نویسنده: حمیرا ثاقب .
اخیرا اشرف غنی احمد زی رییس برنامۀ انتقال مسوولیت ها در ولایت بدخشان گفت که: " اگر افغانستان به سطحی از فقر برسد که مجبور شویم علف بخوریم، باز هم نیروهای امنیتی خود را تقویه می کنیم تا در مقابل شما بجنگند."
اشرف غنی احمد زی چهرۀ نا آشنایی برای افغانها نیست. افغانستان حضور او را در کلیدی ترین پست حکومت آقای کرزی یعنی وزارت مالیه تجربه نموده است. آقای احمد زی در این اواخر با ایفای پست رییس برنامۀ انتقال مسوولیت ها به ولایات و مناطق مختلف افغانستان جهت انتقال مسوولیت های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای افغان حضور جدی داشته است.
سخنان آقای اشرف غنی احمد زی تحت عنوان: "اگر مجبور شویم، علف هم می خوریم" در حالی بیان می گردد که بسیاری از جریانات سیاسی در حال دیدار و ملاقات هایشان با قدرت های جهانی هستند و به نوعی آنان را وادار به حمایت از خود و جریان سیاسی شان می نمایند. ظاهرا سخنان آقای احمد زی بیشتر تکیه بر استقلالیت اردوی ملی افغانستان دارد و اینکه این نیروها بتوانند در بدترین شرایط روی پای خود بایستند و وفاداری خود را به مام میهن ثابت سازند و از هر گونه فداکاری و جانثاری در راه سرزمین شان دریغ نورزند موضوعی است که ضرورت به بحثی جداگانه را می طلبد. اما در مورد طرح آقای احمد زی به جرأت می توان گفت که مطرح کردن برنامۀ علف خوری در اندیشۀ سیاسی ایشان نه یک اعتقاد راسخ بلکه یک شعار سطحی است که حتی برای مردم عوام افغانستان هم قابل هضم نیست. عدم باورمندی آقای احمد زی به شعارهای غلیظ و تندش سبب واکنش های منفی در میان دیگر طیف های سیاسی در افغانستان گردیده است و آنان انتقادهای تندی را نسبت به این گفته ها ابراز داشته اند.
مردم افغانستان تجربۀ تلخ جنگ و تبعات منفی آن را در طول سه دهه چشیده اند؛ این مردم جان های شان را بر اثر ایدیولوژی های وارداتی از دست دادند، خانه هایشان به تاراج رفت، با مهاجرت های ناگوار داخلی و خارجی تن دادند و حتی این مردم تجربۀ مشمئز کنندۀ علف خوری را در جریان جنگ های داخلی و قبل از طرح آقای احمد زی چشیده اند، زمانی که وی آسوده و فارغ بال در بهترین مکان های کشورهای خارجی و امریکایی به تفریح و تفرج می پرداخت. به یقین می توان گفت که مردم افغانستان نه تنها علف بلکه هیچ چیزی برای خوردن و حتی برای زنده ماندن نداشتند و تاریخ افغانستان شاهد تلفات بسیاری از مردم در جریان قحطی ها و سردی های زمستان بوده است. لشکری که امروز به نام اردوی ملی تعریف می شود نه با علف خوردن سر پا می ایستد و نه با این اندیشه راه به جایی می برد. نیروهایی که به مدت ده سال تمام تجهیزاتش در یک وابستگی خلاصه شده است نمی تواند در یک شعار به تکامل نهایی و استقلالیت کامل برسد.
اشرف غنی احمد زی چهرۀ نا آشنایی برای افغانها نیست. افغانستان حضور او را در کلیدی ترین پست حکومت آقای کرزی یعنی وزارت مالیه تجربه نموده است. آقای احمد زی در این اواخر با ایفای پست رییس برنامۀ انتقال مسوولیت ها به ولایات و مناطق مختلف افغانستان جهت انتقال مسوولیت های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای افغان حضور جدی داشته است.
سخنان آقای اشرف غنی احمد زی تحت عنوان: "اگر مجبور شویم، علف هم می خوریم" در حالی بیان می گردد که بسیاری از جریانات سیاسی در حال دیدار و ملاقات هایشان با قدرت های جهانی هستند و به نوعی آنان را وادار به حمایت از خود و جریان سیاسی شان می نمایند. ظاهرا سخنان آقای احمد زی بیشتر تکیه بر استقلالیت اردوی ملی افغانستان دارد و اینکه این نیروها بتوانند در بدترین شرایط روی پای خود بایستند و وفاداری خود را به مام میهن ثابت سازند و از هر گونه فداکاری و جانثاری در راه سرزمین شان دریغ نورزند موضوعی است که ضرورت به بحثی جداگانه را می طلبد. اما در مورد طرح آقای احمد زی به جرأت می توان گفت که مطرح کردن برنامۀ علف خوری در اندیشۀ سیاسی ایشان نه یک اعتقاد راسخ بلکه یک شعار سطحی است که حتی برای مردم عوام افغانستان هم قابل هضم نیست. عدم باورمندی آقای احمد زی به شعارهای غلیظ و تندش سبب واکنش های منفی در میان دیگر طیف های سیاسی در افغانستان گردیده است و آنان انتقادهای تندی را نسبت به این گفته ها ابراز داشته اند.
مردم افغانستان تجربۀ تلخ جنگ و تبعات منفی آن را در طول سه دهه چشیده اند؛ این مردم جان های شان را بر اثر ایدیولوژی های وارداتی از دست دادند، خانه هایشان به تاراج رفت، با مهاجرت های ناگوار داخلی و خارجی تن دادند و حتی این مردم تجربۀ مشمئز کنندۀ علف خوری را در جریان جنگ های داخلی و قبل از طرح آقای احمد زی چشیده اند، زمانی که وی آسوده و فارغ بال در بهترین مکان های کشورهای خارجی و امریکایی به تفریح و تفرج می پرداخت. به یقین می توان گفت که مردم افغانستان نه تنها علف بلکه هیچ چیزی برای خوردن و حتی برای زنده ماندن نداشتند و تاریخ افغانستان شاهد تلفات بسیاری از مردم در جریان قحطی ها و سردی های زمستان بوده است. لشکری که امروز به نام اردوی ملی تعریف می شود نه با علف خوردن سر پا می ایستد و نه با این اندیشه راه به جایی می برد. نیروهایی که به مدت ده سال تمام تجهیزاتش در یک وابستگی خلاصه شده است نمی تواند در یک شعار به تکامل نهایی و استقلالیت کامل برسد.
http://voiceofwomenafg.blogspot.com/ آوای زنان افغان
No comments:
Post a Comment