گروه تحقیقاتی «پل» میز گردی را زیر عنوان «بررسی وضعیت زنان در افغانستان از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۷» با حضور فرهنگیان و زنان در شهر کابل برگزارکرد.یاسین نگاه،مسوول گروه «پل»درآغازاین میزگرد درباره‌ی این نهاد ودورنمای کاری‌اش معلومات داد.
او گفت که گروه پل از چند سال به صورت غیررسمی فعالیت داشته که به تازه‌گی فعالیت‌های خود را به‌گونه رسمی آغاز کرده است: «در بخش‌های مختلف به خصوص در زمینه تحقیق فعالیت دارد. گروه ما اولویت‌های تحقیق را در افغانستان مورد ارزیابی قرار داده است که اکنون در سه بخش فعالیت ما را متمرکز کرده‌ایم: آسیب‌شناسی جریان‌های سیاسی، وضعیت زنان و بنیادگرایی در کشور است.»
او در بخش زنان گفت که پس از دوره جدید در افغانستان وضعیت زنان در افغانستان تغییر کرد اما اکنون یکی از بحران‌های کلان افغانستان غیبت زنان در تصمیم‌گیری‌های کلان و کوچک کشور است.
آقای نگاه این نشست‌ها را مشورتی خواند و اشاره کرده پس از جمع‌آوری دیدگاه‌ها از طیف‌های مختلف، گروه پل این دیدگاه را مورد ارزیابی قرار می‌دهند و سپس تحقیقات را در زمینه‌های متفاوت در روستاها و ولایت‌ها آغاز می‌کند.
یاسین نگاه هم‌چنان یاد آور شد که در این ۱۶ سال گذشته در حوزه‌های سیاست، اقتصاد، اجتماعی و فرهنگی چه اتفاق‌های خوب و چه اتفاق‌های بد برای زنان رخ داده است.
امیر فولادی، متخصص در امور گردش‌گری گفت که در این سال‌ها زنان دست‌آورد‌هایی داشته‌اند که می‌توان در بخش قانون‌گذاری اشاره کرده در همین بخش هم زنان آن طوری که باید فعالیت می‌کرد، فعالیتی چشم‌گیری انجام ندادند و نتوانستند که منسجم کار کنند و تحت تاثیر موضوعات دیگر قرار گرفته و حضور آن خیلی سمبولک بوده‌اند.
او افزود که درست است که زنان افغانستان در طول سال‌ها مورد تبعیض قرار داشته است. اما فرصت‌ها و پروژه‌های کلان درباره زنان راه‌اندازی شده بودند، به دست مافیا افتادند و آن‌ها نتوانستند از آن‌ها مستفید شوند و حتا همین پروژه «پروموت» یک پروژه موفق نیست.
اما مجیب مهرداد، سخنگوی وزارت معارف کشور درباره وضعیت زنان از سال ۲۰۰۱ میلادی تا کنون گفت که افغانستان بیش از یک دهه‌ی گذشته در زمینه حقوق زنان دست‌آوردهای داشته و نمی‌شود آن‌ها را انکار کرد.
او افزود: «در چند سال اخیر ما می‌بینیم که زنان زیادی در درون نظام سیاسی و حکومت آمده و کار کرده و توانایی اقتصادی را در جامعه سنتی تغییر بدهد. مثلاً در پارلمان زنان فعال داشتیم و در بخش اقتصاد زنان تجارت‌پیشه زمینهی هزاران شغل را برای خانم‌ها ایجاد کرده است. اما چالش‌هایی هم در این زمینه بوده است که در طول این سال‌ها زنان بیشتر واکنشی عمل کرده و کارهای مهم را انجام نداده است.»
در همین حال، فرزانه واحدی، عکاس، در این برنامه گفت که تغییر سخت است، اما ناممکن نیست.
او از سفر‌هایش که در طول این سال‌ها در قریه‌های دورافتاده سفر کرده و از نزدیک زنده‌گی مردم را دیده و با آن‌ها نشست و برخاست کرده، گفت: «من از سال ۲۰۰۳ میلادی در مکان‌های دور افتاده افغانستان سفر کردم، زنده‌گی آن‌ها را دیدم، اگر می‌خواهیم تغییر بیاوریم، با این میز گردها به وجود نمی‌آید. باید با خانواده‌ها حرف بزنند و به آن‌ها اجازه دهند تا گپ بزنند که چه می‌خواهند؟ تا تغییر اساسی از خانواده‌ها شروع نشود، تغییر به وجود نمی‌آید.»
