هییت رهبری و اعضای جنبش آزادی بخش زنان افغانستان از یک هفته به اینسو به پیشواز این روز جهانی،داد خواهی و حرکتاعتراضی خود را برای ملیون ها زن ستم دیده و در بند کشیده افغانستان آغاز نموده است.
از زمان به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان تمامی عرصههای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در این کشور با مشکلات جدی مواجهشدهاند. حتا حاکمیت طالبان در طی دو سال گذشته ظرفیت ارایه سادهترین خدمات اجتماعی را به مردم نداشته اند. اما در مقابل نقضآشکار حقوق بشر، محروم ساختن زن ها از آموزش، از کار ورزشگاه ها،تفریحگاه ها،رستوران ها،سنگسار،اعدام،تجاوز جنسی درزندان ها، سر کوب اقلیت ها،حجاب اجباری، ازدواج های اجباری،بازداشت ،شلاق و سرکوب زنان،حذف فیزیکی زنان از تمام عرصهها،ناپدید شدن کارمندان دولت قبلی، جستجوی خانه به خانه، کوچ اجباری، نسل کشی تاجیک ها و هزاره ها و تمامیمواردی که ناقضحقوق بشری است، افزایش یافته است.
شوربختانه بیشترین آسیب دیده گان این تراژیدی های درد ناک و المناک زنان بوده اند.
واقعیت امر اینکه بخش بزرگی از زیان آوری کنونی محصول خودمحقپنداریِ مصیبتبار و تغییرناپذیر طالبان است که البته ایالاتمتحده امریکا و تدوین گران موافقت نامه صلح با طالبان مانند خلیلزاد (نماینده امریکا در دوحه) و اشرف غنی و حامدکرزی سهم بارزیدر ترسیم و تحکیم این ذهنیت غیرواقعی و مخرب بر عهده داشتند. این واگذاری از پیش تعیین شده برگشت به گذشته ای سیاه است کهرنجِ فقر و فلاکت و مهاجرت و از دست دادن همه داشتههای پر زحمت را به میلیونها انسان تحمیل نموده و افغانستان را به جنگلی بیقاعده و بی قانون مبدل ساخته که انسان های آن ناامید از زندگی شده حتا دست به خود کشی می زنند.
۲۷ ماه می شود که زنان افغانستان پس از استیلای طالبان در تمام ابعاد زیست فردی و اجتماعی، مصادره هویتی گردیده و متحملهزینههای گزاف و در بسیاری موارد غیرقابل جبران شده اند. ضرب و شتم و شکنجه جسمی و روانی زنان فقط در حد نامها و تیترهایجذاب خبری و پر کردن بولتنهای پر بیننده تقلیل یافته است و اینکه زنانی که توسط طالبان گرفتار ، شکنجه و مجبور به اعترافات دروغینو اجباری بر علیه مبارزه و مطالبه گری برحق خود میشوند چه حجم عظیمیاز توهین و درد و خفت را به زنان تحمیل مینماید و پس ازآن وضعیت زندگی فردی و خانوادگی و نیز روحی روانی این زنان چگونه است؛ برای هیچ رسانه و سازمان حقوق بشری سودآور و جذابنبوده و نیست.
زنانی که علیه استبداد عشیره ای و آپارتاید جنسیتی طالب قد علم کرده؛ به جاده ها ریختند و اسطوره مقاومت در برابر دیو جهل سالارشدند، هر روز به تنهایی هزینه میپردازد کشته و زخمی میدهند،زندانی می شوند،دچار یاس و انزوا ، حتک حرمت شده و در خود فرومیروند. با تاسف که جامعه جهانی و کمسیون های حقوق بشر سازمان ملل متحد تماشاگری بیش نیست.
باز داشت زنان مبارز ،خشونت در برابر زنان است.
سنگسار، اعدام، کشتار، شکنجه و شلاق خشونت در برابر زنان است.
تجاوز جنسی بالای زنان زندانی تجاوز و خشونت علیه زنان است.
محرومیت از آموزش و کار و سرکوب زنان خشونت علیه زنان است.
رژیم بی ثبات و خشن طالبان خالق همه خشونت ها در افغانستان است.
برای کم رنگ ساختن خشونت ها،باید طالبان نیست و نابود شوند!
در فرجام از همه همدیاران عزیز افغانستان شامل جوانان،زنان و آقایان و هم چونان از فیمنست های جهان می خواهیم که بار دیگر اینسکوت مرگبار را بشکنند و برای بر پایی یک نظام مردمی متکی بر قانون و مبنی بر عدالت اجتماعی ، متحدانه کنار هم بی ایستند.
بیاید همه دست به دست هم بدهیم وبا این پدیده زشت که هرروزنفس یک خواهرستم دیده ما را به شکل بسیارفجیعانه آن می گیرند ، قلبهای همه مان را جریحه دار وخانواده ها را ازهم متلاشی وهزاران کودک را بی مادروخیابان گرد نموده وبه بیراهه می کشاند. مبارزهجدی نمایم وهمه با هم
همصدا شویم و به "خشونت و تجاوز و نظام زن ستیز طالبانی نه بگوییم.
شیرین نظیری، جنبش آزادی بخش زنان افغانستان
No comments:
Post a Comment