8 مارچ روز بر افراشتن درفش مبارزه علیه ستم بر زنان

 هشتم مارچ روزهمبستگی،همسویی و همصدایی این جشن بزرگِ جهانی را به همه زنان رنجدیده و رزمنده کشورم که در شرایط خیلی سخت و نا هنجار بخاطر اعاده ی حقوق و برابری جنسیتی مبارزه می کنند       

 

 

و در این راه از هیچ گونه سعی وتلاش دریغ نورزیده اند،تبریک و تهنیت می گویم . همچنین به خانواده های که دختران بی دفاع شان را در خشونت های وحشیانه خانوادگی از دست داده اند،تسلیت گفته و یاد قربانیان هشتم مارچ ،روز پيکار قهرمانانه وغرور آفرين مليون ها زن آگاه و رزمنده ی جهان که به خاطر رسيدن به حقوق انسانی شان نابود شده اند،گرامی می داریم.                                           
آنچه را که امروز تحت عنوان حضور اجتماعی و مشارکت سیاسی زنان شناخته می‌شود،در بیشتر از یک سده آرزویی بوده که جنبش‌های حقوق زنان برای رسیدن به آن مبارزه می‌کردند و تا الحال در بسیاری از کشور های جهان زنان و مردانِ آزادی خواه و آگاه جامعه گرد هم جمع می شوند تا آواز اعتراض خود را نسبت به ستم و تبعیض جنسیتی و خشونت علیه زنان به گوش جهانیان برسانند.          

رژیم های مرد سالار تلاش می کنندتا زنان را ازهرگونه تلاش در راه افکارمستقلانه شان محروم سازند،تا بتوانند از هرشیوه و روش که ممکن باشد ازحالت بی دفاعی زن مطابق به میل شان استفاده سوء نموده و حاکمیت ستمکارانه شان را بر قرار داشته باشند.                                                     

حقیقت تاریخی نشان می دهد در هرجامعه ی که زن ستیزی و ستم بر اساس فتوا ها و سنت های نا پسند ایدیولوژیکی حکمروایی کند،فریاد مبارزانی که خرد گرایی و نو اندیشی را مقدم از کهنه گرایی می دانند،بلند می شود.                                                                                                       

چنانچه در دهه شصت ترسایی درکشور ما آواز عدالت خواهی زنان مبارز بلند شد و تانا کجا ها رسید. به ابتکار نخستین گروه سیاسی زنان در رأس دکتور اناهیتا راتب  زاد درسال 1965 سازمان دموکراتیک زنان افغانستان در جنب حزب دموکراتیک خلق افغانستان ایجاد شد. این نهاد در عده ی ازشهرهای بزرگ کشور به فعالیت آغازکرد و حرکت های اجتماعی - مدنی متعدد را به راه انداخت و دربسیج زنان افغانستان به دور یک برنامه واحد تلاش و مبارزه کرد.                                              
در کشور مرد سالار ما که یکی از عقب مانده ترین کشورهای جهان است،زنان ازداشتن ابتدایی ترین حقوق اجتماعی بی بهره استند. تبعیض جنسیتی،ضعف نظام قضایی و پیروی ازسنت های قبیلوی،نبود حاکمیت قانون، عرف و رسوم ناپسند اجتماعی درکشور روز تا روز روند زن ستیزی و نقض حقوق زنان را تقویت می نماید.                                                              
متأسفانه در سرزمین ما تغییر در زندگی زنان همیشه ازبالا بوده و هیچ گاهی تغییر از لایه های پایین اجتماع شکل نگرفته است. اگر این اندیشه ها، خواسته ها و تغییرها از عمق لایه های پایینی جامعه و بنا برخواست آنان صورت نگیرد، طوری که تاریخ مبارزات زنان نشان داده است،دستخوش دگرگونی ها و برگشت می گردد. زیرا درکشور ما سه فکتور عمده ،سدی مستحکمی در برابر زنان به وجود آورده و مانع پیشرفت شان شده است. اولی فکتور وابستگی اقتصادی زنان به مردان، دومی فکتورسنت های کهنه و فرسوده و سومی فکتورسو استفاده ازمذهب است.                                                               

شرایط موجود درجامعه ما و شیوه برخورد حکومت دراجرای قوانین بگونه است که در حکومت دست نشانده و مافیایی امروز درکشور،خودکشی برای زنان یگانه راه نجات از خشونت بشمار می رود.         اگربانویی یا دختری مورد خشونت و آزار جنسی قرار بگیرند و به نهاد های دولتی و قضایی کشور مراجعه کند، مورد پرخاشگری این نهادها قرار گرفته یا هم بدون کدام دلیل قانونی متهم دانسته شده و به زندان افکنده می شود.                                                                                               

سال ها است که زنان افغانستان موفق نمی شوند که مانند بسیاری از کشورهای جهان روز بین المللی زنان را برگزارکنند. فعالان حقوق زنان از حکومت بخواهند دست کم یک روز در سال به آنها اجازه داده شود و امنیت عام و تام شان گرفته شود. که از خانه های شان در هشتم مارچ بیرون بیایند و خواست ها و مطالبات خود را با آوازهای رسا بیان دارند.                                                                  

از 8 مارچ سال پارتاحال (حتا به صراحت گفته می توانم در طی سه دهه پسین) زنان افغانستان دستاورد های خیلی کم رنگ وناچیزی داشته اند که تنها دربر گیرنده جلسه وجلسه بازی هایی حکومتی بوده است. ازمدت یک سال بدین سو مهم ترین دغدغه های زنان افغانستان را مذاکره صلح، جایگاه و دستآورد های زنان، قانون اساسی کشور و نوع نظام آینده کشور تشکیل می دهد. زنان افغانستان در این حکومت فاسد و نا کارا خشونت های شدید و بی پیشینه را تجربه نموده اندکه یاد آوری همه ازحوصله این نگارش بیرون است. فقط امروز می خواهیم آواز داد خواهانه زنان را به شکل پرسش گونه درچند سطر محدود خلاصه کنم و با آواز بلند فریاد بزنم که آهای حاکمان ستمگر شما چه کردید و چه می کنید؟
- چرا جلو کشتار های بیرحمانه ژورنالستان زن،قاضیان زن،فعالان حقوق زن و جامعه مدنی در روز روشن درحضور مردم و در میان شهر ها گرفته نمی شود؟                                         
- چرا تبعیض جنسیتی در برابر زن ها با موجودیت امریکایی ها دو چند شده است؟
- آزمایش پرده بکارت چرا قانونی متوقف نشد.آیا می دانیدکه این عمل به شخصیت زن و عزت خانواده لطمه وارد می کند؟
- سال هاست که مادران به خاطر حق حضانت فرزندان شان فریاد می کشند.چرا این حق برای شان داده نمی شود؟
- زنان بی دفاعی ما تا چه وقت درکنار همسران معتاد با صدها رنج و بدبختی زندگی کنند؛ چرا از حق طلاق برخوردار نمی شوند؟

- پرونده های منجمد شده خشونت خانگی علیه زنان که در دادگاه های پر از فساد  در حبس استند. چرا حل و فصل نمی شود.

- چرا زنان سربازان شهیدبه خاطر دریافت حقوق همسران شان با جنرال های مستِ متجاوز و دعوت به همخوابگی مواجه می شوند؟
- چرا دختران و زنان جوان در محلات کار و موسسات تعلیمی و تحصیلی مصوون نیستند. چرا چرخۀ زندگی شان با آزار و اذیت جنسی عجین شده است؟

- چرا جلو خواست های ناروا و غیر قانونی آمرین در اداره های ملکی و خصوصی گرفته نمی شود تا زنان به خاطر ارتقای مقام های خود به معضل بزرگ جنسی مواجه نشوند.
- ملیارد ها دالر در کشور سرازیر شد. چراکودکان دختر تا هنوز مکتب،معلم و کتاب ندارند و در زیر آفتاب گرم و شمال و باران درس می خوانند.                                          
- حکومت چرا ثبت ازدواج را الزامی نمی سازد. تا از ازدواج کودکان یتیم با مردان 45 – 55 ساله که به سنت ستم گرانه و شرم آورمبدل شده است.جلوگیری به عمل آید.                      
- زنان بی سرپرست (مستقل) به خاطر زنده ماندن کودکان یتیم شان در زیر بار کار طاقت فرسا همراه با تحقیر و توهین خم گشته اند. چرا این بانوان رنجدیده از سوی حکومت حمایت نمی شوند؟
- به فریاد و فغان مادران که توته های جسم فرزندان شان را از روی جاده ها جمع کرده اند وگلوی کابل را هر روز می درند،دل بسوزانید و لحظه ای خود را به جای آنها قراردهید!                               

- به قربانی دادن کودکان به خاطر ازدواج های زیرسن در شهرستان ها و  روستاها پایان دهید. تا چه وقت این دخترکان درایام کودکی پر پرشوند؟                                                            
- اگر برادری آدم می کشدباید به زندان برود. نه اینکه خواهر کوچک اش به بد داده شود. به اینگونه قربانی شدن دختران زیرسن خاتمه دهید. ریش سفیدان هم نباید چنین ستم بزرگ را بالای دختران نابالغ روا دارند.                                                                                   
 - آیا ویدیویی بانویی که به دلیل صحبت با تلفون در ملای عام شلاق زده شد. دست کم چشمان ترا نم نکرد و قلبت را نفشرد.آخر تو چگونه حاکمی هستی که از رعیت بی دفاع خود خبر نداری!
- آیا شما حاکمان و سازمان امور زنان از شمار معتادان زن و تن فروشان که به نسبت مشکل اقتصادی رو به افزایش است و باعث فحشای ناخواسته شده است، اطلاع دارید؟                                            
- آیا شما حکام می دانید که تجاوز،قتل،ازدواج اجباری،آتش زدن و حلق آویز زنان روند صعودی خود را می پیماید. وزارت نا زن ها چرا خشونت در برابر زن ها را درطی سال گذشته 36 مورد اعلام کردند. آیا شما فکاهی گفته اید یا از وضعیت زنان آگاهی ندارند.شرم به چنین وزارت که از برکت اش همه ی زنان افغانستان بی کاره معرفی شده است.                                                                      
- بازار فروش مواد مخدر توسط زنان و کودکان گرمتر و پر جمع و جوش تر شده است.چرا با این همه حقوق دالری بالا، جلوی این نا بسامانی را نمی گیرید؟                                                  
- زندان های زنان به مراکزخرید و فروش مواد مخدر و تجارت سکس مبدل شده، تجاوز جنسی،نبود امکانات آموزشی و بهداشتی،آگاهی نداشتن از حقوق بنیادی و چند مشکل دیگر از پدیده‌هایی استند که زندانیان زن درکشور با آن روبرو استند.آیا گاهی به این زنان بی دفاع اندیشیده اید؛ و وجدان تان دقایقی نا آرام نشد که به خاطر اینکه تجارت تان خراب نشود. به مناسبت 8 مارچ و ایام کرونا وعید ها،حتا یک زن را هم از زندان ها آزاد نساخته اید؟                                                      
- ارگ کابل به مرکز فحشا و فساد مبدل شده و این بد نامی از مسیر سفارت خانه های خارجی در سراسر جهان افشا شد. وقتیکه در کنفرانس های بین المللی اشتراک می کنید.از این اعمال تان خجالت نمی کشید؟                                                                                                           

زنان افغانستان، قربانیان اصلی چهار دهه جنگ افغانستان ‌استند و بیشترین آنان تجربه نظام امارت اسلامی را دارند.نظام که همه حقوق انسانی را از ایشان گرفته بودند و حالا باردیگر در صدد استقرار امارت و انحصار قدرت‌ استند.                                                                                      

دربخش‌های تحت اداره گروه طالبان تا هنوز مکتب های دختران بسته و محکمه هایی صحرایی،سنگسار و شلاق زدن زنان و جوانان به عنوان قانون امارت اسلامی جریان دارد.آقایان از توهم مرگبار طالبان ریش های دراز گذاشته اند و بانوان بدون محرم و بدون حجاب از خانه ها بیرون شده نمی توانند.
دیدگاه‌ گروه طالبان در دوحه نشان داد که آن‌ها از فهم و درک حکومت‌داری، مشارکت زنان و مردان،تنوع ارزش‌های مذهبی و دینی فاصله دارند. نگاه طالبان به ارزش‌های دموکراتیک امروزخطرناک بوده و علیه قانون اساسی افغانستان است.                                                                 
دوره سیاه طالبان تاریک اندیش درگورستان تاریخ دفن شد.امروز ابدا" دیروز شدنی نیست. طالبان این را بدانند و آگاه باشند که زن متکفل خانواده به تنهایی به بازار می رود و مایحتاج کودکان خود را خریداری می کند.از شلاق طالب نمی هراسد. دخترکان قد و نیم قد خود را به مکتب می برد،زنان پیروزمندانه در مشارکت سیاسی ،اجتماعی و اقتصادی سهم می گیرند. حجاب اجباری و عنعنه قبیلوی را که مخالف انسانیت با رنگ مذهبی و شرعی عمل می کند،نمی پذیرند. ما خواستار حضور معنی دار زنان در همه رده های روند صلح می باشیم بدون مشارکت زنان صلح پایدارعادلانه و همه شمول تآمین شده نمی تواند.                                               
نسل نو دختران افغانستان، انسان های فرمانبردار،اسیر مرد ها،اسیرعرف و سنت های دست و پاگیر و اسیر جامعه مرد سالار نیستند و خلاف قوانین زن ستیز عمل می کنند.مبارزه برحق و حماسه های خود را با اهداف والای شان که همانا برابری جنسیتی است،ثبت تاریخ می کنند.                                    

درپایان به زنان صلحجو و مبارز میهن عزیزم مشوره می دهم که براي رسیدن به اهداف شان تلاش و مبارزه پیگیر کنند.زیرا تغييردادن يك انديشه به زمان هاي زيادي نياز دارد . ما بايد بكوشیم، برزمیم و متعهد باشیم. تا باشد که به حقوق انساني خويش نایل آیند.                                                       

به پیش به سوی عدالت و رستگاری (آزادی و رهایی و نجات و خلاصی)                                          
 شیرین نظیری