ذبیح الله امانیار
کودک سه چهارساله یی بیش نبودم که عاشق موسیقی شدم و از شنیدن آن نهایت لذت می بردم ودایمابا خودآهنگهارازمزمه می کردم وآنقدرموسیقیرادوست داشتم که دوست ویاورخوبم درزندگیم شده بود.
کودک سه چهارساله یی بیش نبودم که عاشق موسیقی شدم و از شنیدن آن نهایت لذت می بردم ودایمابا خودآهنگهارازمزمه می کردم وآنقدرموسیقیرادوست داشتم که دوست ویاورخوبم درزندگیم شده بود.
آهسته آهسته بزرگ شدم،عشق وآرمان موسیقی نیزبامن بزرگترگردیدوآرزوداشتم تاموسیقی کلاسیک وغزل رابیاموزم ودایمادرین اندیشه بودم که موسیقی رابه منظور عشقی که بدان دارم علمی بیاموزم نه به منظورمادیات وبدست آوردن پول وکسب شهرت باآنکه میدانستم شنونده موسیقی غزل وکلاسیک درجامعه مامحد...ودمیباشد باآنهم فسون آن موسیقی مرابطرف خودمیکشانید وسخت خوشنودبودم که به عظم خوداستوارهستم.هیچگاه میل نداشتم تااینکه موسیقی راعلمی واساسی فرانگیرم ازطریق رادیووتلویزیون به مردمم عرضه دارم زیرامیدانستم که شهرت بدست آوردن کارآسان بوده ولی حفظ آن کارنهایت مشکل.
من ازطفولیت به موسیقیعاقمندبوده وآنرامانندجانم دوست داشتم ودارم.دریکی ازروزهاتصنیفی راتحت نام(آنشب که ترابادگری دیدم ورفتم)باهمکاری خواهرهنرمندم هنگامه جان آهنگی رابه رادیوتلویزیون ثبت نمودم .باشنیدن آهنگم ازطریق امواج نهایت لذتبرده وخوشنودگردیده تصمیم اتخاذ نمودم تاآهنگهای زیادی برای مردمم پیشکش بدارم.
من ازطفولیت به موسیقیعاقمندبوده وآنرامانندجانم دوست داشتم ودارم.دریکی ازروزهاتصنیفی راتحت نام(آنشب که ترابادگری دیدم ورفتم)باهمکاری خواهرهنرمندم هنگامه جان آهنگی رابه رادیوتلویزیون ثبت نمودم .باشنیدن آهنگم ازطریق امواج نهایت لذتبرده وخوشنودگردیده تصمیم اتخاذ نمودم تاآهنگهای زیادی برای مردمم پیشکش بدارم.
No comments:
Post a Comment