بشیر احمد غزالی ولایت بغلان
جمعه 13 اسد 1391 وقت محلی 10:26 PM رادیو آزادی
بزرگان ولسوالی خنجان ولایت بغلان در یک اقدام بی سابقه فیصله کردند که دیگر هیچگاهی و در بدل هیچ جرم دختری را به بد نمی دهند.
آنها به رادیو آزادی گفتند، بعد از این فیصله، ده ها قضیه مهم به شمول قتل، حل شده و هر که به جزا اش رسیده، ولی هرگز نامی از بد دادن دختر که گاه در همچو قضایا معامله می شد، گرفته نشده است.
عبدالله جوشن پور عضو شورای انکشافی ولسوالی خنجان که قبلاً ریاست این شورا را به عهده داشت گفت، شورای انکشافی دست آوردهای زیاد دارد ولی ارزشمند ترین آن این است که توانسته در مدت کوتاه این ناپسند ترین رواج جامعه یعنی بد دادن دختران را از میان بر دارد و نگذارد دیگر دختر بیگناه قربانی جنایت مردی که باید خودش مجازات شود، گردد.
او افزود:
« قبلاً در زمان نور محمد تره کی و محمد ظاهرشاه و تا چند سال پیش بد دادن دختران رواج بود، اما زمانیکه شورا ها ایجاد شد، این موضوع کاملاً منع قرار داده شد و ما فیصله کردیم که هر که بد می کند بد ببیند و لازم نیست که ما به جای اینکه خود او مجازات شود یک دختر بیگناه را به بد بدهیم و این را در دوزخ و او را در راحت قرار بدهیم، و خود ما هم به لعنت خدا گرفتار شویم، ما به حرف خود ایستاده هستیم و هرگز نمی گذاریم بعد از این دختر مظلوم قربانی جنایت دیگر شود. این وعده ما به پیشگاه خداوند و مردم ماست که به آنچه گفته ایم عمل می کنیم.»
در ولسوالی خنجان دو نوع شورا وجود دارد، یکی شورای انکشافی مربوط به وزارت انکشاف دهات و دیگری شورای مردمی مستقل.
اینجا هر دو شورا به طور جداگانه و در نشست های بزرگ بد دادن دختران را تحریم و فیصله کردند که بعد از این هیچ دختری را به بد نمی دهند.
عبدالجبار رییس شورای مردمی مرکز ولسوالی خنجان که او نیز با تشکیل نشست بزرگ بد دادن دختران را منع قرار داده است، می گوید که او از این کار نفرت دارد و تا زنده است نمی گذارد نام از این عمل غیر انسانی گرفته شود.
این بزرگ قومی ولسوالی خنجان گفت:
« از مدت چهار سال به این طرف که شورا ها بار دوم انتخابات کردند در منطقه ما هیچ دختری به بد داده نشده است.
ما با راه اندازی جلسه بزرگ به اشترا ک علمای دین، بزرگان قوم و خبرنگاران منطقه این موضوع را قطعاً ممنوع کردیم و گفتیم که بد را برادر می کند و چرا تاوانش را خواهر که جرم ندارد، بدهد.»
این بزرگان قومی ولسوالی خنجان افزون بر این در قسمت پایین آوردن مهریه دختران و مصارفات عروسی نیز قیودات را وضع کرده اند که به باور آگاهان، اگرعملی شود می تواند موجب احیای مجدد فرهنگ زیبای اسلامی و انسانی که از قرن ها بدین سو در بسا نقاط جهان تیره و تار شده است گردد.
بزرگان خنجان می گویند: سنگینی مهریه و مصارف گزاف عروسی ها که حالا از میان رفته، چنان سایهء بر سر ازدواج ها افگنده بود که عدهء زیاد از جوانان پیر شدند ولی نتوانستند به آرزو و حق طبیعی شان که ازدواج بود، برسند.
عبدالله جوشن پورعضو شورای انکشافی ولسوالی خنجان در مورد می گوید:
« قبلاً مهر دختر پنچ لک و شش لک بود و این بار سنگین باعث آن بود که هم دختران و هم پسران پیر شوند و نتوانند ازدواج کنند. زیرا توان پرداخت آنرا نداشتند.
ما فیصله کردیم که مهر دختر از یک لک بالا نباشد.
هر فیصله ما خیلی محکم است و ضمانت اجرایی قوی دارد.»
پیش از این بزرگان قومی ولسوالی اندراب این ولایت نیز در یک اقدام مشابه بد دادن دختران را منع کرده و تعهد سپرده بودند که دیگر از هر راه ممکن جلو این ظلم و بی عدالتی را می گیرند و نمی گذارند حتی نام از آن گرفته شود.
همچنین گزارش های رسیده از برخی ولسوالی های دیگر این ولایت نیز حاکی از آنست که بد دادن دختران در آنجا ها هم ممنوع شده و در حل و فصل قضایا حرفی از آن شنیده نمی شود.
حامیان حقوق زن در افغانستان این حرکت مردمی را مهم ترین گام در جهت محو خشونت علیه زنان می دانند و می گویند، همین انگیزه زدودن ظلم بر حق زنان که در افکار بزرگان قوم ایجاد شده، نوید خوشی برای آنست که آهسته آهسته این سنت نا پسند نابود و مردم از شر آن نجات یابند.
اما بد دادن دختران چیست و چگونه دختری به بد می رود مردم می گویند:
از قدیم چنین بوده که در برخی موارد اگر کس مرتکب قتل یا بی عزتی کسی یا خانواده می گردید مجبور یا کشته می شد و یا هم بهای سنگینی می پرداخت تا زجر برای خودش و پند برای دیگران می گردید، ولی اگر جانب متضرر راضی به قبول خون بها نمی شد بزرگان محل دختری از خانواده قاتل یعنی ناموس او را به نام بد به متضرر می دادند و قاتل را از مجازات که باید می شد، نجات می بخشیدند.
اما این دختر که قربانی جنایت دیگری می گردید و به عنوان عروس به خانهء دشمن می رفت از چه حیثیت و مقامی بر خوردار بود مردم می گویند:
این بستگی به حیثیت و وجدان خانواده شوهرش داشت که با او چه می کردند، ولی اکثراً زبون، ذلیل، طعنه سار و مورد خشونت همه بود تا از زندگی بیزار می شد و می مرد.
اینکه این دختر در چه سن و سالی بود فرقی نمی کرد و چه بسا دختران که زیر سن ده سال به بد داده شدند و مدت بعد از وحشت و عذاب مردند و بخاک رفتند.
آنها به رادیو آزادی گفتند، بعد از این فیصله، ده ها قضیه مهم به شمول قتل، حل شده و هر که به جزا اش رسیده، ولی هرگز نامی از بد دادن دختر که گاه در همچو قضایا معامله می شد، گرفته نشده است.
عبدالله جوشن پور عضو شورای انکشافی ولسوالی خنجان که قبلاً ریاست این شورا را به عهده داشت گفت، شورای انکشافی دست آوردهای زیاد دارد ولی ارزشمند ترین آن این است که توانسته در مدت کوتاه این ناپسند ترین رواج جامعه یعنی بد دادن دختران را از میان بر دارد و نگذارد دیگر دختر بیگناه قربانی جنایت مردی که باید خودش مجازات شود، گردد.
او افزود:
« قبلاً در زمان نور محمد تره کی و محمد ظاهرشاه و تا چند سال پیش بد دادن دختران رواج بود، اما زمانیکه شورا ها ایجاد شد، این موضوع کاملاً منع قرار داده شد و ما فیصله کردیم که هر که بد می کند بد ببیند و لازم نیست که ما به جای اینکه خود او مجازات شود یک دختر بیگناه را به بد بدهیم و این را در دوزخ و او را در راحت قرار بدهیم، و خود ما هم به لعنت خدا گرفتار شویم، ما به حرف خود ایستاده هستیم و هرگز نمی گذاریم بعد از این دختر مظلوم قربانی جنایت دیگر شود. این وعده ما به پیشگاه خداوند و مردم ماست که به آنچه گفته ایم عمل می کنیم.»
در ولسوالی خنجان دو نوع شورا وجود دارد، یکی شورای انکشافی مربوط به وزارت انکشاف دهات و دیگری شورای مردمی مستقل.
اینجا هر دو شورا به طور جداگانه و در نشست های بزرگ بد دادن دختران را تحریم و فیصله کردند که بعد از این هیچ دختری را به بد نمی دهند.
عبدالجبار رییس شورای مردمی مرکز ولسوالی خنجان که او نیز با تشکیل نشست بزرگ بد دادن دختران را منع قرار داده است، می گوید که او از این کار نفرت دارد و تا زنده است نمی گذارد نام از این عمل غیر انسانی گرفته شود.
