ثریا پرلیکا مبارزنستوه دربستر بیماری

شیرین نظیری
ثریاپرلیکاچهره همیشه بامتانت واستوار،با گیسوان درشتی که برف های سپید گذار ازکوره راههای دشوار  
پوینده گی و رزمنده گی نوربرظلمت،جدال حق با جباریت؛آنراپوشانیده وباگام های ثابت وآهنین شجاعانه
بپیش رفته ولحظه ای هم سکوت وسکون ننموده است.
                                                                  

ثریاپرلیکادرسال ۱۹۴۴،دریک خانواده ی تجددگرا،درقریه کمریی شهرک بگرامی دیده به جهان گشود.دوره های ابتدایی وثانوی خود رادرشهرکابل درجریان سال های ۱۹۵۲-۱۹۶۴درلیسه زرغونه به پایان رسانید و در سال ۱۹۶۵، بانمرات عالی به دانشکده اقتصاد دانشگاه کابل راه یافت.                                                             

 اودرپهلوی دروس دانشگاهی ، مدت چهار سال شامل اتحادیه نوبنیاددانش جویان گردید وازاین مسیرخدمت ارزشمندی رابرای دانش جویان ،به ویژه دختران جوان انجام داد.
 ثریا درسال ۱۹۷۳جهت ادامه تحصیل خودعازم کیف مرکز اوکراین شد ودرسال ۱۹۷۶از دیپلوم ماستری خوددر بخش اقتصادبین الدول دفاع نمود.پس ازپایان دوره تحصیل دوباره به وطن برگشت ودردیپارتمنت ارتباط خارجه دانشگاه کابل مصروف خدمت به نسل جوان گردید. او درسال ۱۹۷۸،به سمت رییس سازمان دموکراتیک زنان افغانستان گماریده شد ودیری نگذشت .«دراگست ۱۹۷۸،»مخالفت اوباحکومت حفیظ الله امین آغازشد وبرضداقدامات وحشیانه امین قرارگرفت.                                                                          گروهی جنایتکارامین به ثریامشکوک شدند واو راباجمیع ازدوستان سیاسی اش دستگیر وبه زندان پلچرخی افگندند.                                                                                        
پس ازگذشت یک ونیم سال زندان در ۲۷ دسمبر ۱۹۷۹بادیگرمحبوسین سیاسی از زندان آزاد شدند.اوباردیگردرسال ۱۳۵۹،به حیث رییس سازمان دموکراتیک زنان افغانستان انتخاب شد.             
ثریا پرلیکا درسال ۱۹۸۶به سمت سکرتر جنرال هلال احمرتعیین شد ودرگام نخست سیستممنظم اداری درهلال احمررا به وجود آورد و برای کمک به هم میهنان فقیرومستحق نماینده گی های این ریاست را درسراسر کشورفعال ساخت ودرمانگاه اورتپیدی را برای معیوبین درساحه ی پل چرخی کابل، درمانگاه هلال احمر را درعلی آباد کابل و درمانگاه جراحی موسسه متذکره را درپل سرخ کابل تاسیس نمود.
درسال ۱۹۹۱،مجاهدین وارد کابل شدند وبا داخل شدن درشهرکابل جنگ های بزرگ تنظیمی آغاز شد. شهرکابل درآتش جنگ آنها شعله ورگردیده،سوخت وهمه ای داشته های آن منهدم گردید. و به یک شهرارواح مبدل گشت.                                                                                         
 هنوزقتل و وحشت پایان نیافته بودوجنگ وخونریزی بطورکامل فروکش نکرده بودکه سیاه کاران،سیاه دل وتاریک اندیش، زیرنام طالب هاظهور کردند وبعد از مدتی  براریکه قدرت تکیه زدند.                                                                                درنخستین فرامین خودامر زندانی نمودن زن ها را درچهار چوب خانه ها اعلام کردند.
ثریا پرلیکا دراین حالت به اندوخته ها و تجارب قبلی خود مراجعه نموده و زمینه کار را در منازل شخصی زنان آماده کرد.او زنان رامصروف قالین بافی،مهره دوزی، بافت،خیاطی،آرایش گری،لحاف دوزی وغیره نمود. همچنین او درپهلوی این امور ازآموزگاران زن خواست. تادختران را درکورس های چهار،پنج نفری تنظیم ودروس مکتب شان رادرخانه های شان پیش ببرند. این مساعدت ها به دختران باعث شد. تاسال های از دست داده خود را تاحدودی جبران نمایند.                                                                            

 بتاریخ ۱۶ اگست ۲۰۰۱ ،ثریا پرلیکا گردهمایی وسیع به اشتراک بیش ازصدها زن را در ساحات مختلف شهرکابل ودرساحه مکروریان کهنه راه اندازی کرد وازاین مسیربه زنان شهر کابل آگاهی داد که طالب هاسرنگون شده اند.شماآزاداستید،ازخانه های خودبیرون شویدږ اودراین اجتماع بزرگ زنان, سخنرانی بسیاراحساساتی نمود ومورداستقبال همه زنان اشتراک  کننده قرارگرفت.                                                                           

‎ ثریا پرلیکا ازمسیر انحادیه زنان، بادیگرنهادهای حقوقی یکجا بخاطرخشونت علیه زنان،ازدواج های اجباری، ازدواج های کودکان،فقراقتصادی و رسم وعنعنات ناپسند حاکم بر جامعه مبارزه پیگیرنمود و بدین ترتیب فعالیت های اودربخش حقوق زن تا پیش از بیماریش ادامه داشت.                                                             

برای ثریا پرلیکا این بانوی خسته گی ناپذیر تندرستی و بهبودی آرزو می کنیم.
خبرگزاری آوای زنان افغانستان