نامه سرگشاده جنبش آزادی بخش زنان افغانستان؛عنوانی،نهاد زنان سازمان ملل متحد

 قراراست به تاریخ ۳۱ ماه اگوست واپسین سربازان امریکایی ازافغانستان خارج شوند وبه این ترتیب مأموریت دودهه جنگ نا تمام امریکا درافغانستان نیزبه نقطه پایان برسد.

                                          

قبل ازاین شورای امنیت سازمان ملل متحد نیزبا آرای موافق هرپانزده عضو این شورا به تاریخ دهم ماه مارچ ۲۰۲۰ قطعنامه ۲۵۱۳ خودرا به تصویب رسانید. دراین قطعنامه برنقش سازمان ملل درروند صلح افغانستان تأکید گردیده و یوناما (UNAMA) به عنوان مسوول اجرای برنامه های سازمان ملل برای تأمین صلح و ثبات درافغانستان توظیف گردیده است.

یکی ازنکات اساسی تعهد جوانب این قراردادبه تاریخ ۲۹ فبروری ۲۰۲۰کاهش خشونت درافغانستان است.

اما اکنون دربحبوحه خروج نیروهای امریکایی ازافغانستان رسماً دیده می شود که طالبان نه تنها به تعهدات خود درپیوند به کاهش خشونت ها هیچ وقعی نگذاشته، بلکه در برابرچشم جهانیان جنایات دهشتناکی را علیه مردم افغانستان به ویژه زنان و دختران مرتکب می شوند، جنایاتای که بیش ازحد تصور برگشت به سال های قبل از ۲۰۰۱ را گواهی می دهند.

زنان افغانستان دردودهه پسینِ حضورِنیروهای نظامی بین المللی درافغانستان نیز با ستم های بسیار فراوانِ اسلام گرایان طالبان مواجه بوده اند،ستم گری ویران شدن خانه های آنان تا کشتارفرزندان،همسران، پدران،برادران وبربادی خانواده های آنان می توان نام برد.

با آن هم زنان افغانستان با تحمل دشواری ها ومعضلات بی شمارچشم امیدی برای بهبود آینده افغانستان داشتند؛با آن که دستاوردهای دودهه اخیرفقط برای زنان شهرنشین افغانستان ملموس بود،اما با آن هم امید مبدل شدن این روزنه به مسیری بهتری برای زنان قدرت وتوان زیستن با وجود تمام تاریکی ها را
می بخشید.

درهفته های پسین موازی با خروج نیروهای بین المللی ازافغانستان نقض شدید حقوق بشردرانظارجهانی توسط طالبان صورت می گیرد، این گروه حتا در برابردختران زیرسن نیزگذشت نکرده وباعقد این دختران زیرنام «جهاد» با اعضای این گروه،مرتکب تجاوزهای وخیم گروهی علیه این دختران نابالغ می شوند. این جنایات که هیچگونه پیگرد قانونی را درقبال ندارند، جنایات طالبان در سال های قبل از ۲۰۰۱ را درخاطره ها زنده می سازد.جنایاتی که سبب گسترش ترس ونگرانی درمیان همه اقشارجامعه گردیده است.

همان گونه که سازمان ملل پس ازفاجعه یازدهم سپتمبر۲۰۰۱ برای مأموریت نیروهای بین المللی به افغانستان توافق نمود،اکنون نیزازوجه اخلاقی و بشری وظیفه دارد. تا به صدای مردم افغانستان که بخشی ازجامعه بشری را تشکیل می دهند،گوش فرا دهد.

ما باورداریم که نهاد زنان سازمان ملل، شورای امنیت، سازمان های حقوق بشری وهمه ارگان های بشردوست از فاجعه جهادالنکاح درسوریه وعراق درس گرفته اند وستمگری داعشی ها برزنان ایزدی را ازیاد نبرده اند؛ هم چونان جنایت ها وپاک سازی قومی درجنگ بوسنیا دردهه نود سده ی گذشته فراموش نشده است. بنابراین معتقد هستیم که هیچ بشردوستی تکرارچنین تجارب تلخی را هرگز وبه هیچ وجه مجاز ندانسته وخواهان تکراراین گونه جنایات نمی باشد.

ما زنان ومردان افغانستان ازسازمان ملل، شورای امنیت و همه کشورهای بشر دوست جهان تقاضا می کنیم تا به شمارش کشته های افغانستان توسط طالبان و شمارش جنایات این گروه تروریستی علیه زنان و مردم افغانستان اتکاء ننموده و پیش ازآن که دیرنشده است،تعهد شورای امنیت در قطعنامه ۲۵۱۳ را تعمیل نماید.ریشه کن ساختن گروه طالبان از راه مذاکره به هیچ وجه امکان پذیر نمی باشد،زیرا این گروه به استثنای باورهای افراط گرایانه به هیچ ارزشی اعتقاد ندارند.

طالبان ازآغاز گفت وشنیدهای صلح با ایالات متحده بدون استنثاء تأکید کرده اند که برای زنان افغانستان براساس قوانین شرعی حقوقی را قایل اند،‌اما هیچ جایی تصریح نکرده اند که مفهوم این ادعای آنان چه می باشد؟

هم چونان چرا زنان افغانستان به عنوان بیشترازنیمی ازجمعیت این کشورخود در تصمیم گیری های حقوقی خویش نقشی نداشته باشند؟

این پرسش را حتا شرکای بین المللی افغانستان نیز از این گروه نپرسیده اند.

خوانش این گروه ازاسلام چیست و آن هم درکشوری که اهالی آن 99 درسد مسلمان استند؟

آیا سازمان ملل ازاین گروه پرسیده است که پاسخ این گروه به بیش از دو دهه جنایت علیه مردم ملکی و کودکان افغانستان چیست؟

این پرسش ها ذهن همه ما زنان ومردان افغانستان را با نگرانی وتردید درگیر نموده است؛ بنابراین ما ازجامعه جهانی تقاضا داریم تا با تشدید فشار برطالبان از زبردستی بیشتراین گروه برمردم افغانستان جلوگیری نمایند.

ما ازجامعه جهانی تقاضا داریم تا درمورد گروه طالبان تجدید نظرنموده وبا تصحیح قطعنامه ۲۵۱۳ ، این گروه را درصدرفهرست گروه های تروریستی قراربدهد وبه آزادی بیشتر از7000 آنان هرگزموافقه ننمایند.

این گروه همچونانِ که درگذشته گروه های تروریستی به شمول القاعده وداعش را خانه وجا داده بودند، درآینده نیزاین تجربه را تکرارخواهند کرد. همان گونه که به تعهد خود مبنی برکاهش خشونت درافغانستان ارجی نگذاشتند، بدون شک فردا بازهم پناه گاه تروریست های جهان درمناطق افغانستان شکل خواهد گرفت.

صلح آرزوی همه ماست و اما برای صلح بهایی به ارزش جان انسان ها را نباید داد. انسان برای لمس صلح درجهان زندگی می کند، صلح درکشوری شبیه گورستان چه مفهومی خواهد داشت؟

به آرزوی آرامش همیشه گی و صلح دایمی در افغانستان جنگ زده ی ما!

نامه سرگشاده جنبش آزادی بخش زنان افغانستان؛
عنوانی،نهاد زنان سازمان ملل متحد
شورای امنیت سازمان ملل متحد
 وسازمان های حقوق بشری