این بزرگ قومی ولسوالی خنجان گفت:
« از مدت چهار سال به این طرف که شورا ها بار دوم انتخابات کردند در منطقه ما هیچ دختری به بد داده نشده است.
ما با راه اندازی جلسه بزرگ به اشترا ک علمای دین، بزرگان قوم و خبرنگاران منطقه این موضوع را قطعاً ممنوع کردیم و گفتیم که بد را برادر می کند و چرا تاوانش را خواهر که جرم ندارد، بدهد.»
این بزرگان قومی ولسوالی خنجان افزون بر این در قسمت پایین آوردن مهریه دختران و مصارفات عروسی نیز قیودات را وضع کرده اند که به باور آگاهان، اگرعملی شود می تواند موجب احیای مجدد فرهنگ زیبای اسلامی و انسانی که از قرن ها بدین سو در بسا نقاط جهان تیره و تار شده است گردد.
بزرگان خنجان می گویند: سنگینی مهریه و مصارف گزاف عروسی ها که حالا از میان رفته، چنان سایهء بر سر ازدواج ها افگنده بود که عدهء زیاد از جوانان پیر شدند ولی نتوانستند به آرزو و حق طبیعی شان که ازدواج بود، برسند.
عبدالله جوشن پورعضو شورای انکشافی ولسوالی خنجان در مورد می گوید:
« قبلاً مهر دختر پنچ لک و شش لک بود و این بار سنگین باعث آن بود که هم دختران و هم پسران پیر شوند و نتوانند ازدواج کنند. زیرا توان پرداخت آنرا نداشتند.
ما فیصله کردیم که مهر دختر از یک لک بالا نباشد.
هر فیصله ما خیلی محکم است و ضمانت اجرایی قوی دارد.»
پیش از این بزرگان قومی ولسوالی اندراب این ولایت نیز در یک اقدام مشابه بد دادن دختران را منع کرده و تعهد سپرده بودند که دیگر از هر راه ممکن جلو این ظلم و بی عدالتی را می گیرند و نمی گذارند حتی نام از آن گرفته شود.
همچنین گزارش های رسیده از برخی ولسوالی های دیگر این ولایت نیز حاکی از آنست که بد دادن دختران در آنجا ها هم ممنوع شده و در حل و فصل قضایا حرفی از آن شنیده نمی شود.
حامیان حقوق زن در افغانستان این حرکت مردمی را مهم ترین گام در جهت محو خشونت علیه زنان می دانند و می گویند، همین انگیزه زدودن ظلم بر حق زنان که در افکار بزرگان قوم ایجاد شده، نوید خوشی برای آنست که آهسته آهسته این سنت نا پسند نابود و مردم از شر آن نجات یابند.
اما بد دادن دختران چیست و چگونه دختری به بد می رود مردم می گویند:
از قدیم چنین بوده که در برخی موارد اگر کس مرتکب قتل یا بی عزتی کسی یا خانواده می گردید مجبور یا کشته می شد و یا هم بهای سنگینی می پرداخت تا زجر برای خودش و پند برای دیگران می گردید، ولی اگر جانب متضرر راضی به قبول خون بها نمی شد بزرگان محل دختری از خانواده قاتل یعنی ناموس او را به نام بد به متضرر می دادند و قاتل را از مجازات که باید می شد، نجات می بخشیدند.
اما این دختر که قربانی جنایت دیگری می گردید و به عنوان عروس به خانهء دشمن می رفت از چه حیثیت و مقامی بر خوردار بود مردم می گویند:
این بستگی به حیثیت و وجدان خانواده شوهرش داشت که با او چه می کردند، ولی اکثراً زبون، ذلیل، طعنه سار و مورد خشونت همه بود تا از زندگی بیزار می شد و می مرد.
اینکه این دختر در چه سن و سالی بود فرقی نمی کرد و چه بسا دختران که زیر سن ده سال به بد داده شدند و مدت بعد از وحشت و عذاب مردند و بخاک رفتند.
کمپاین : " نه خشونت و نه تجاوزبه زنان وکودکان "
ما فیصله هردوشورا را به دیده قدرنگریسته ،تمنا داریم تا همچو فیصله ها جامه عمل پوشیده ودرسراسر کشور مورد تایید و اجرا قرار گیرد.
ما فیصله هردوشورا را به دیده قدرنگریسته ،تمنا داریم تا همچو فیصله ها جامه عمل پوشیده ودرسراسر کشور مورد تایید و اجرا قرار گیرد.
No comments:
Post a Comment