سوزن به‌جای قلم

 آن‌چه انسان‌ها را از پای درمی‌آورد، رنج‌ها و سرنوشت نامطلوب‌شان نیست، بلکه بی‌معنا شدن زنده‌گی است که مصیبت‌بار است و معنا تنها در لذت و شادمانی و خوشی نیست، بلکه در رنج و مرگ هم می‌توان معنایی یافت.

تابو بدن زن، گاهی فراتر از زن‌ها می‌رود و به مردان نیز سرایت می‌کند

نويسنده: رسول پارسى

در حال مطالعه نوشته بانو هلن فرمان درباره پستان زنان و سرطان پستان و این موضوعات بودم. هرچند شناخت زیادی از ایشان ندارم ولی موضوعی که مطرح کردند کاملاً معمولی و مرتبط با سلامت زنان بود، چیزی که در جمع‌های ما مردان و شاید زنان هم مورد بحث قرار می‌گیرد. اما حساسیت مخاطبان‌شان برایم قابل درک نبود.

در سر زمين من

 نويسنده: لينا روزبه "حيدرى"

در سرزمین من، دوست داشتن حرام است ولی می توان به پا های کوچک و نحیف پسری زنگ بست و او را تا نیمه شب درهیاهوی مرد هایی که با دودِ چرس و نشئه شراب مست اند و سایه های وحشتناک شان با نوای بی سُر و تال موسیقی بر !دیوار ها می لرزد، رقصاند و گذاشت تا جثه ی نحیف و کوچک و کودکانه ی او، شهوت نهفته در نگاه این غول ها را، ارضا کند ! 

ممنوعیت کار زنان توسط طالبان؛ چگونه زنان به گدایی مجبور می‌شوند

نويسنده: آدرینا بهزاد

شماری از زنانی که در شهر کابل به گدایی روی آورده‌اند، می‌گویند فقر شدید و بیکاری، آنان را ناگزیر ساخته تا برای زنده نگه‌داشتن فرزندان‌شان دست به این کار بزنند. آنان تاکید می‌کنند که هر بار هنگام دست دراز کردن به‌سوی رهگذران، گویی آسمان بر سرشان فرو می‌ریزد،

شکوفه دختر مامور عبدل

شگوفه قد بلند، ابروان کشیده، گونه‌های اناری و موهای قیچی‌شده‌ی بچه‌گانه داشت.

چنان بی‌خیال، سرشار و آزاده در کوچه راه می‌رفت که احدی جرئت نمی‌کرد بگوید بالای چشمش ابروست.

بصیر کچه یکی از بچه‌های ول‌گرد کوچه‌ی ما قسم می‌خورد که دختر مامور عبدل سرِ فلک هم رَی نمی‌زند و هیچ‌کس هم زهره‌ی نگاه کردن چپ به‌سوی او را ندارد.

روایت نگار؛ کودکی که قربانی تجاوز شد

 نگار پنج‌ساله کنار دروازه‌ حویلی گریه‌کنان نشسته بود. پدرش را از دست داده بود و اشک می‌ریخت. حالا بیست‌وپنج سال از عمر نگار گذشته، اما درد تجاوز بیست سال پیش هنوز در روح و روانش تازه است. هر دردی که به سراغش می‌آید، آن زخم کهنه را تازه‌تر می‌کند.

دفاع از طالبان توسط لابی‌گران زن؛ وقتی حقیقت دفن می‌شود

نویسنده: رزم آرا حواش

در شرایطی که افغانستان زیر بار یکی از تاریک‌ترین دوره‌های تاریخی‌اش دست و پا می‌زند، صدها هزار زن و مرد افغان در تبعید، سرگردان و بی‌سرنوشت در کشورهای همسایه و فراتر از آن زندگی می‌کنند.

کم‌تر به شهر می‌روم و بیش‌تر ویران می‌شوم

 نبیلا سیدی

دیروز، وقتی از کمپنی به خانه برمی‌گشتم، کودکی را دیدم که چند کتابچه رسامی برای فروش در دست داشت. می‌خواستم نگاهم را از او برگردانم، چون تاب دیدن فرسوده‌گی پیراهن و لب‌های خشکیده‌اش را نداشتم.

