مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
به جستجوی,محک گوهر لباب کشید گناه شیخ به پرویزن ثواب کشید
زخون نافه ی آهو به درج و جیب نسیم برد به دکه ی عطار مشک ناب کشید
به لطف, زاغ کجا میبراید از در باغ به پاس مرغ سحر بایدت غراب کشید
زنقشه ی که دهد بینش زمانه به تو ره دقیق به فردای انقلاب کشیــــد
چراغ روشن راهم دوچشم روشن من نمیسزد که دوگوهر به رخت خواب کشید
به زورقیکه روانیم در طلاطم یم فرونشسته به گل می شود ز آب کشید
بشوی خطه ی میهن زابرکین و فساد زلای ابرسیه چشم آفتاب کشیــــــد
به دفتر یکه نیابی سخن چو جوهرناب سزد دماغ هنرپرور از عذاب کشید
نمیرود به ره راست کج نگر به جهان دروغ و مکرو ریا باید از کتاب کشید
به گوش کس نخوردخوش نوای سازاگر زتار ریش ریا نغمه ی رباب کشید
دوگیسویی که فتد همچو شب به پیکرمه ببین چگونه شبی روز در حجاب کشید
گرفته هاله ی مو در بغل ستاره ی مه شود که آتش رخسارش از نقاب کشید
زتیغ کند ستمگرکه زد به گردن من زمردم نگهم خیمه ی حباب کشید
زسینه میکشم ارآه آتشین به فلک اجاق دل زشرر ناله ی کباب کشید
گهی توان تو( فرخاری) میرسد به قوام
زپای رنج برآن حلقه ی تناب کشید
ونکوورکانادا
ارسالی: امان معاشر
 |
This email is free from viruses and malware because avast! Antivirus protection is active.
|
No comments:
Post a Comment