از دو ماه به این‌سو که تاریخ و محل این نشست تعیین شد، نهادهای حقوق بشری، جامعه مدنی و فعالان حقوق زنان در داخل و خارج از افغانستان برای حضور زنان در این نشست دادخواهی کردند. دامنه این دادخواهی به کشورهای مختلف جهان کشید و نهادهای بین‌المللی حقوق بشری و شخصیت‌های برجسته، از زنان نام‌دار سیاستمدار گرفته تا فعالان اجتماعی با این دادخواهی هم‌صدا شدند. همه دادخواهان دو خواست اصلی داشتند: نخست اینکه زنان باید نقش و جایگاه فعالی در این نشست داشته باشند و دوم، حقوق بشر و نقش زنان باید شامل اجندای نشست دوحه باشد.
اما در آن طرف مسئله، گروه طالبان قرار گرفته بود. در دو ماه گذشته هیئت‌هایی از اتحادیه اروپا، کنفرانس اسلامی، و نمایندگان سازمان ملل متحد به کابل رفتند و با رهبران طالبان مذاکره کردند. در این‌مدت، طالبان دو پیش‌شرط را مطرح کرد. نخست اینکه امارت اسلامی طالبان باید به عنوان یگانه نماینده و هیئت افغانستان قبول شده و مشارکت اصلی را به عهده گیرد. دوم اینکه هیئت امارت اسلامی طالبان، به هیچ صورتی بر موضوع حقوق بشر و حقوق زنان در این نشست صحبت نخواهند کرد.
در این میان پنجاه و ششمین مجمع عمومی شورای حقوق بشر در ژنو هم برگزار شد. این نشست پیام روشن و نگرانی عمیق خود را در باب وضعیت زنان ابراز کرد. ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور افغانستان گزارش تکان‌دهنده‌‌ای در باب وضعیت حقوق بشری زنان افغانستان ارایه و مصادیق اپارتاید جنسیتی را در باب اوضاع رقت‌بار زنان افغانستان مطرح کرد.
No comments:
Post a Comment