چهارمین سالگرد حاکمیت گروه طالبان

چهار سال پیش، در چنین روزی، یکی از دردناک‌ترین و خونین‌ترین فاجعه‌های معاصر سرزمین مارخ داد. روزی سیاه که خون صدها فرزند صدیق کشور، میدان هوایی را رنگین ساخت.

 جوانانیکه از وحشت، راه فرار و آوارگی در پیش گرفتند، اما پیش از رسیدن به هواپیما جان باختند. درمیان آن قربانیان، زنان و کودکان بی‌شماری نیز زیر پاهای جمعیت جان سپردند.

از آن روز تا امروز، افغانستان به زندانی بزرگ برای زنان و مردانش بدل شده است. ناامنی، بیکاریگسترده، فقر طاقت‌فرسا، فشار بر متقاعدین، ازدواج‌های اجباری و کودک‌همسری، شلاق وبازداشت‌های خودسرانه، کوچ‌های اجباری، و ده‌ها جنایت دیگر به بخشی از زندگی روزمره مردمتبدیل شده است. «قانون جنگل» و بی‌کفایتی حاکمان جاهل، چون تازیانه‌ای سنگین برگرده‌های مردم فرود می‌آید.

مردم ما هر روز با آزار، تحقیر و زخم‌های تازه مواجه‌اند. بسیاری از درد و خستگی توان برخاستنندارند، اما ما باور داریم که سکوت و تسلیم، تنها عمر این سیاهی را طولانی‌تر می‌کند.

جنبش آزادی‌بخش زنان بر این باور است که آزادی، حق مسلم هر انسان است و طالبان، باماهیت زن‌ستیز و ضدانسانی خود، مانع تحقق این حق‌اند. ما از همه مردم، به‌ویژه نیروهایغیرپشتون که بیشترین فشار و سرکوب را متحمل شده‌اند، می‌خواهیم که برای سرنگونی اینرژیم و بازپس‌گیری آزادی و حقوق از دست‌رفته‌شان، متحد و سازمان‌یافته اقدام کنند.

ما بر این اصل پای می‌فشاریم که:

• هیچ ملتی در اسارت و تبعیض رشد نمی‌کند.
• هیچ زنی در سایه خشونت و تحقیر آزاد نیست.
• هیچ قدرتی فراتر از اراده متحد مردم نیست.

به پا خیزیم، تا چهارمین سالگرد این فاجعه، آخرین سال بقای این سیاهی باشد.

#جنبش آزادی بخش زنان

نویسنده شیرین.ن.مبارز