حجاب اجباری: ابزار فرهنگی آزار و تجاوز جنسی برای زنان

«حجاب» اجباری، فرهنگی که زن را از زندگی در همه ابعاد آن و آزادی محروم می کند

برخی نگران «هرزگی» زنان بدون حجاب هستند غافل از این که این حجاب است که باعث ترویج فرهنگ آزار جنسی علیه زنان می شود زیرا که فرهنگ حجاب اجباری در عمل عاملیت زنان در دفاع از حقوق خود را نفی می کند، نقش جامعه در تامین امنیت فردی زنان را نفی می کند، و آزار جنسی زن بی حجاب را تجویز می کند

 مردان مسلمان  به زنان غریبه که می خواهند احترام بگذارند آنها را «مادر» یا «خواهر» می خوانند یعنی با واژه هایی که بیانگر احترام «ناموسی» هستند. مردی که شما را «خواهر» می خواند شما را مانند «ناموس»* خودش محترم می داند، بیرون از دایره زنان غریبه که «ناموس» او نیستند و تعرض جنسی به آنها امکان پذیر است. این واژه ها باید به شما اطمینان خاطر دهد که قصد تعرض و آزار و توهین جنسی به شما را ندارد، انگار که اگر شما را «خواهر» نمی خواند همه گونه طرح و نقشه آسیب جنسی به شما امکان پذیر بود.

زنی که فرهنگ حجاب را می پذیرد و خود را با حجاب اسلامی می پوشاند به سهم خود می پذیرد و می خواهد که مانند «ناموس» مردان اطراف اش توسط آنها مورد حرمت و احترام قرار بگیرد.

دقت کنید که خطاب «مادر» یا «خواهر» با «خاله» یا «عمه» که برای ابراز صمیمیت به فرد غیرفامیل و یا برای احترام به سن طرف به کار می رود تفاوت دارد. «مادر» یا «خواهر» واژه هایی هستند که حریم «ناموس» را تعریف می کنند، ناموسی که دست درازی جنسی به آن ممنوع است.

اما روی دیگر این سکه احترام به «خواهر» که با حجاب خود تبدیل به «خواهر» می شود اینست که اگر زن حجاب نداشته باشد پس دیگر «خواهر» نیست و «ناموس»‌ کسی هم نیست و دست درازی و تعرض جنسی به او آزاد است. یعنی اینکه زن بدون حجاب فقط و فقط به خاطر نداشتن حجاب، زن «هرزه»‌ است و انگار با شیوه پوشش خود به همگان اعلان می کند که می خواهد هدف آزار و تجاوز جنسی قرار گیرد.

بدین ترتیب «حجاب» نمادی قراردادی است برای بیان احترام به «عفت» و «عصمت» و «پاکدامنی». یعنی اگر زنی حجاب بر سر بگذارد «نجیب» است و خواهان دست درازی مردان نیست. اما اگر حجاب درست و حسابی نداشته باشد، دیگر «مادر» یا «خواهر» کسی محسوب نمی شود و در جامعه مردسالاری که غرایز مردانه بی افسار می تازد دیگر مصونیت فردی و امنیت جنسی نخواهد داشت.

مفهوم ححاب اسلامی یک قرارداد اجتماعی است، بدین معنا که حجاب تنها پوشش زن نیست بلکه یک نماد معنادار است. معنای این نماد اینست که زن باید با حفظ حجاب از دست درازی جنسی مردان پیشگیری کند. اگر زنی حجاب اسلامی را رعایت نکند بر طبق این قرارداد اجتماعی، پذیرفته که مورد تعرض قرار گیرد.

به بیان ساده، زن به عنوان یک انسان از هیچ حق و حقوق امنیت فردی و جنسی برخوردار نیست و هیچ چیزی در جامعه مانع تعرض مرد به زن نیست! اگر زن خواهان تعرض و آزار جنسی نیست باید با پوشش خود اعلان کند. و گرنه هیچ مانعی برای تحریک شدن مرد و در پیامد آن دست درازی به بدن زن وجود ندارد.

به بیان خیلی ساده تر:

۱ – زن هیچ امنیت فردی و جنسی در جامعه ندارد همانگونه که هیچگونه حق و حقوق جنسی ندارد. زن باید زن بودن خود را با «حجاب» بپوشاند و هیچ نشانی از جنس خود را بروز ندهد.

۲ – مرد حق «تحریک شدن» و هرگونه توهین و تعرض و آزار به زن بدون «حجاب» را دارد.

۳ – زن عاملیت فردی ندارد. یعنی به عنوان یک فرد نمی تواند «نه» بگوید! و خواسته خود را در برقراری یا عدم برقراری رابطه جنسی بیان کند. و حتی اگر بیان کند قابل پذیرش نیست.

۴ – هیچ یک از ارکان جامعه،  هیچ نقشی در حفظ امنیت فردی و جنسی زن ندارد. زن فقط و فقط باید امیدوار باشد که همه مردان اطراف او طبق قرارداد اجتماعی حجاب اجباری با او مانند «ناموس» خود رفتار کرده و کسی دست از پا خطا نخواهد کرد.

زن بدون «حجاب» به عنوان کسی که شئون اجتماعی «عصمت»‌ و «عفت»‌ را رعایت نمی کند مورد توهین دیگران قرار می گیرد. و حاکمیت  به جای دفاع از حقوق شهروندی زنان، دستگاه عریض و طویلی برای اینگونه توهین و تعرض به حریم فردی زنان  به راه انداخته است.

 شیوه پوشش زن یک مساله کاملا فردی و اختیاری است، و نه یک قرارداد اجتماعی.

امید که روزی نه چندان دور آموزش حقوق جنسی جای حجاب اجباری را بگیرد.

و  زندگی را با حضور و آزادی زنان زیبا بسازیم

موخذ : اخبار روز