نذیر احمد " ظفر "

مقام زن
زنده گی بی زن ؛ نباشد زنده گی
نور باید ، تا دهد رخشنده گی
زن بود خورشید روزو ماه شب
دست در گهواره این همراه شب
زن بود وصف خداوند حدود
زن بود مادر؛ بود روح سجود
علم از زن پاه به کیوانها کشید
نام از زن ، عا لم و دانا کشید
زن بود شهکار کلک کبریا
زن بود تصویر زیبای بقا
خانه روشن از وجود زن بود
عشق ؛ آواز سرود زن بود
زن لباس خوشگل مردان بود
وصف آن بنگر که در قران بود
زن به هر دین مظهر مهرو وفاست
زن برای زنده گانی خوشنماست
زن تغزل است در دیوان عشق
مشعل رخشنده و تا بان عشق
نهضت زن اعتلای کشور است
پایداری و بقای کشور است
زن اگر دانشور و فاضل شود
نسل و اولاد بشر عاقل شود
آنکه با زن میکند جور و ستم
میزند در ملک نا دانی قدم
محو باد آنکو که بد خواه زن است
زن چراغ اعتلای میهن است
زن ستیزان را خدا گمنام ساز
محو از آیینه ای ایام ساز