تاریخ مردانه را بازنویسی کنیم

نویسنده:رزم آرا حواش

تاریخ، همان‌گونه که در کتاب‌ها، درس‌ها و روایت‌ها آمده، بیشتر به‌سان داستانی است که از زبان مردان و درباره مردان روایت شده است. در بسیاری از جوامع، از شرق تا غرب، نقش زنان در حاشیه تاریخ باقی مانده یا به‌کلی نادیده گرفته شده است. این امر نه از سر کم‌اهمیتی مشارکت زنان، بلکه نتیجه یک نگاه مردانه به جهان و قدرت نگارش روایت‌ها بوده است. امروز زمان آن

مرگ خاموش رویاها؛ روایت زنانی که زیر سایه‌ طالبان برای زنده ماندن می‌جنگند

 دختری که روزگاری رویاهای بلندی در سر داشت، امروز در دل افسرده‌گی برای زنده ماندن تقلا می‌کند. او کتاب می‌خواند، رویا می‌بافت و آرزوهای بزرگی در سر می‌پروراند، اما اکنون برای لقمه‌ای نان می‌جنگد. دغدغه‌هایش دیگر آرزوهای دوردست نیست؛ 

خطاب به زنان افغانستان

از رنج تا رهایی، راهی به سوی آگاهی و اتحاد

تاریخ افغانستان، این سرزمین کهن، روایتی تلخ از ستم و نابرابری را در خود جای داده است. دراین میان، زنان افغانستان بار سنگین‌تری را بر دوش کشیده‌اند. 

زبان فقط ابزار ارتباط نیست

 زبان فقط ابزار ارتباط نیست که یکی از مهم‌ترین عرصه‌های بازتولید سلطه است. هر کلمه تاریخی دارد و بار اجتماعی با خود حمل می‌کند و معنای کلمات هم در انزوا ساخته نمی‌شود، بلکه در بستر اجتماعی، در تکرار روزمره و در نسبت با دیگر کلمات شکل می‌گیرد.

بــــــــذر شـــعـــــر در غــــربــــت

روایتی از زندگی شاه‌بیگم سیده مخفی بدخشی

زمستان سردی سال ۱۲۵۵ بود. باد از فراز قله‌های پوشیده از برف، می‌وزید و دانه‌های برف سپید، آرام‌آرام بر بام‌های گِلی تاشقرغان می‌نشستند. در همان شب دختری چشم به جهان گشود؛ نامش را شاه‌بیگم سیدالنسب گذاشتند.

ماری کوری دانشمند مشهور فیزیک و شیمی

ماری كوری در سال 1867 با نام ماریا اسكلو دووسكا در ورشو پایتخت لهستان متولد شد او در سن 19 سالگی به پاریس رفت تا در آنجا به تحصیل در رشته شیمی بپردازد . 

حاشیه رانده‌شدن زن افغان تا خشونت‌های ناموسی و سیاسی

نویسنده : رزم آرا حواش

تحلیل وضعیت زنان در ساختار اجتماعی و سیاسی افغانستان امروز

با سقوط دولت پیشین افغانستان در آگوست ۲۰۲۱ و روی‌کار آمدن امارت اسلامی، نه‌تنها معادلات سیاسی کشور دگرگون شد، بلکه ساختار اجتماعی نیز دستخوش تغییرات بنیادین گردید. در این میان، زنان افغان

زنان افغانستان اسیر فرمان های هبت الله

پس از دو دهه تلاش برای نهادینه‌سازی حقوق زنان در عرصه‌های آموزش، کار و مشارکت سیاسی، سلطه طالبان در ۱۵ آگست ۲۰۲۱ نقطه ‌عطفی بود که مسیر این دستاوردها را وارونه کرد. چهار سال پس از تسلط این گروه، افغانستان زیر سایه فرمان‌های هبت‌الله به کابوس و وحشت‌کده‌ای برای زنان و سایر شهروندانی که طالبانی نمی‌اندیشند، تبدیل شده است.

از قطع شدن وای‌فای تا وصل شدن امید

در عصر روز دوشنبه، با قلم و آی‌پد نشسته بودم و درس می‌خواندم. ناگهان صفحه خاموش شد، همه‌چیز تار گردید و فقط یک جمله نقش بست: «دسترسی به انترنت نیست.» مدتی خیره نشستم، چند بار امتحان کردم، اما باز همان بود که بود. از اتاق بیرون شدم و رو به مادرم گفتم:

حنان شیخ، نویسنده‌ای تابوشکن

«من نویسنده‌ام، خیلی زود همه یک برچسب جلوی اسم من گذاشتند تا من را به یک هویت تقلیل دهند. مثلاً به من می‌گویند فمینیست، اما هر آدمی‌زادی فارغ از جنسیت اگر نیم‌سلول مغز داشته باشد، باید فمینیست باشد. فمینیست‌بودن نباید چیز عجیبی تلقی شود، باید وظیفه‌ی هر انسان آگاه باشد. من یک هویت ندارم،

زنجیر فقر و سنت تلخ کودک فروشی؛ قاتل رویاها و عامل ازدواج‌های اجباری در هرات

نويسنده: امین کاوه

پس از تسلط طالبان و ادامه‌ بسته‌ماندن دروازه‌های مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به‌ روی دختران، میزان ازدواج‌های اجباری و زیر سن به‌شدت افزایش یافته است. این محدودیت‌ها زمینه را برای تقویت و گسترش سنت‌های ناپسند اجتماعی در مورد ازدواج دختران فراهم کرده و سالانه صدها کودک دختر قربانی این سیاست‌ها و رسوم می‌شوند.

