آوای زنان افغانستان

آوای زنان افغانستان

Saturday, June 29, 2013

اهدا نامه

احمد سعیدی
دوستان و خواننده گان گرامی،
میخواهم توجه شمارا به این حقیقت معطوف دارم که فتنه ها و آسيبهای سه دهۀ تاریخ پراضطراب کشور ما به معنی نگارش غمنامۀ سه دهه اندوه و درد مادران داغدیده و پدران قامت خمیده و خواهران به ماتم نشسته است.
 
 
 
 
 
بازتاب سه دهه تراژیدی خونبار با تعفن دود و باروت و سه دهه بازی با خون و استخوان  و بازی به ابرو عزت و سه دهه خورد کردن ملت سرفرازیکه در دوام تاریخ، افتخارات انکار ناپذیر داشت و بالاخره سه دهه تجربه و تکرار بازیهای سیاسی (هم مضحک وهم غم افرین) که روح هر انسان آزاده و بیداردل را می آزارد و اثر مشابه بر آینده گان نیز خواهد داشت؛ بازهم تصمیم گرفتم یاد خاطرات تلخ سه دهه را منحیث یک عبرتنامه به نزدیکترین اعضای فامیلم هدیه دهم، تا من را در آئینه این غمنامۀ عبرتناک ببینند.
بلی این کتاب آئینه ایست برای نمایش پیشینۀ زنده گی سیاسی بازیگران میدان سیاست و حتی زندگی سیاسی شخص نویسنده که پیوسته جرعۀ تلخ ناکامیها و ناگواری ها را به کام کشیده  و کوله بار رنج ها وغم ها را تا امروز بدوش دارند و حال جا دارد بگویم من این آئینه سه دهه زنده گی را که رنگ خون و بوی دود و باروت و طعم زقوم دارد به نزدیکترین شریک زندگی و شاهد همه نشیب و فراز های حیات سیاسی خویش یعنی همسرم (بی بی حاجی کریمه سعیدی) و سپس به فرزندانم (فريده سعيدی، میهن سعیدی، لینا سعیدی، بهمن سعیدی  و نیلاب  سعیدی) نثار مینمایم تا  گذشتۀ من را در این آئینه غبارآلود مشاهده کنند  و نگویند "سعید ی" در موج دریای غم و ماتم نغلتیده و در قعر موج حوادث شنا نکرده است؛ بلکه سعیدی به استقبال همه نا رسائیها رفته و بخاطر نجات ملت در عمق بحر تا حلقوم نهنگان ادمخوار غواصی کرده و در کوره های داغ مبارزه ذوب و در کهسار نبرد زخمی و معلول شده، ولی پرچم حق وعدالت را بر زمین نگذاشته و تا آخرین لحظۀ زندگی، با افتخار و سربلند به مبارزه ادامه داده است.                                          
به فرزندانم که وارثین این رنجنامه فعلی من هستند، توصیه مینمایم تا این رنجنامه را که دارای برگ های سرخ و زرد و سیاهی بنام های کودتای ۲۶ سرطان، هفت ثور، شش جدی، هشت ثور و پنج میزان تا موافقت نامۀ بُن، لیسابون و شیکاگو است، به دقت مطالعه و با درک عمیق از واقعیت های تاریخی سیاسی و اجتماعی ، جز به سعادت هم میهنان و التیام زخمهای پیکر خونین مام میهن نه اندیشند و اشک طفل دور از الفت و مهر والدین را با دستمال دلاویز لطف و مهربانی خشک کنند. ازاین دنیا، بُردن نام نیک کار سادۀ نیست، نام خود را به عشق میهن و خدمت به مردم زنده نگهدارند.
 
 
 
 
 
 
 
 

No comments: