زیر سایه‌ی سکوت

روز شنبه، ۱۹ جولای ۲۰۲۵، حوالی ساعت سه بعد از ظهر، مجبور شدم برای خرید از خانه بیرون بروم و به‌سوی مارکیت بهار سراب در دشت برچی حرکت کنم.

‏در سه‌راهی پل خشک، چشمم به افراد امر به معروف طالبان افتاد. تلاش کردم نترسم. این روزها بیشتر از گذشته در خیابان‌ها دیده می‌شدند.

‏وقتی به ایستگاه بهار سراب رسیدم، پیاده شدم و از زینه‌ها بالا رفتم. یکی از دخترهای فروشنده با نگرانی گفت: «چادرت را کمی جلو بکش. چند لحظه پیش زنگ زدند و گفتند باز هم دارند دخترها را جمع می‌کنند.»

‏دل‌نگرانی سراسر وجودم را گرفت. از زمانی که اولین‌بار آن صحنه‌ها را دیده بودم، همیشه ترسی پنهان با من بود. با آن‌که حجاب کامل داشتم، تصمیم گرفتم به خانه برگردم.

‏در همان لحظه، پسر جوانی با لحنی جدی گفت: «تلفنت را بگذار داخل بیکت، مستقیم با موتر برو. امروز اوضاع خیلی خراب است.»

‏بعد گفت: «همیالی من بیرون مارکیت ایستاده بودم که گروه امر به معروف آمدند. تلفنم را گرفتند و پرسیدند با کی حرف می‌زنی؟ تا وقتی ثابت نشد طرف پشت خط مرد است، تلفن را پس ندادند.»

‏ترس در جانم دوید. لرزش دستانم را حس می‌کردم. در ذهنم نصیحت مادرم تکرار می‌شد:

‏«خدا کسی را این‌قدر بی‌آبرو نکنه؛ اگر دختری یک‌بار حوزه بره، دیگه آبرو نمی‌مانه.»

‏وقتی به در خروجی رسیدم، صدای فریاد و التماس دختری را شنیدم.

‏لباسش دامن سیاه با بلوزی فراخ بود و حجاب کامل داشت.

‏یکی از اعضای طالبان دست او را محکم گرفت و به زمین پرتابش کرد. چند متر کشیده شد و در این کشمکش، لباسش پاره و بدنش نمایان شد.

‏عضو دیگر با صدای بلند فریاد زد: «فاحشه‌ی پدرنالت، حرکت کو!»

‏دختر از ته دل فریاد زد: «شما را به خدا نکنین! کمک کنین!»

‏اما نتوانست از دست‌شان فرار کند. آن فریاد، انگار از دل من می‌آمد.

‏اطراف پر از زن و مرد بود، اما همه در سکوت ایستاده بودند.

‏من خشکم زده بود. فقط می‌لرزیدم. حس خفگی شب‌های تاریک دوباره برگشته بود.

‏چند دقیقه بعد، صدای دختر خاموش شد. او را داخل موتر شبیه آمبولانس انداختند و در را بستند.

‏صدایش خاموش شد، اما سکوت آن صحنه، سکوت شهر را شکست.

‏سکوت مردم، از خود حادثه ترسناک‌تر بود.

‏تصور این‌که در آن موتر چه می‌گذرد، برایم غیرقابل‌تحمل بود.

‏به خودم آمدم و با شتاب راه افتادم. هیچ موتری پیدا نمی‌شد، مجبور شدم پیاده بروم.

‏در اطراف فروشگاه‌ها و کورس‌ها، گروه‌گروه طالبان ایستاده بودند، با نگاه‌هایی سنگین و تهدیدآمیز.

‏راهی برای برگشت نبود. همان دختری که برده شد هم حجاب داشت.

‏یاد دوستم افتادم که قرار بود پیشم بیاید. خواستم زنگ بزنم و بگویم بیرون نیاید.

‏در حال تماس بودم که یکی از آن‌ها مقابلم ایستاد و با خشونت گفت:

‏«جم کو تلفنت ره، دختر فاحشه!»

‏یخ زدم. خودم را به جاده رساندم و سوار اولین موتر شدم.

‏داخل موتر چند مرد نشسته بودند. چهره‌های‌شان را ندیدم اما صدایشان را شنیدم:

‏«خوب کدن که بردنش. دخترای بی‌حیا، شهر ره مردار ساختن.» 

‏از پنجره بیرون را نگاه می‌کردم. گروه‌گروه طالبان در سرک‌ها ایستاده بودند، سه‌چهار نفری.

‏در مسیر، دختری با لباس آبی روشن و حجاب ترکی دیده می‌شد. موهایش پیدا نبود، اما باز هم به او حمله کردند، بی‌رحمانه کشاندند و بردند.

‏فریادش در تمام کوچه پیچیده بود.

‏یادم آمد سال‌ها پیش، در یک انفجار، دو پسر همسایه‌مان شهید شدند. مادرشان آن‌قدر گریه کرد که دل سنگ می‌سوخت.

‏اما گریه‌ی این دختر، دردناک‌تر و عمیق‌تر بود.

‏کفش هایش یک‌طرف افتاده بود، چادرش از سرش افتاده بود. تلاش می‌کرد فرار کند، اما نمی‌توانست. 

‏از همه دردناک‌تر، همان سکوت لعنتی بود.

‏بی‌تفاوتی اطرافیان، دلهره‌آورتر از خود صحنه بود.

‏وقتی به خانه رسیدم، آن‌قدر ترسیده بودم که نتوانستم چیزی بگویم.

‏این اتفا پریروز رخ داد، اما هنوز هم نتوانسته‌ام درباره‌اش چیزی بگویم.

‏هر بار خواستم حرف بزنم، صداهای آن‌ها در ذهنم پیچیدند.

‏فقط می‌توانستم گریه کنم و از درون، آرام‌آرام بسوزم.

‏نمی‌دانم… واقعاً نمی‌دانم این دنیا چیست؟ ما کجاییم؟ ما کی هستیم؟

‏انگار مهاجر و بیگانه در خاک خودم هستم.

‏چرا این موجودات، هیچ احساسی از انسانیت ندارند.

‏⁦‪@hrw‬⁩ 

‏⁦‪@UNHumanRights‬⁩ 

‏⁦‪#StopHazaraGenocide‬⁩ 

‏⁦‪#FreeOurGirls‬⁩ 

‏⁦‪#freedom‬⁩ 

‏⁦‪#LetHerLear