ثریا صبحرنگ، کمیشنر کمیسیون مستقل حقوق بشر می‌گوید که زنان در شورای عالی صلح انتصابی اند و از صلاحیتی که باید، برخوردار نیستند. خانم صبحرنگ افزود که در شورای عالی صلح تصمیمات در خفا گرفته می‌شود
و زنان مسوول در این شورا در جریان قرار نمی‌گیرند. از جانب دیگر، حبیبه سرابی، یکی از معاونان شورای عالی صلح بر خواست افزایش صلاحیت‌های زنان در این شورا تأکید می‌کند و می‌گوید: «زنان در شورای صلح، در یک مبارزه‌ی نفس‌گیری برای قبولاندن تصمیم‌های‌شان استند.»
همین گونه ثریا صبحرنگ، کمیشنر کمیسیون مستقل حقوق بشر که در گفتمان ملی زنان صلح و امنیت روز سه‌شنبه، ۲ عقرب اشتراک کرده بود، دلیل ناکامی شورای عالی صلح را توجه نکردن به مطالب و خواست‌های زنان دانست و گفت که حق قانونی و شرعی زنان در اداره‌های حکومتی زیر سوال رفته است.
ثریا صبحرنگ هم‌چنان گفت: «صلح پایدار بدون عدالت و عدالت بدون برابری ممکن نیست، صلح باید فراگیر باشد، زنان قربانی چندین دهه جنگ‌اند و تجربه خاص از جنگ و نیازمندی‌های واقعی جامعه دارند و باید برای‌شان سهم بیشتر در پروسه‌ی صلح داده شود، سهم نسبی برای زنان کافی نیست.»
گفتمان ملی زنان صلح و امنیت را مؤسسه تحصیلات عالی گوهرشاد و مؤسسه‌ی شهدا برگزار کرده بودند. در این گفتمان سخنرانان روی سهم‌گیری بیشتر زنان در برنامه‌های صلح بحث کردند و گفتند که با وجود پیش‌رفت‌ها هنوز هم موانعی در برابر زنان وجود دارد و آنان نمی‌توانند، سهم فعال خود را در جامعه و کشور داشته باشند.
حکومت به تازه‌گی در شوراهای ولایتی صلح نیز به زنان سهم داده است که این مقدار سهم را شماری از مدافعان حقوق زن کافی نمی‌دانند و می‌گویند که باید بیشتر شود.
حبیبه سرابی که به نماینده‌گی از زنان معاون شورای عالی صلح تعیین شده، در گفتمان ملی دیروز حضور زنان را در این شورا بسنده ندانست و گفت که باید صدای زنان در تمام نهاد‌های دولتی شنیده شود.
خانم سرابی افزود که در سطح تصمیم‌گیری‌های شورای عالی صلح مردان قرار دارند و زنان در این شورا برای این که تصمیم خود را بقبولانند در حال یک مبارزه نفس‌گیر اند.
حبیبه سرابی هم‌چنان گفت که صدای مشترک در بین زنان نیز در این شورا برای تصمیم‌گیری واحد وجود ندارد، یعنی برعلاوه‌ی مردان، زنان هم در بعضی موارد از هم‌دیگر در این شورا حمایت نمی‌کنند.
معاون شورای عالی صلح با انتقاد از نبود زنان در نشست چهارجانبه‌ی صلح در مسقط گفت که شورای اجرایی صلح به شورای ابلاغی بدل شده است، یعنی همان طوری که کمیشنر کمیسیون مستقل حقوق بشر گفت، تصمیم‌های شورای عالی صلح در خفا و با حضور مردان گرفته و بعد تصمیم نهایی با زنانی که در این شورا اشتراک دارند، در میان گذاشته می‌شود.
تصمیم گرفتن در خفا و تنها توسط مردان نمایانگر نداشتن صلاحیت زنان در این شورا است.
حبیبه سرابی، معاون شورای عالی صلح با تأیید این موضوع گفت که زنان فعال در شورای عالی صلح باید حضور داشته باشند و به هر صورت صدای‌شان را بتوانند بلند کنند.
