چند بیت برای آنانی که عشق را در لجن زار نفرت دفن کرده اند و هم برای کسانی که مقام عشق را تا مکیدن شهد از کنج لب و لمس انحنای بدن یارشان پایین آورده اند.
عشق یک حسِ ظریف است خرابش نکنید
اشتباهِ هوس و بسترِ خوابش نکنید
عشق آن ثانیه ای رفتنِ دل از برِماست
دل اگر بود به جا ، عشق حسابش نکنید
مکتبِ عشق نه درس است در آن نی تعلیم
امتحان نیست مقید به جوابش نکنید
عشق با کاغذ و دیوات و قلم کارش نیست
قید در دفتر و دیوان و کتابش نکنید
عشق فارغ ز پیام و ز کتاب و ز خداست
بند درمبحثِ عصیان و صوابش نکنید
عشق بویِ خوشِ صد دشت گیاهِ وحشی ست
مختصر درعرقِ چند گلابش نکیند
عشق لبخندِ هلال است در آن گوشه ای دور
ابرها ! آمده دربندِ حجابش نکنید
عشق را خانه بجز چشمِ دوتا عاشق نیست
اشکها ! آمده و غرق در آبش نکنید
عاشقی نیست فقط عاشقِ آدم بودن
مبتلا در هوسِ چشم و لبِ نم بودن
شهد از کنجِ لب یار مکیدن هوس است
در چمن زارِ تنش مست چریدن هوس است
میشودعاشق پروازِ کبوتر ها شد
میشود عاشقِ دیوانگی ای دریا شد
می شود عاشق بارانِ پسِ پنجره شد
می شود عاشق دیوانه ترین خاطره شد
میشود عاشق ترکیده دلِ خاک شویم
میشود عاشق آهوگکِ چالاک شویم
میشود رفته در آغوش هوا را گیریم
یا که مهتابِ رُخِ پنجره ها را گیریم
میشود عاشقِ سرخی ی شفق داغ شویم
یا به صد رنگی ی پیراهنِ یک باغ شویم
میشود عاشق یک شهپرکِ رنگین شد
میشود عاشقِ حتا منِ بی تمکین شد
“محترم شریف حکیم”
اگست ۲۰۲۵ سدنی
No comments:
Post a Comment