در کشاکش مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی قطعا و بدون هیچ شکی بازهم از زنان و حقوق شان استفاده ابزاری و شعارگونه برای خریدن آرای این قشر افغانستان خواهد شد.خبر شهادت یک افسر پلیس زن در ولایت جنجالی و ناامن هلمند که به گفته وزارت داخله در اثر حمله ناجوانمردانه دشمنان صلح و ثبات مردم افغانستان! در شرایطی که یک ماه از مورد مشابه آن می گذرد در کنار اخبار متعدد ربودن، تجاوز و خشونت علیه زنان شاغل در مجلس، پلیس، شهرداری ها یا مقامات قابل توجه دیگر رسانه ای شد.
ربودن فریبا کاکر در بدل آزادی هفت تن از طالبان، قتل نگار و اسلام بی بی و خطرات متوجه دیگر زنان سرشناس در شرایطی که طبق آمارهای ارایه شده قریب به 1500 نفر پلیس زن، صدها زن فعال در مجلس نمایندگان و سنا، وزارت امور زنان و پست های حساس دولتی مشغول فعالیت هستند مسأله ای نیست که بتوان براحتی از آن رد شد.
درکنار تبلیغات انحرافی غربی ها جدا از مسایل زنان شاغل و شاخص افغانستان که هنوز ساخته و پرداخته نشده اند، استقبال کمرنگ و حضور نسبی زنان در روند مقدماتی انتخابات از جمله ثبت نام و دریافت کارت های دریافتی نکته ای قابل تأمل و تأسف بار است چرا که حقوق و حفاظ شکننده و جانیفتاده زنان با از حاشیه درآمدن طالبان خطری است که این قشر افغانستانی را نگران و ناامید نموده است.
تأمین و حفظ امنیت بانوان جامعه در زمینه های خانوادگی، اجتماعی، تحصیلی، شغلی، مذهبی، فرهنگی و سیاسی در حکومت 12 ساله افغانستان که بنا دارد سی سال تباهی و ظلمت را جبران نماید، مسأله ای نیست که با اهمال کاری و سهل انگاری سلسله وار ارگ ریاست جمهوری و ارگان های مرتبط تحقق یابد و رنگ قانون بخود بگیرد یا حتی فرهنگسازی شود.
شنیده ها حاکی از آن است که سازمان عفو بین الملل و نهادهای حمایت از حقوق بشر در افغانستان، تلاشها در ارتباط با تأمین حقوق زنان را شکست خوانده اند و ضایعه بزرگ این قشر را ناامنی و تهدیدات متعصبین و متحجرینی دانسته اند که هنوز هم در قرن 21 خواهان محبوس نمودن زنان در پستو خانه ها هستند. در حالیکه همین سازمان ها فقط شعار داده اند و تا کنون هیچ اقدامی در این زمینه نکرده اند.
ازدواج های اجباری، تجاوز، بازماندن از تحصیل، خشونت و اختطاف زنان و دختران معضلاتی است که آنان را به دام و دامن اعتیاد، فرار از خانه و خودکشی انداخته است همانطور که وزیر صحت عامه از تعدد آمار خودکشی در زنان نسبت به مردان افغانستانی خبر داده بود.
جامعه کنونی افغانستان برای زنان پس از 12 سال تلاش در به حاشیه راندن طالبان هنوز هم چیزی جز ازدواج دختران نوجوان با مردان بسیار بزرگتر از خود بصورت سنتی و اجباری، خشونت و اذیت و آزار در محافل و معابر عمومی، نگاه سرزنش بار به تحصیل و اشتغال زنان نیست چراکه برنامه های نمادین نهادهای حقوق بشر و مدافع حقوق زن در پایتخت و مراکز ولایات خلاصه شده است و بس.
سکوت معنادار و بدور از انتظار حکومت و دیگر مقامات ذی ربط در رابطه با اختطاف و قتل زنان شاخص و برجسته در پست هایی همچون افسر پلیس یا نمایندگی پارلمان و مجلس سنا در کنار پافشاری بر شرکت طالبان و مخالفان مسلح متحجر در قدرت، نگرانی و بی اعتمادی زنان را به افغانستان 2014 رقم زده است.
دیدارهای جسته گریخته ی ناوی پیلای کمیشینر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد با حامد کرزی و قاضی القضات افغانستان چاره ی کار و دوای درد زنان همیشه محکوم به خفقان نمی باشد. وقتی از اعمال انواع خشونت های غیر انسانی به زنان صاحب نام و صاحب منصب دولتی براحتی عبور می شود زن کارگر چه امیدی می تواند داشته باشد؟
در کشاکش مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی قطعا و بدون هیچ شکی بازهم از زنان و حقوق شان استفاده ابزاری و شعارگونه برای خریدن آرای این قشر افغانستان خواهد شد و پس از آن همچون همیشه شاهد انواع سوء استفاده های مالی، جانی و حقوقی زنان و دختران خانه نشین و شاغل و مجرد و متأهل افغانستانی خواهیم بود.
No comments:
Post a Comment