در همین حال ناهید فرید، نماینده‌ی هرات در مجلس نماینده‌گان گفت که زنان جایگاه خود را در جامعه تثبیت نتوانسته‌اند. بانو فرید افزود که تفاوت‌های زیستی، تفاوت حقوقی نیست و باید فرصت به صورت مساویانه برای زنان و مردان تقسیم شود.
ناهید فرید هم‌چنان گفت: «اصالت جامعه‌ی ما مصرف است و به زن به عنوان یک کالا نگاه می‌شود، این برای زنان توهین و تحقیر است، در شرایط کنونی لازم است که یک زن برای تثبیت جایگاه خود در جامعه، مدرن باشد، مدرن یعنی فکر جدید داشته باشد.» او گفت که مدرن بودن، فقط به معنای آرایش کردن و لباس خوب پوشیدن نیست.
با وجودی که شماری از سخنرانان برنامه از نقش سمبولیک و نمایشی زنان در شورای عالی صلح انتقاد کردند، اما ناهید فرید حضور اندک زنان را هم شروع خوب برای گام‌های بعدی‌شان دانست و گفت، اگر پشت این کار‌ها اراده‌ای باشد اثرگذار تمام می‌شود.
در همین حال جواد صالحی، رییس مؤسسه‌ی تحصیلات عالی گوهرشاد گفت که امنیت تنها یک مقوله نظامی نیست، بل امنیت دفاع از هویت‌های مذهبی، قومی و امنیت ملی، اجتماعی، انسانی، اقتصادی و محیط زیستی را نیز شامل می‌شود.
آقای صالحی افزود که در فرایند ملی صلح نقش زنان نادیده گرفته شده است و حکومت جنگ و صلح را با محوریت چند نفر به پیش می‌برد.
او هم‌چنان گفت: «در افغانستان سیاست مردانه غلیظ‌تر است، بحث جنگ و صلح به هم گره خورده‌اند و بدون مشارکت زنان صلح پایدار ممکن نیست.»
این بحث‌ها در حالی از سوی بعضی از نهاد‌های راه‌اندازی می‌شود که صلح در کشور به یک مسأله دست‌نیافتنی و پیچیده بدل شده است.
با وجودی که از فعالیت شورای عالی صلح در کشور نزدیک به یک دهه می‌گذرد، اما هنوز این شورا در کارش موفقیتی نداشته است. حتا گفته می‌شود که شورای عالی صلح هنوز به صورت دقیق نمی‌داند که خواست ثابت دشمن برای دست کشیدن از جنگ در کشور چیست.
همین گونه ثریا صبحرنگ، کمیشنر کمیسیون مستقل حقوق بشر که در گفتمان ملی زنان صلح و امنیت روز سه‌شنبه، ۲ عقرب اشتراک کرده بود، دلیل ناکامی شورای عالی صلح را توجه نکردن به مطالب و خواست‌های زنان دانست و گفت که حق قانونی و شرعی زنان در اداره‌های حکومتی زیر سوال رفته است.
ثریا صبحرنگ هم‌چنان گفت: «صلح پایدار بدون عدالت و عدالت بدون برابری ممکن نیست، صلح باید فراگیر باشد، زنان قربانی چندین دهه جنگ‌اند و تجربه خاص از جنگ و نیازمندی‌های واقعی جامعه دارند و باید برای‌شان سهم بیشتر در پروسه‌ی صلح داده شود، سهم نسبی برای زنان کافی نیست.»
گفتمان ملی زنان صلح و امنیت را مؤسسه تحصیلات عالی گوهرشاد و مؤسسه‌ی شهدا برگزار کرده بودند. در این گفتمان سخنرانان روی سهم‌گیری بیشتر زنان در برنامه‌های صلح بحث کردند و گفتند که با وجود پیش‌رفت‌ها هنوز هم موانعی در برابر زنان وجود دارد و آنان نمی‌توانند، سهم فعال خود را در جامعه و کشور داشته باشند.
حکومت به تازه‌گی در شوراهای ولایتی صلح نیز به زنان سهم داده است که این مقدار سهم را شماری از مدافعان حقوق زن کافی نمی‌دانند و می‌گویند که باید بیشتر شود.
