زندگی خود یک مبارزه برای زیست بهتر

ازمدتها آرزو داشتم تا ناگفته  هایم را برشته تحریر دراورم ، ولی مشکلات مهاجرت ،  مسافرت،ارتباطات با هم مسلکان ، تفکردر مورد آینده جوانان بالاخص زنان ودختران وطن ، تشویش بهترزیستن، این فرصت را ازمن می ربود، شور بختانه بیکاری های

اخیر با سلسله تحولات وتغیرات منفی در کشور علیه مردمم ،خشونت علیه روشنایی ،خشونت علیه زنان مظلوم ، وضع محدودیت ها ایجاد سد و موانع برای پیشرفت زنان از جانب دیگر انجام تظاهرات غرض احقاق حق ، گرفتن قربانی ها از زنان شجاع ، آزادیخواه و نترس افغان زنهای بادانش ما که طی سالها زحمت با صرف عمر کسب علم و تجربه نموده بودند وازطریقه حلال ومجاز سرنوشت خویشرا بدست گرفته بودند ثمره تحصیلات خویشرا انتظار داشتن وحال این انتظارات شان در تیره گی روزگار همسان با خاک سیاه گردیدوتحت زمین فرو رفت ،،،، یک بهانه بدستم داد  انهم یک دلیل قاطع تا قلم بردارم واز حال و احوال هموطنم  ، از گذشته از خاطراتی در ذهنم تازه نمایم از تجارب کارهای مسلکی در امور عدلی وقضایی دوستان دانشگاه وحتی دوران کودکی آهسته آهسته وبصورت پراگنده با دوستان وعزیزانم شریک سازم.

آری چهل و پنج سال قبل ،ازسپیده دم تحولات هفت ثور سال ۱۳۵۷ زمانیکه کودکی بیش نبودم و معنی تحول ، انقلاب ویا هم کودتا برایم بی مفهوم بودند  ،زمانیکه ورق تازه یی درتاریخ وطن عزیزما باز شده همه راه  حل های سیاسی با کودتا ها ،جنگ ها حواله راکت ها برسرمردم ریختن خون جوانها ، زورگویی های تنظیمی ، جهادی آغاز شده  وبالاخره رسید زمان قدرت سیاه گونه ط ا ل ب ، که ختم قهقرا نا پیداست....

ازهمان نخستین روزهای تحولات ،(کودتا ویا انقلاب که هر چه شما مینامید)هفت ثور که منجر به کشته شدن اولین رئیس جمهور افغانستان سردار داودخان با خانواده اش شد، اکثر مردم توکل وتوسل به صلح آوردند که متاسفانه نه تنها صلح نیامد ،بلکه خواه ناخواه همه آرمان ها ، آرزوها، داشته ها واستعدادهای وطن ما را با خود برد....

بیش از چهاردهه از انزمان میگذرد ، جهان چهره وسیمای تازهء گرفت ، شکل وشمایل جغرافیایی در جهان عوض شد راه ورسم فرهنگ ها تغیر خورد وجهان  دچار با بحران های عظیم اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی شد.

دورانیکه مادر ان زندگی میکنیم دنیایی متضاد وپراز شگفتن ها که ازیکسو انسانها و دستاوردهای خارق‌العاده ء در زمینه علم و تکنالوژی دارند ، از جانب دیگر علائم ونشانه های نا امید کنندهء از جنگ، فقر، بیچاره گی ، بیکاری ،بی پناهی ، مهاجرت وغیره مشهود است که افغانستان یکی از مثال های بارز آن است.

افغانستان وطن عزیزما ، که امروز تحت سلطه لشکر نیابتی پا ک س ت ا ن  بنام  طال ب ان  است ومانع بزرگی برای رشد علمی ، اقتصادی ، آموزشی ،هنری وغیره شده و نمیخواهد تامردم ما به حرکت زمانه گردن نهند وگام هایشان را باگام های سیر زمانه همراه سازند، آنچه را که من سیر زمان خواندم "سیروجدان" جوانان به ویژه زنان قهرمان مااست که در دو دهه پسین اندک اندک بیدار شدند که دیگربا هیچ افسون و افسانه های دروغین ملا آخوند وطالب نمیتواند به خواب شان برد.

امروز آنچه مورد ادعای جوانان بخصوص زنان بیدار وطن مااست نه ایدئولوژی  ایزمی--ایستی ونه آن آزادی که گاه وبیگاه به اتهام کفر والهاد برایشان بسته می‌شود،  بلکه یگانه وتنها چیزیکه مردم ما خواهان آن هستند که بدان دسترسی ندارند حق نان ، کار وآزادی است.

صدافسوس که در عصر کنونی خواهران ما برای بدست آوردن عادی ترین حق انسانی خود با قبول قربانی ها مبارزه می‌کنند،  برایم انگیزه داد تا در پهلوی آنها بایستم و از حق آنها حمایت و دفاع نمایم.

بلی مردم ما برای بدست آوردن نان کار وحق تحصیل ،بدست آوردن آزادی مبارزه می‌کنند ولی این همان چیزیست که امارت طالبی از قبول آن ابا می‌ورزد ودقیق همین مسله سرچشمهء همه آشفتگی ها ، بی قراری ها، بی پناهی ها و مهاجرت هابوده و حتی جغرافیای سیاسی وطن را پر مخاطره ساخته است.

طالبان که از روی ساده لوحی سیاست ویا شاید بگویم عدم آشنایی شان با سیاست ، عدم تفکر سالم واندیشه ء عالمانه، دم غنیمت را درپش گرفته وهیچ برنامه ی  دوراندیشانه انسانی برای آینده ندارند .دیر یا زود شکست های سیاسی را متقبل خواهند شد که نتیجه آن رستاخیز بی چون و چرای محرومان ، مظلومان وبی نوایان یا مستقیم بگویم زنان مبارز وطن ما خواهد بود.

به امید پیروزی محرومان وبینوایان وطن عزیزم ، نوشته فعلی خودرا نکته میگذارم ، تا آینده نزدیک ...

نجلا تیموری

20.2.2022