پناهنده شدن حق اساسی هر انسان است و این حق در قوانین بین‌المللی به رسمیت شناخته شده است. طبق ماده ۱۴ اعلامیه جهانیحقوق بشر، هر فردی حق دارد در برابر آزار و تعقیب، در کشورهای دیگر پناهندگی بجوید. همچنین، کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو و پروتوکول۱۹۶۷ آن، کشورها را متعهد می‌سازد که به پناهجویانی که از جنگ، شکنجه، یا تعقیب نجات یافته‌اند، پناه داده و از بازگرداندن اجباریآنان خودداری کنند. ایران به عنوان یکی از امضاکنندگان این معاهدات، موظف به رعایت این اصول است، اما عملکرد رژیم حاکم برایران نشان می‌دهد که این تعهدات به طور کامل نادیده گرفته شده‌اند. بازگرداندن اجباری پناهندگان به کشوری که در آن امنیت ندارند،نقض آشکار حقوق بشر و جنایت علیه بشریت محسوب می‌شود.
سیاست‌های ضدپناهجویی رژیم ایران سال‌هاست که با سرکوب، تبعیض، و اعمال فشار بر جامعه مهاجران افغانستانی همراه بودهاست. بسیاری از این افراد که از جنگ، سرکوب و ناامنی گریخته‌اند، اکنون در ایران با موجی از توهین، تحقیر و خشونت نهادی روبرواستند. بازداشت‌های گسترده، شکنجه، مصادره اموال، و اخراج‌های ناگهانی بدون فرصت دفاع از خود، به ابزارهای سرکوب این رژیمتبدیل شده‌اند. مأموران امنیتی و نیروهای انتظامی، با اعمال فشار و خشونت، پناهندگان را سوار بر سرویس‌ها ویژه‌ای کرده و آن‌ها رابه مرزهای افغانستان می‌فرستند، بدون اینکه کمترین توجهی به سرنوشت شان داشته باشند.
بسیاری از این پناهندگان، زنان و کودکانی استند که نه تنها در ایران، بلکه در افغانستان نیز با تهدیدهای گسترده‌ای مواجهند. بازگرداندن اجباری آن‌ها به کشوری که تحت کنترول طالبان است، یعنی تحویل دادن آن‌ها به مرگی خاموش و بی‌صدا. زنان فعال حقوقبشر و فعالان مدنی که سال‌ها برای آزادی و برابری مبارزه کرده‌اند، اکنون در معرض خطر مستقیم قتل، شکنجه و تجاوز قرار دارند. ایناقدامات نه‌تنها نقض آشکار کنوانسیون‌های بین‌المللی است، بلکه نمونه‌ای از پاک‌سازی نژادی و سرکوب سیستماتیک محسوب می‌شود.
رفتار جمهوری اسلامی ایران در قبال مهاجران افغانستانی، نمونه‌ای از سیاست‌های فاشیستی و نژادپرستانه‌ای است که هیچ‌گونهملاحظات انسانی، حقوق بشری و اخلاقی در آن‌ها دیده نمی‌شود. رژیمی که خود را حامی مستضعفان جهان می‌خواند، در عمل یکی ازبی‌رحم‌ترین سرکوبگران مردم بی‌دفاع شده است. این اقدامات ظالمانه باید توسط نهادهای حقوق بشری بین‌المللی محکوم شود و جامعهجهانی موظف است در برابر این سیاست‌های غیرانسانی ایستادگی کند.
پناهندگان افغانستانی که سال‌ها در ایران زندگی کرده‌اند، سهم بزرگی در توسعه اقتصادی و اجتماعی این کشور داشته‌اند. آن‌هاکارگرانی زحمتکش، دانشجویانی مستعد و انسان‌هایی شریف بوده‌اند که در سخت‌ترین شرایط، به دنبال آینده‌ای بهتر برای خود وخانواده‌هایشان بودند. اما اکنون، با سیاست‌های ضدبشری رژیم ایران، همه چیز از آن‌ها گرفته شده است. ایران به‌جای قدردانی از اینافراد، آن‌ها را به بدترین شکل ممکن تحقیر و اخراج می‌کند.
این روند نباید ادامه یابد. وجدان بشری نباید در برابر این ظلم خاموش بماند. سازمان ملل، نهادهای حقوق بشری و جامعه جهانی بایدبرای حفاظت از حقوق پناهندگان افغانستانی اقدام عملی انجام دهند و رژیم جمهوری اسلامی ایران را به دلیل نقض آشکار حقوق بشرپاسخگو بدانند. تنها از طریق فشارهای بین‌المللی و پیگیری‌های حقوقی می‌توان به این بی‌عدالتی پایان داد.
شیرین.ن مبارز
No comments:
Post a Comment