایج آرا میان دو تیم انتخاباتی و کمیسیون مستقل انتخابات به‌وجود آمده است. نکته جالب این‌جاست که تا هنوز نتایج اولیه اعلام نشده و از قضا منازعه بر سر همین آرای خوانده نشده و رسمی نشده است. اما در عین حال نباید فراموش کرد که حساسیت‌ها و تنش‌های خفته سیاسی و قومی در دور دوم انتخابات ملموس بود و دو تیم به‌جای مناظره و ایجاد فضای مثبت به‌سوی عدم دیالوگ و ایجاد فضای منفی انتخاباتی رفتند. مثل این‌که با ریاست‌جمهوری آقای عبدالله و یا غنی افغانستان به‌سوی عقبگرد و بحران سوق داده خواهد شد.
اعاده‌ی اعتبار
در شرایط فعلی دشوار است که به ادعاهای دو تیم انتخابات گوش داد و قضاوت بی‌طرفانه کرد. رییس کمیسیون انتخابات بدون سنجش پیامدهای سیاسی آمار و ارقام ارایه شده اعلام داشت که بیشتر از ۷ میلیون نفر در دور دوم اشتراک کرده‌اند. یعنی برخلاف دور اول مردم این‌بار بیشتر به پای صندوق‌های رای آمده‌اند. به این ترتیب تیم آقای عبدالله باور دارد که چنین مشارکتی باور کردنی نبوده و بیشتر به شایعه‌ی تقلب گسترده دامن می‌زند.قضیه آقای امرخیل ضربه بحران‌سازی بر پیکر انتخابات وارد کرده است. از آن بدتر که کمیسیون انتخابات خیلی دیر هنگام و به‌شکل نازل و بی‌محتوا به این قضیه پرداخت که این واکنش به نوبه خود مشکل‌آفرین شده است. آقای نورستانی باید به‌صورت واضح توضیح می‌داد که چرا آقای امرخیل به‌صورت شخصی و بدون همراهی پولیس صندوق‌های رای را به مراکز رای‌دهی می‌برد؟ آیا این کار در هماهنگی با رهبری کمیسیون و آگاهی شخص آقای نورستانی انجام یافته و یا این‌که یک تصمیم شخصی از سوی آقای امرخیل بوده است؟ آقای نورستانی با زبان الکن فارسی قضیه را بیشتر یک سوءتفاهم وانمود کرد.مساله این نیست که حق به جانب آقای عبدالله و رییس پولیس کابل است و یا آقای امرخیل. ما این را به‌صورت شفاف و از راه قانونی نمی‌دانیم که واقعا چه اتفاقی افتاده است. شاید جالب باشد که ما چرا نمی‌دانیم؟ مساله این است که کمیسیون انتخابات در قضیه آقای امرخیل به‌صورت دیرهنگام و با توضیحات سربسته برخورد کرده و از نظر آقای نورستانی کدام جرمی متوجه آقای امرخیل نیست. از این‌رو رییس کمیسیون انتخاباتی از آقای عبدالله خواست که مدارکی مبنی بر جرم آقای امرخیل ارایه بدارد.نکته باریکی که آقای نورستانی متوجه نیست، این است که واکنش‌های خام و ناکافی اعتبار کمیسیون را زیر سوال برده و از این‌رو با درایت و با در نظرداشت ظرایف سیاسی با موضوعات و رخدادها برخورد کند. مثلا هرچه زودتر مشخص بدارد که آقای امرخیل چطور صندوق‌ها را به مراکز رای‌دهی می‌برده است.در عین حال لازم است که تیم‌های انتخاباتی آقایان عبدالله و غنی بدانند که اعتبار و دقت و درایت کمیسیون‌های دوگانه‌ی انتخاباتی به مشروعیت‌شان کمک فراوانی می‌کند. آقای عبدالله باورمند به تقلب گسترده است و این در حالی است که تیم آقای غنی نه تنها تقلب سازمان یافته را در این دور قبول ندارد بلکه از آقای عبدالله می‌خواهد که به تصامیم کمیسیون احترام بگذارد. به این ترتیب تیم آقای غنی به موثریت و صداقت کمیسیون‌های دوگانه باور راسخ دارد. اما به‌نظر من این روش راهگشا نیست.قبل از هر چیزی باید دو تیم از کمیسیون انتخابات بخواهند که با شفافیت و صداقت خدشه‌ناپذیر با آرای مردم برخورد کنند. باید دو تیم برای حصول اطمینان از این موضوع میکانیزم‌هایی را ایجاد کرده و یک جبهه سیاسی برای حمایت از صیانت آرا و شفافیت پروسه انتخابات ایجاد کنند. زیرا اگر کمیسیون‌های دوگانه اعتبار و موثریت خود را از دست دادند دیگر هیچ نهادی قادر به جلوگیری از بحران‌های انتخاباتی در کشور نمی‌باشد.در نهایت فارغ از کار روزنامه‌نگاری به‌عنوان یک شهروند جلوگیری از تقلب به نفع یک کاندیدا را گام مهم برای تقویت دموکراسی و ایجاد حاکمیت مشروع در افغانستان می‌دانم. اگر کاندیداها در انتخابات‌های ریاست‌جمهوری و پارلمانی از طریق آرای تقلبی به ریاست‌جمهوری و پارلمان راه یابند اعتماد مردم نسبت به دموکراسی و انتخابات سلب می‌شود. مردم برای این خطر را به جان پذیرفته و به پای صندوق رای رفتند که به درستی و شفافیت آن اعتماد دارند. اگر مردم احساس کنند که آرای‌شان چیزی بیشتر از نمایش سیاسی نیست در آن صورت انتخابات را جدی نگرفته و به مشروعیت حکومت شک پیدا می‌کنند.انتخابات و دموکراسی در عین حال که پایانی برای ختم جنگ و منازعه در کشورهای مختلف است به همان‌سان می‌تواند به منازعات و بی‌ثباتی نیز دامن بزند. مهم در انتخابات اعتماد بالای نهادها و پروسه‌های انتخاباتی است. اگر این دو زیر سوال رفت رقبای سیاسی از رفتن به‌سوی بحران و خط و نشان کشیدن پرهیز نمی‌کنند. هشت صبح
 |
This email is free from viruses and malware because avast! Antivirus protection is active.
|
No comments:
Post a Comment