نسیم ساتا
كاش وقتی زندگی فرصت دهد
گاهی از پروانه ها یادی كنیم
كاش بخشی از زمان خویش را
وقف قسمت كردن شادی كنیم
كاش وقتی آسمان بارانیست
از زلال چشم هایش تر شویم
وقت پاییز از هجوم دست باد
كاش مثل پونه ها پر پر شویم
كاش وقتی چشم هایی ابریند
به خود آییم و سپس كاری كنیم...
از نگاه زرد گلدانهایمان
كاش با رغبت پرستاری كنیم
كاش دلتنگ شقایق ها شویم
به نگاه سرخ شان عادت كنیم
كاش شب وقتی كه تنها می شویم
با خدای یاس ها خلوت كنیم
كاش گاهی در مسیر زندگی
باری از دوش نگاهی كم كنیم
فاصله های میان خویش را
با خطوط دوستی مبهم كنیم
كاش با چشمانمان عهدی كنیم
وقتی از اینجا به دریا می رویم
كاش وقتی زندگی فرصت دهد
گاهی از پروانه ها یادی كنیم
كاش بخشی از زمان خویش را
وقف قسمت كردن شادی كنیم
كاش وقتی آسمان بارانیست
از زلال چشم هایش تر شویم
وقت پاییز از هجوم دست باد
كاش مثل پونه ها پر پر شویم
كاش وقتی چشم هایی ابریند
به خود آییم و سپس كاری كنیم...
از نگاه زرد گلدانهایمان
كاش با رغبت پرستاری كنیم
كاش دلتنگ شقایق ها شویم
به نگاه سرخ شان عادت كنیم
كاش شب وقتی كه تنها می شویم
با خدای یاس ها خلوت كنیم
كاش گاهی در مسیر زندگی
باری از دوش نگاهی كم كنیم
فاصله های میان خویش را
با خطوط دوستی مبهم كنیم
كاش با چشمانمان عهدی كنیم
وقتی از اینجا به دریا می رویم
No comments:
Post a Comment