خدایی کن

 نیازی نیست پیغمبر بمانی زن !خدایی کن 

برون  آ ، عشق را، آیین خود را رونمایی کن 

بمان پهلوی تن هایی که تنهایی نمی خواهد 

برای خود  میان خلق  فکر جایی پای کن

بزن فریاد  و و يران  کن  بُن دين دروغين  را

دهان زخم هايت  را ببند و  موميايى كن 

رها شو از قفس هاى  اسارات ، بعد از آن يك عمر

به اوج آسمان عشق ، احساس رهايى كن

برقصان گيسوانت را به روى شانه هاى شهر

به خونت دست بي رنگ خيابان را  حنايى كن

حيا بي دست و پایی نیست ،  تيز و تند و  بُران باش 

ميان بي حيايى هاى  مردم ، بي حيايى   كن

سكوت ممتد شب هاى وحشت ناك را بشكن

به  آوازضعيف  و نا توانان  هم صدايى كن 

گرفتار  معصيبت هاى  توفانيم يك  عمريست

خدا بي چاره  است اين روز ها  ، اى زن خدايى كن !

شعر و تصوير از بانو ليلى غزل