چرا حمایت از دختران معترض مهم است؟

 چرا حمایت از دختران معترض مهم است؟

از قلم جوان آگاه و مبارز مصور زادفر عزیز

قصه‌ی دختران معترض فراتر از خیابان‌های کابل است‌. دختران معترض در واقع در دو جبهه هم‌زمان می‌جنگند. یکی در برابر حفقان، انکار و ستمی که از سوی امارت تروریستی طالبان بر آن‌ها نازل شده و دیگر سنت‌های حاکم در خانواده و جامعه. دختری که پایش را به خیابان می‌گذارد تا ندای نان، کار و آزادی سر دهد، اول صبح نبرد نابرابر دیگری را پشت سر گذاشته است. کم‌تر خانواده حاضر است و این حق را به دخترشان می‌دهد که به خیابان بزند و صدای عدالت‌خواهی بلند کند. ادبیات این سرکوب را چیزهایی مثل «شرایط خراب است»، «به تو چه»، «باید در خانه بنشینی»، «بدنام می‌شویم»، «ترا ببرند به مردم چه بگوییم»، «بی‌فایده است»، «ناموس ما لکه‌دار می‌شود»، «کسی نمی‌شنود» و ده‌ها بهانه‌ی دیگر در بر می‌گیرد. دختری که با شجاعت و استقامت تمام از این سدها عبور می‌کند، از نظر جامعه تشت رسوایی خانواده و اطرافیانش را بر لب بام می‌آورد و لغزان می‌سازد.

طالبان به صورت پی‌درپی دختران معترض را اختطاف می‌کنند. تفنگ‌داران طالب شب‌هنگام به خانه‌ها می‌زیزند و دختران را با ضرب و شتم به جای نامعلوم انتقال می‌دهند. سپس از آن‌ها خبری نمی‌شود و مفقودالاثر می‌شوند. هیچ‌ کابوس و سناریویی بدتر از این نیست. این برخورد قضیه را خطرناک‌تر و پیچیده‌تر می‌کند. چنین رفتاری تیشه‌ی دست خانواده و سنت در برابر دختران را دسته می‌دهد. اگر روند ربودن دختران متوقف نشود، دیگر نیاز نخواهد بود که طالب کسی را از خیابان جمع کند. خانواده‌ها و سنت پای دختران را از دادخواهی و اعتراض کوتاه می‌کنند. دیگر کسی یارای آن را نخواهد داشت که خیابان را پر از صدای حق‌طلبی و اعتراض کند. رفتار خشن و بی‌رحم طالب مجاب‌کننده‌‌ی این نافرمانی مدنی است. 

در چنین وضعیتی، تنها پشتوانه‌ی دختران معترض مردم هستند و صداهایی که در حمایت و دادخواهی برای آن‌ها بلند می‌شود. حمایت ما می‌تواند این تنها چراغ برابری‌طلبی و آزادی را روشن نگه دارد. در پانزده آگوست همه‌ی چیز شکست خورد. طالبان در تمام سطوح و جغرافیا پیروز شدند. در همان روز دختران معترض به میدان آمدند تا فقط یک سنگر مهم از دست نرود: خیابان. حالا تفنگ‌داران طالب کمر بسته‌اند تا این جبهه را نیز شکست بدهند و متلاشی کنند. نگذاریم تنها امید افعانستان برای آزادی و برابری نابود شود. تنها نیرویی که این روزها عملاً در صحنه ایستاده است و در برابر انکار و ظلم و خفقان نه می‌گوید،‌ جنبش زنان است. ایستاده‌گی این جنبش بی‌پیشنه است. هیچ چیزی بر سرنوشت و اعتراض دختران و دادخواهی برای آن‌ها ارجحیت ندارد. صدای این دختران شجاع باشیم و مسوولیت انسانی خود را ادا کنیم‌.