آواز که هیچ شنیده نشد

 لیدا سیدخیلی، خبرنگار و فعال مدنی زن افغانستان، پس از سقوط کابل و تهدید مستقیم از سوی تالبان، به‌پاکستان فرار کرد. اکنون با تنها یک کلیه، بدون اسناد قانونی، و در خطر اخراج اجباری، زنده‌گی را در خاموشی و فراموشی سپری می‌کند.

‏پس از سقوط دولت پیشین افغانستان، لیدا سید‌خیلی که به دلیل فعالیت‌های رسانه‌ای و صدای بلندش علیه تالبان شناخته می‌شد، از وظیفه برکنار شد و تحت تهدید قرار گرفت. او ناچار شد با دو کودک خردسالش کشور را ترک کند و به‌پاکستان پناه ببرد.

‏اما برخلاف انتظار، پاکستان هم برای او پناه امنی نشد؛ بدون ویزا و مدرک اقامت، و با بحران شدید مالی و وضعیت وخیم صحی، زنده‌گی‌اش هر روز بیشتر از قبل به‌مرز فروپاشی نزدیک شد. در این میان، یکی از کلیه‌هایش را از دست داد و به‌دلیل نداشتن دسترسی به‌خدمات درمانی، وضعیت جسمی‌اش وخیم‌تر شده است.

‏او بارها از نهادهای بین‌المللی درخواست کمک کرده است. به‌‌سازمان خبرنگاران بدون مرز (آراس‌اف) و کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهنده‌گان (یوان‌اچ‌سی‌آر) نامه فرستاده و تماس گرفته؛ اما به‌گفته‌ی خودش، نه پاسخی گرفت و نه‌حمایتی دریافت کرد.

‏خانم سیدخیلی گفت: «به‌همه‌شان گفتم خبرنگارم، بی‌سرپرستم، مریضم، دو طفل دارم، در خطر دیپورت‌شدن قرار دارم؛ اما هیچ‌کس گوش نداد.»

‏او هم‌چنین افزود: «همسنگرانم، شما مرا تنها گذاشتید؛ در روزهایی که ترس و درد بر جانم سایه انداخته بود، هیچ دستی برای یاری‌ام دراز نشد.

‏من همان خبرنگاری‌ام که روزی در کنار شما برای حقیقت ایستادم؛ اما امروز در سکوتِ تنهایی، تنها مانده‌ام. آیا صدای من دیگر ارزش شنیدن ندارد؟»

‏این گزارش روایت زنده‌گی یک خبرنگار زن را بازتاب می‌دهد که پس از تحولات سیاسی سال ۲۰۲۱ و افزایش تهدیدها علیه کارکنان رسانه‌ای، ناچار به‌ترک افغانستان و پناه‌بردن به‌پاکستان شده است. شرایط دشوار مهاجرت، نبود دسترسی به‌خدمات اساسی و بی‌پاسخ‌ماندن درخواست‌های کمک، بخشی از چالش‌هایی‌اند که شمار قابل‌توجهی از خبرنگاران افغانستان، به‌ویژه زنان، پس از بازگشت تالبان به‌قدرت تجربه کرده‌اند.