این در حالی است که پس از سقوط گروه طالبان، تغییرات چشم‌گیری در وضعیت زنان در افغانستان به وجود آمد. اکنون هزاران دختر به مکتب می‌روند، زنان در رسانه‌ها حضور دارند، چندین وزیر در کابینه‌ی حکومت وحدت ملی فعالیت دارند. زنان تجارت‌های کوچک و بزرگ را راه‌اندازی کردند، زنان در صف نیروهای امنیتی حضور دارند، در بخش ورزش و هنر نیز همین گونه است. اما هنوز هم زنان افغانستان با مشکلات مختلف رو به رو است که یکی از آن‌ها افزایش خشونت بر زنان است.
هشت صبح
او در بخش زنان گفت که پس از دوره جدید در افغانستان وضعیت زنان در افغانستان تغییر کرد اما اکنون یکی از بحران‌های کلان افغانستان غیبت زنان در تصمیم‌گیری‌های کلان و کوچک کشور است.
آقای نگاه این نشست‌ها را مشورتی خواند و اشاره کرده پس از جمع‌آوری دیدگاه‌ها از طیف‌های مختلف، گروه پل این دیدگاه را مورد ارزیابی قرار می‌دهند و سپس تحقیقات را در زمینه‌های متفاوت در روستاها و ولایت‌ها آغاز می‌کند.
یاسین نگاه هم‌چنان یاد آور شد که در این ۱۶ سال گذشته در حوزه‌های سیاست، اقتصاد، اجتماعی و فرهنگی چه اتفاق‌های خوب و چه اتفاق‌های بد برای زنان رخ داده است.
امیر فولادی، متخصص در امور گردش‌گری گفت که در این سال‌ها زنان دست‌آورد‌هایی داشته‌اند که می‌توان در بخش قانون‌گذاری اشاره کرده در همین بخش هم زنان آن طوری که باید فعالیت می‌کرد، فعالیتی چشم‌گیری انجام ندادند و نتوانستند که منسجم کار کنند و تحت تاثیر موضوعات دیگر قرار گرفته و حضور آن خیلی سمبولک بوده‌اند.
او افزود که درست است که زنان افغانستان در طول سال‌ها مورد تبعیض قرار داشته است. اما فرصت‌ها و پروژه‌های کلان درباره زنان راه‌اندازی شده بودند، به دست مافیا افتادند و آن‌ها نتوانستند از آن‌ها مستفید شوند و حتا همین پروژه «پروموت» یک پروژه موفق نیست.
اما مجیب مهرداد، سخنگوی وزارت معارف کشور درباره وضعیت زنان از سال ۲۰۰۱ میلادی تا کنون گفت که افغانستان بیش از یک دهه‌ی گذشته در زمینه حقوق زنان دست‌آوردهای داشته و نمی‌شود آن‌ها را انکار کرد.
او افزود: «در چند سال اخیر ما می‌بینیم که زنان زیادی در درون نظام سیاسی و حکومت آمده و کار کرده و توانایی اقتصادی را در جامعه سنتی تغییر بدهد. مثلاً در پارلمان زنان فعال داشتیم و در بخش اقتصاد زنان تجارت‌پیشه زمینهی هزاران شغل را برای خانم‌ها ایجاد کرده است. اما چالش‌هایی هم در این زمینه بوده است که در طول این سال‌ها زنان بیشتر واکنشی عمل کرده و کارهای مهم را انجام نداده است.»
در همین حال، فرزانه واحدی، عکاس، در این برنامه گفت که تغییر سخت است، اما ناممکن نیست.
او از سفر‌هایش که در طول این سال‌ها در قریه‌های دورافتاده سفر کرده و از نزدیک زنده‌گی مردم را دیده و با آن‌ها نشست و برخاست کرده، گفت: «من از سال ۲۰۰۳ میلادی در مکان‌های دور افتاده افغانستان سفر کردم، زنده‌گی آن‌ها را دیدم، اگر می‌خواهیم تغییر بیاوریم، با این میز گردها به وجود نمی‌آید. باید با خانواده‌ها حرف بزنند و به آن‌ها اجازه دهند تا گپ بزنند که چه می‌خواهند؟ تا تغییر اساسی از خانواده‌ها شروع نشود، تغییر به وجود نمی‌آید.»
این در حالی است که پس از سقوط گروه طالبان، تغییرات چشم‌گیری در وضعیت زنان در افغانستان به وجود آمد. اکنون هزاران دختر به مکتب می‌روند، زنان در رسانه‌ها حضور دارند، چندین وزیر در کابینه‌ی حکومت وحدت ملی فعالیت دارند. زنان تجارت‌های کوچک و بزرگ را راه‌اندازی کردند، زنان در صف نیروهای امنیتی حضور دارند، در بخش ورزش و هنر نیز همین گونه است. اما هنوز هم زنان افغانستان با مشکلات مختلف رو به رو است که یکی از آن‌ها افزایش خشونت بر زنان است.
هشت صبح
No comments:
Post a Comment