محمد جاوید هومن
شـــعاری با مـــــردمش در شعر نـــــــاب
درد دل می کـــــــرد بــــــــا چشمی پر آب
گفت : مـــــرد !! حالم اصلا خــوب نیست
زنــــدگی از بهــر زن مطـــــــــلوب نیست
گــــو چه خــــاکی را بـــریزم بــــــر سرم؟
مــــوی بـــود او را تـــراشید از ســــــــرم !
عمـــــرم از پنــــجا و شش افــــــــزون شده
دل میــــان سینه غــــــــرق خـــون شــــــده
شوهـــــرم از بهــــر تــــــــــریاک و شراب
می کشد چشم مـــرا از عمـــــــــق قــــــاب
غـــــــــم میــــــان سینه شـــــــد انبــــــاشته
بــــوی خــــون این ملـــــــک را برداشته!
مــردمـان چون حـرف شاعر را شـنــــفت
خنـــــده بـــر لب آمــــدش آهستــــــه گفت
شاعـــــرم! این ســـــــر تراشیدن چی سود
مــــا! همــــــان سنت پـــــــرستانیم که بود
غصه هـــــــا را از وجـــودت دور کـــــن
این خشونت سنت است پــــــا دور کــــن!
گفت شاعر: مــــردم محبــــــوب مـــــن!
ای وجــــــود مهربــــان و خــــــوب من!
زن بــــد اش این ســـــنت پست آمــــــده
از دیـــن و از لای مـــــذهب آمــــــــــده
نیست ایــــــــــــن سنت به شن آدمــــی
از عــــــــــراب خشک نـا اهل امــــده
مـــن زنـــــــم از جنـس آدم نیستــــــــم
من خـدا ی هستی ام ، هـــــــم نیستــم
کی بـــــــدون من، به دنیــا آمــــــــدی
تــــو وجــــودم را مکیــــدی، زیســتی
غیــــــر از آن روزی که گشتم همسفر
سنت بـــــد را زدنــــــــد در فرق سر
مـــن ستاره! مـــادری هستم عــــــزیز
گاهی همسر، یـــــــاورت هستم عزیز
ظلم بــــر من بس کنید و بس کنیــــــد
مادرم بامــــــن خشونت بس کنیـــــــد
من ستاره ! بودم و یک مــــــاه، شدم
تاریخی بــــــــر قلب این دنیا شـــــدم
گــــــوش و بینی و لب ام ببریده انـــد
مهری تاریخ را به سر کـوبیده انــــد
مــــرد اگــــر این باشد او نامــرد بی
مـرد منم چون در کین و بی درد بی
من در این دنیا فقــــط جـــــان میدهم
گاه شیـــــر و گـــــــاه بســـتان میدهم
گاهی موی و گاه لب گاهی ی بینـــی
گاهی عشق و عمر و گاهی رو نیلی
جاوید انیجـــــا باز هم از نسل توست
او درین ره نــــام بــــد دارد نکوست
من دیــــگر مــــرد نیستم !من نیستم!
من ! من به جنس آدمی بـــگــریستم
No comments:
Post a Comment