صالحه وهاب واصل
جز سیاهی نـــه آیــــدم بــــــه نظــــر
نـور الفت به من نتــابیـــــده ســـــت
ننواخته سـت دســت مهــری مـــــرا
همچو سنگی بــه زیــر پـــا گشتــــم
مُــردم انــــــدر جهــــان تنهـــــــایی
من تن خستــــــــــه از جفــــــا دارم
که نشـــــاط وفــــــــا نمــــی دانـــــد
هر سلــولش ز نــــوک تیــغ هـــوس
زخم نـــاســــور در جگــــــــر دارد
بــه من از همنــــــوایی قصـــه مکن
که پُـر از ترس و وحشت است تنم
دیگر از اعتبــار خستــــــه شـــــدم
بـــاورم راه خـویش گــم کـــرده ست
به من از درد بـــی صـــــدایی بگــــو
وز سکوتی که مرده میتـــرســــــد
به من از روی لطف مهـــــر بورز
که به جــــز بیکســــــی نمی دانـــم
مبـــــرم ســــــــوی عــــرش آزادی
که دگـــر پــــــای راه رفتن نیســت
بگذار ســـــر نهــــم بـــه آغــــوشت
کـه دگــــر جایی بهــــر خفتن نیست
مکن از من امیــــــــد پــــــــروازی
که پــــر و بـــال من شکسته صیاد
عمری بــــــودم اسیـــر در قفــسـی
چون یکی بلبلی که بســــته زبــــان
مکشــانم بــــه سـوی بحــر نشــاط
که مرا بــــــاور شنــــا مــرده ست
به من از الطفـــات عشـــق مگــــو
به من از مهــــربـــانی قصــه مکن
به من از سرخ و سبز رنگ جهـان
بــه من از شـــوخی بهـــــار مگــــو
کــه دیـــگر رنگ را نــمی دانـــــم
همــه خـــاکستـــریست در چشـــمم
همه ظلمت ، همه سیـــــاهی گـــور
چشم من خســته گشتـــــه از ظلمت
جز سیاهی نه ایـــــدم بــــــه نظـــر
14-03-2011
No comments:
Post a Comment