ازعزیزه عنایت
مبـــارک بـــاد نــــوروز خجستــــــه
که سرما از قدومش رخـــت بستـــــه
چودیبا سبـــز پوش است کوهساران
زباد جان فضـــای مشــک رستــــــه
بهـــار آمـــد بــیا تــا گل فشـــــا نیــم
سرود صلــح و یک رنگی بخوانیـــم
بیا که مشعل و حــــدت فــــرو زیـــم
که از فیضش شبی ظلمـت بــرا نیـــم
بیـــــا د روز نــو با یــــــد شگفتـــن
چــو آهــو در تـــلا ش صلح جستـــن
ز فرصــت بهرهء بسیـــــار با یـــــد
غبــــار کا هـــلی از خویش شستـــن
گلی یکرنگـــــی و الفـــت بکــار یـم
به کــار مردمی همـــت گمــــار یــم
دهیـــم دســـت بــرادر وار بـــا هـــم
بنای گلـــشن و حــــدت گــــذاریــــم
صـــبـا آورد بـــوی نـــــو بـــهـــاری
شمیم و عطـــر گــل از لا لــه زا ری
خو شــا فصـل بهــاروتازه گی هـاش
که فصل جنبش است و کـــاروبـاری
ببــارد همچو در, بــــاران رحمـــــت
که گـــردد باغ وبستـان پــر زنعمـــت
بچیــنـــد, دامــن و یــرانـــگــــری را
زگــیــتی دایـمــا, آن دســــت قـــدرت
تـــرا بـــا شــــد زرو امــوال بسـیـــار
بگــیـــر دســت یـتیـم و پیـــــر بیمـــار
چو بــوی کل شــو و دل شــاد گردان
که بـاشی ســرفــراز دیــن و هــم دار
الهــــی ملک مــــا آبـــــاد گـــــردا ن
دل افســــرده گا نش شــاد گـــــردا ن
کشیـــــده اهــل میهــــن رنج بسیــــار
زبنـــــد غــــم هــمـــه آزاد گـــــردان
No comments:
Post a Comment