خشونت ها بر می گردد به دوره جاهلیت

 ما زنان، مادران و خواهران این سرزمین؛ مادرانیکه هر روز صبح خویش را باصدای انفجار، انتحار و باترس از دست دادن عزیزان خویش آغاز میکنیم و عزیزان خویش را با دعای آیت الکرسی شریف به خداوند امانت میکنیم.

امیدوار هستیم، نشست استانبول با حفظ دست آورد های دودهه بر علاوه از اینکه تامین کننده صلح  وثبات دایمی و پایان جنگ و خون ریزی انتحار، انفجار، نسل کشی ، فقر و بدبختی بر این سرزمین دردمند باشد؛ روزنه ی باشد بر ملت شدن همه قوم ها واقلیت های قومی  و مذهبی. 

مسیری که همه زنان و مردان، در چوکات یک( ملت)بدون تنش های قومی، زبانی، مذهبی....در  پیشبرد امور یک جامعه مرفه وصلح آمیز یکسان کنار هم قدم بگذارند و در تصمیم گیری های کلان ملی  سهم مساوی و حضور پر رنگ داشته باشند. البته  نه حضور سمبولیک و نمادین.

درطول چهار دهه جنگ زنان آسیب پزیر ترین قشر بودند، همسرانشان را از دست دادند، فرزندانشان را که با هزاران مشقت،

فقر ، بیچاره گی و آواره گی بزرگ میسازند قربانی کرده اند،  پیکر های خون آلود شان روزانه صدها مادر و پدر را آتش میزند. 

چقدر در ناک است و تحمل ناپزیر، هر روز قلبی مادری میسوزد، خواهری می‌نالد و همسری زندگی را یک عمر اشک میریزد و نگران آینده مجهول فرزندان یتیم اش است.

اشک پدران کمر خمیده که فرزندن شانرا را به امید بزرگ ساخته اند، تا عصای این مرحله زندگی شان باشند، اما افسوس و صد افسوس تابوت های عزیزانشان هر روز در کانتینر های چهار صد بیشتر انبار میشود.

چشم دیدم را از چهار صد بیشتر بیان میکنم: پدری ریش سفیدی را دیدم اشک هایش به تار های ریشش جاری بود، منتظر بود، کارمند چهارصد بیستر قفل یکی از کانتینر ها را بگشاید، من که در گوشه سرد خانه روبه روی کانتینر ایستاده بودم، دروازه باز شد دیدم وسط کانتینر به اندازه یک راهرو باز بود و دوبغل کانتینر تابوت های شهیدانی که برای آرامش ما قربانی شده بودند جدا جدا با بخمل های سبز پوشیده شده بودند. نمیدانم چه حسی داشتم بغضم ترکیده بود و پیهم اشک میریختم و به آن تابوت های که حتی خانواده های شان توان انتقال عزیزان شان  را ندارند و یا هم از جاده های مرگ(شاهراه ها)انتقال شان غیر ممکن است.

چندی بعد تابوت سبز پوشی از کانتینر بیرون شد پدر دوید تاپسرش را بشناسد ناگهان زمین خورد و بالحن ضعیف و بغض کرده گفت:سرش نیست چگونه بدانم پسر من است؟

کارمند چهار صد بیسترگفت:

تذکره و کارت هویتش داخل تابوت است.

پدر دردمند گوشه نشت و پی هم اشک می ریخت تا اینکه این شهید غرقه به خون را شستشو داده و ملبس با بیرق سرزمینش جهت تسلیمی به پدر نامرادش بیرون کشیدند. شاید این پدر خوشبخت بود که قهرمانش را تسلیم میشد، اکثر خانواده ها از این نعمت محروم اند. دیگر مادران، پدران، همسران، و خواهران همه خسته اند حتی اطفال معصوم هر روز شانرا به ترس اینکه مبادا پدر یا مادر شانرا از دست بدهند زندگی میکنند.

بیایید به این ملت دردمند رحم کنید اگر انسان هستید از خدا بترسید اگر واقعامسلمانید اگر پیرو قرآن هستید پس چرا نمیدانید.خداوند بزرگ درقرآن پاک می‌فرماید:وَمَن یَقتُل مُوئمِنًا مُتَعَمِدًا فَجَزَاوءُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِیهَا وَ غَضِبَ اللهُ عَلَیهِ وَ لَعَنَهُ وَ اَعَدَّ لَهُ عَذَابًا عَظِمًا.

ترجمه: و کسی که موءمنی را از روی عمد بکشد(و از ایمان او باخبر بوده و تجاوزکارانه او را به قتل برساند و چنین قتلی را حلال بداند،کافر بشمار می آید و) کیفر او دوزخ است و جاویدانه در آنجا می ماند و خداوند بر او خشم می گیرد و او را از رحمت خود محروم می سازد و عذاب عظیمی برای وی تهیه می بیند. 

(سوره النسا تفسیر نور آیه ۹۳) 

جایگاه راکه قرآن در ابعاد اجتماعی و سیاسی برای زنان روشن ساخته هیچ کسی نمیتواند حذف و یا نادیده بگیرد، چون زن امروز افغانستان زن دیروزی که در کوچه ها و پس کوچه های شهر به جرم خارج شدن از منزل و یاهم نداشتن محرم شرعی، شلاق می خُورد  نیست.

زنان ما امروز میدانند چه جایگاه را در اسلام بزرگ دارند، اسلام دین صلح و خیر است، دین مهربانی و شفقت، دین همدیگر پزیری،حوصله و برد باری است نه خشونت برعلیه زنان و کودکان و این ملت مظلوم وبی دفاع.

این خشونت ها بر میگردد به دوره جاهلیت( قبل از اسلام)

این همه کشتار انفجار انتحار قتل های هدف مندِ سرمایه های این سرزمین، ژورنالستان، محصلین، نخبه  گان، فرزندان این خاک در هردو طرف  جبه ی جنگ، دسیسه خیلی ها خطرناک و تحمیل شده از سوی دشمنان برای نابودی این سرزمین است. 

هردو طرف قضیه( هم حکومت و هم طالبان) مسوول اید در برابر خون های که روزانه دراین خاک به ناحق ریختانده میشود، اطفالیکه یتیم میشوند، زنانی که بیوه میشوند اینکه سرنوشت شان به خاطر زنده ماندن فرزندان شان به کجا کشانده میشود میدانید...؟

ودر برابر پدران و مادرانی که تا آخر عمر یعقوب وار ناله میکنند و اشک میریزند، مسوول اید و خداوند از شما ذره ذره پرسان میکند، خداوند خیلی بزرگ ومهربان است.

پس بیایید خشونت هارا کنار بگذارید و این فرصت بدست آمده را که آرمان دیرینه و چهل ساله ای  مردم این سرزمین است که در عمق آتش و دود، سالهاست صلح را فریاد میزنند ازدست ندهید و ازما نگیرید. 

امینه سحر

با عرض حرمت