کد مطلب :۵۷۷۶۰در شهری که هر روز صدا از خشونت علیه زنان بالا میگیرد، این بار متفاوت تر از همیشه فروش دختران خُردسن، عاید خانواده های فقیر شده است.
شدت فقر و بیکاری خانواده های زیادی را در میان خانه های ویرانه مجبور به فروش
دختران خُردسال شان کرده است؛ کودکانی که از آیندۀ شان بی خبر، و مصروف بازی
های کودکانۀ شان هستند.
در یکی از مناطق شهر کابل، دختران در بدل ۲۰۰ هزار کلدار به فروش میرسند و «پشتانه» دختر ۴ سالۀ است که در بدل همین مقدار پول به فروش رسیده است.
پشتانه که هنوز اسمش را به درستی نمیداند؛ قربانی یکی از این معامله ها شده است، کاکا اش در بدل ۲۰۰ هزار کلدار او را به خاطر درمان خودش فروخته است و وی اکنون به همسری «عوض» در آمده است.
حیات الله، یکتن از باشندگان کابل میگوید، “ما مجبور هستیم دختران خود را به فروش برسانیم، چرا که فروش یکتن آنها بهتر از مرگ ۱۰ نفر دیگر است.”
به گمان باشندگان، فروش یک عضو خانوادۀ شان میتواند جان چند تن از اعضای دیگر را که در فقر اند، نجات دهد.
طاووس خان، نمایندۀ اهالی چهاراهی قنبر میگوید، “اعضای خانوادۀ ما جان های شان را از دست میدهند و به همین دلیل، مجبور هستیم که اطفال خود را بفروشیم، نه رییس جمهور و نه هم وزیر مهاجرین به ما توجه دارند، ما به جز اطفال خود چیزی دیگر برای فروش نداریم.”
در همین حال کمیسیون حقوق بشر، این عمل را نقض حقوق اطفال میداند و خواستار به کیفر رساندن عملان آن است.
بلال صدیقی، سخنگوی کمیسیون مستقل حقوق بشر میگوید، “این عمل نه تنها در کابل، بلکه در ولایات دیگر افغانستان نیز صورت میگیرد، این یک عمل شنع و وحشتناک بوده، و نقض قانون حقوق بشری است، فروش اطفال در افغانستان یک نوع جرم است.”
برخی خانواده ها از ۹ سال بدینسو از هلمند و کندهار به کابل پناه آورده اند و میگویند، که عدم توجه دولت به آن ها یگانه راه درآمد شان به دنیای آوردن دختران و فروش آنان است.
در یکی از مناطق شهر کابل، دختران در بدل ۲۰۰ هزار کلدار به فروش میرسند و «پشتانه» دختر ۴ سالۀ است که در بدل همین مقدار پول به فروش رسیده است.
پشتانه که هنوز اسمش را به درستی نمیداند؛ قربانی یکی از این معامله ها شده است، کاکا اش در بدل ۲۰۰ هزار کلدار او را به خاطر درمان خودش فروخته است و وی اکنون به همسری «عوض» در آمده است.
حیات الله، یکتن از باشندگان کابل میگوید، “ما مجبور هستیم دختران خود را به فروش برسانیم، چرا که فروش یکتن آنها بهتر از مرگ ۱۰ نفر دیگر است.”
به گمان باشندگان، فروش یک عضو خانوادۀ شان میتواند جان چند تن از اعضای دیگر را که در فقر اند، نجات دهد.
طاووس خان، نمایندۀ اهالی چهاراهی قنبر میگوید، “اعضای خانوادۀ ما جان های شان را از دست میدهند و به همین دلیل، مجبور هستیم که اطفال خود را بفروشیم، نه رییس جمهور و نه هم وزیر مهاجرین به ما توجه دارند، ما به جز اطفال خود چیزی دیگر برای فروش نداریم.”
در همین حال کمیسیون حقوق بشر، این عمل را نقض حقوق اطفال میداند و خواستار به کیفر رساندن عملان آن است.
بلال صدیقی، سخنگوی کمیسیون مستقل حقوق بشر میگوید، “این عمل نه تنها در کابل، بلکه در ولایات دیگر افغانستان نیز صورت میگیرد، این یک عمل شنع و وحشتناک بوده، و نقض قانون حقوق بشری است، فروش اطفال در افغانستان یک نوع جرم است.”
برخی خانواده ها از ۹ سال بدینسو از هلمند و کندهار به کابل پناه آورده اند و میگویند، که عدم توجه دولت به آن ها یگانه راه درآمد شان به دنیای آوردن دختران و فروش آنان است.
No comments:
Post a Comment