حبیبه سرابی که به نماینده‌گی از زنان معاون شورای عالی صلح تعیین شده، در گفتمان ملی دیروز حضور زنان را در این شورا بسنده ندانست و گفت که باید صدای زنان در تمام نهاد‌های دولتی شنیده شود.
خانم سرابی افزود که در سطح تصمیم‌گیری‌های شورای عالی صلح مردان قرار دارند و زنان در این شورا برای این که تصمیم خود را بقبولانند در حال یک مبارزه نفس‌گیر اند.
حبیبه سرابی هم‌چنان گفت که صدای مشترک در بین زنان نیز در این شورا برای تصمیم‌گیری واحد وجود ندارد، یعنی برعلاوه‌ی مردان، زنان هم در بعضی موارد از هم‌دیگر در این شورا حمایت نمی‌کنند.
معاون شورای عالی صلح با انتقاد از نبود زنان در نشست چهارجانبه‌ی صلح در مسقط گفت که شورای اجرایی صلح به شورای ابلاغی بدل شده است، یعنی همان طوری که کمیشنر کمیسیون مستقل حقوق بشر گفت، تصمیم‌های شورای عالی صلح در خفا و با حضور مردان گرفته و بعد تصمیم نهایی با زنانی که در این شورا اشتراک دارند، در میان گذاشته می‌شود.
تصمیم گرفتن در خفا و تنها توسط مردان نمایانگر نداشتن صلاحیت زنان در این شورا است.
حبیبه سرابی، معاون شورای عالی صلح با تأیید این موضوع گفت که زنان فعال در شورای عالی صلح باید حضور داشته باشند و به هر صورت صدای‌شان را بتوانند بلند کنند.
در همین حال ناهید فرید، نماینده‌ی هرات در مجلس نماینده‌گان گفت که زنان جایگاه خود را در جامعه تثبیت نتوانسته‌اند. بانو فرید افزود که تفاوت‌های زیستی، تفاوت حقوقی نیست و باید فرصت به صورت مساویانه برای زنان و مردان تقسیم شود.
ناهید فرید هم‌چنان گفت: «اصالت جامعه‌ی ما مصرف است و به زن به عنوان یک کالا نگاه می‌شود، این برای زنان توهین و تحقیر است، در شرایط کنونی لازم است که یک زن برای تثبیت جایگاه خود در جامعه، مدرن باشد، مدرن یعنی فکر جدید داشته باشد.» او گفت که مدرن بودن، فقط به معنای آرایش کردن و لباس خوب پوشیدن نیست.
با وجودی که شماری از سخنرانان برنامه از نقش سمبولیک و نمایشی زنان در شورای عالی صلح انتقاد کردند، اما ناهید فرید حضور اندک زنان را هم شروع خوب برای گام‌های بعدی‌شان دانست و گفت، اگر پشت این کار‌ها اراده‌ای باشد اثرگذار تمام می‌شود.
در همین حال جواد صالحی، رییس مؤسسه‌ی تحصیلات عالی گوهرشاد گفت که امنیت تنها یک مقوله نظامی نیست، بل امنیت دفاع از هویت‌های مذهبی، قومی و امنیت ملی، اجتماعی، انسانی، اقتصادی و محیط زیستی را نیز شامل می‌شود.
آقای صالحی افزود که در فرایند ملی صلح نقش زنان نادیده گرفته شده است و حکومت جنگ و صلح را با محوریت چند نفر به پیش می‌برد.
او هم‌چنان گفت: «در افغانستان سیاست مردانه غلیظ‌تر است، بحث جنگ و صلح به هم گره خورده‌اند و بدون مشارکت زنان صلح پایدار ممکن نیست.»
این بحث‌ها در حالی از سوی بعضی از نهاد‌های راه‌اندازی می‌شود که صلح در کشور به یک مسأله دست‌نیافتنی و پیچیده بدل شده است.
با وجودی که از فعالیت شورای عالی صلح در کشور نزدیک به یک دهه می‌گذرد، اما هنوز این شورا در کارش موفقیتی نداشته است. حتا گفته می‌شود که شورای عالی صلح هنوز به صورت دقیق نمی‌داند که خواست ثابت دشمن برای دست کشیدن از جنگ در کشور چیست.
No comments:
Post a Comment