حقوق زن در افغانستان: چالش‌ها و چشم‌اندازها

 حقوق زنان یکی از بنیادی‌ترین اصول حقوق بشر است که در اسناد بین‌المللی و قوانین داخلی بسیاری از کشورها، از جمله افغانستان، به رسمیت شناخته شده است. با این حال، وضعیت حقوق زنان در افغانستان همواره با چالش‌های جدی مواجه بوده است.

نخستین پزشک زن دنیا، ما رکارت بوکلی بود

 اولین داکتر طب زن دنیا اسمش"مارگارت بوکلی"بودکه تا وقتی زنده بود خودش را مردی به اسم"جیمز بری"معرفی کرد. چون طبق قانون آن زمان بریتانیا، زنان حق تحصیل در رشته طبی را نداشتند. شهرتش به دلیل سرعت دستش موقع عمل جراحی در آن دوره که بیهوشی وجود نداشت بود. تنها موقع دفنش متوجه شدند که او یک زن ا

تلاش‌ زنان افغانستان در عرصه جهانی برای شناسایی آپارتاید جنسیتی

پروانه ابراهیم‌خیل نجرابی، فعال حقوق بشر و زندانی سابق طالبان، در مقاله‌ای که برای افغانستان اینترنشنال نوشته، می‌گوید که هشتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل که در ماه جاری در نیویارک برگزار می‌شود، فرصت دیگر برای زنان افغانستان است تا برای شناسایی آپارتاید جنسیتی تلاش کنند..

طالبان و تبعید رویاها؛ سرگذشت شمیم فروتن شاعر و خبرنگار از کابل تا غربت

طالبان، نامی که با خود هراس، خاموشی و مرگ را می‌آورد؛ نامی که در حافظه‌‌ی جمعی مردم افغانستان با وحشت و تاریکی گره خورده است. روزی که کابل به ‌دست طالبان سقوط کرد، برای من و میلیون‌ها انسان دیگر، آغاز عصر تازه‌ای از فاجعه بود؛ عصری که امیدها را ربود و زندگی‌ها را در هم شکست

عشق

 چند بیت برای آنانی که عشق را در لجن زار نفرت دفن کرده  اند و هم برای کسانی که مقام عشق  را تا مکیدن شهد از کنج لب و لمس انحنای بدن یارشان پایین آورده اند. 

زن

 تا غزل های بیشتر در باب عشق، برای کوری چشم هبت الله که شعر عاشقانه زن را ممنوع کرده، فی الحال این شعر را داشته باشید تا بعد...

"زن"

لینا روزبه حیدری

می خواهمت

 من یک مدتیست که اینجا نیستم عزیزان، نفهمیدم، کی گفته شعر عاشقانه ممنوع؟

میخواهمت آن سان گل پونه بهاران را

چشم انتظاری، شُرفه ی پا در خیابان را

شعله دل خاموش نمی شود

 طالبان عشق را ممنوع کرده‌اند، اما مگر می‌شود شعله‌ی دل را خاموش ساخت؟ حتی آتش، در زبان من، معنای عشق می‌گیرد. ( صفيه ميلاد)

هیبو

ناخلف

یک ‌بوسه از لبان تر ای ناخلف بده

یک ‌استکان شراب رُز از روی رف بده

تپش قلب ها خاموش نمی شود

 طالبان شعر عاشقانه را ممنوع کرده‌اند، مگر می‌توان تپش قلب‌ها را ممنوع کرد؟

این عاشقانه را بخوانید، که اعتراض من است.(ليلى غزل)

شعر عاشقانه از صنم عنبرین

 امروز خواندم که ملا هیبت‌الله گفته است:« سرایش شعر عاشقانه ممنوع»به یاد غزلی افتادم که پس از سرودن‌اش، طالبان نکتایی‌دار هم به سر و گردن غزلم آویخته بودند و نوشته بودند:

روزی که فروپاشیدیم اما تسلیم نشدیم

ده سال تدریس کردم. در کنار تدریس، همیشه آرزو داشتم برای آگاهی زنان کار کنم، سهمی در آزادی بیان داشته باشم و صدای دختران کشورم را به گوش جهانیان برسانم. همین شد که به عرصه حقوق بشر قدم گذاشتم. موفق بودم؛ تحصیل کردم، ماستری خواندم،