حبیبه سرابی، معاون شورای عالی صلح میگوید که زنان در تصمیمگیریهای این شورا حضور ندارند.
خانم سرابی که روز یکشنبه درنشستی زیر عنوان «زنان و صلح؛دستآوردها و چالشها» درمقر وزارت خارجه صحبت میکرد،گفت که
صدای زنان در شورای عالی صلح به درستی شنیده نمیشود و زنان در اغلب تصمیمگیریها حضور ندارند.
به گفتهی معاون شورای عالی صلح، در داخل شورای عالی صلح گاهی فیصلهها به بانوان عضو این شورا ابلاغ میشود، این یعنی زنان در تصمیمگیری شریک نیستند و زمانیکه تصمیم گرفته شد، به آنان ابلاغ میشود که فیصله این است. خانم سرابی گفت: «در این صورت ما در برابر کار انجام شده قرار میگیریم و این یکی از چالشهای جدی است که هنوز حل نشده.» او همچنان گفته: «در سطح رهبری دارالانشای شورا ما هنوز زنان را نداریم.»
حبیبه سرابی تصریح کرد، با تغییراتیکه از نگاه ساختاری در شورای عالی صلح آمد، ۱۲ زن پیشتاز وارد ساختار شورای عالی صلح شدهاند. او همچنان گفت که این شورا در پنج کمیتهی کاری فعالیتهای خود را اجرا میکند، یکی از آن کمیتهها کمیتهی جامعه مدنی، جوانان و زنان است. این پنج کمیته، همه توسط معاونان شورای عالی صلح مدیریت میشود و زنان به خاطری که بتوانند در همهی بخشها نقش داشته و در تصمیمگیریها شریک باشند، در هر پنج کمیته تقسیم شدهاند.
خانم سرابی یادآور شد که بهخاطر بعضی موضوعات ویژهی زنان، زنان عضو شورای عالی صلح مجالس بین خود را هم دارند، یک بورد مشورتی در رابطه با زنان در شورای عالی صلح تاسیس شده است که زنان از تمام ولایات افغانستان به صورت ربعوار آمده و در تطبیق استراتژی شورای عالی صلح آنان را مشوره خواهند داد.
معاون شورای عالی صلح خاطرنشان کرد که در کنار دستآوردها، زنان عضو شورای عالی صلح با چالشهایی هم مواجه بوده اند که یکی از این چالشها نبود هماهنگی بین ادارات دولتی در رابطه با روند صلح است. او افزود: «درست است که نقش زنان در مذاکره بسیار اساسی و مهم است اما به دلیل عدم هماهنگی بین نهادهای دولتی، زنان در مذاکره به حاشیه رانده میشوند و در مذاکراتی که شورای امنیت به صورت غیر رسمی دارد، زنان از آن هیچ خبر نمیشوند. چالش دیگر این است که در داخل خود شورای عالی صلح هنوز هم صدای زنان درست شنیده نمیشود، ما باید بسیار داد بزنیم تا یک گپ کوچک ما شنیده شود.»
در عین حال فوزیه کوفی، عضور مجلس نمایندهگان و رییس کمیتهی امور زنان پارلمان میگوید که زنان اولین قربانیان جنگ بودهاند، اما نمیخواهند که اولین قربانیان صلح هم باشند، قربانی صلح یعنی وقتی از مذاکرات صلح صحبت میشود، در تصمیمگیریهای کلان مشارکت زنان تضمین نیست. خانم کوهی علاوه کرد: «درست است که از لحاظ کمیتی تعدادی در ساختارهای رسمی و نیمهرسمی حضور دارند، اما این حضور داشتن به معنای شنیدن صدای تمام زنان در روند صلح نیست.»
خانم کوفی تاکید کرد که باید به زنان در اثنای تصمیمگیری سهم داده شود و در جریان قرار دادن زنان پس از فیصله، شیوهی نادرست است و زنان باید از آغاز در میز مذاکرات حضور داشته باشند.
همچنان سیما سمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر میگوید که اعتراف به موجودیت زن باید به یک اعتقاد تبدیل شود یعنی سهم دادن نمادین به زنان کافی نیست و باید زنان توانمند شوند تا در روند صلح همصدا با مردان باشند. خانم سمر افزود: «مشارکت زنان در ساختارهای مختلف نه تنها ضروری بلکه یکی از اساسیترین حقوق بشری آنان است بنا سهم زنان در ساختارها لطف و مرحمت و هدیه نباید توجیه شود.»
با این حال وژمه فروغ، فعال مدنی یادآور شد که برابری جنسیتی در قانون اساسی یکی از دستآوردهای قابل توجه مردم افغانستان بود، اما اگر بعد از ۱۷ سال ارزیابی کنیم، میبینیم زنان افغانستان جز ساختارهای قدرت نیستند.
به گفتهی خانم فروغ صلح پایدار آخرین ایستگاه است که قبل از رسیدن به آن باید یک سلسله فعالیتها اجرا شود و نقش زنان که در نهادهای امنیتی بسیار کمرنگ است، پر رنگ شود، او گفت: «در کنفرانس کابل که مردم افغانستان روی طرح مبارزه با هراسافگنی و جنگ بحث میکنند، نقش زنان در سکتور امنیتی باید به حیث یک وسیله مد نظر گرفته شود.»
در همین حال تدامیچی یامامیتو، فرستادهی سرمنشی ملل متحد گفت که یوناما روی سهمگیری زنان در روند صلح و امنیت تاکید دارد و جای امیدواری است که به نقش زنان در کنفرانس پروسه کابل تمرکز میشود چون که اشتراک زنان در تصمیمگیریها از ساسیترین حقوق بشری شان است.
به گفتهی معاون شورای عالی صلح، در داخل شورای عالی صلح گاهی فیصلهها به بانوان عضو این شورا ابلاغ میشود، این یعنی زنان در تصمیمگیری شریک نیستند و زمانیکه تصمیم گرفته شد، به آنان ابلاغ میشود که فیصله این است. خانم سرابی گفت: «در این صورت ما در برابر کار انجام شده قرار میگیریم و این یکی از چالشهای جدی است که هنوز حل نشده.» او همچنان گفته: «در سطح رهبری دارالانشای شورا ما هنوز زنان را نداریم.»
حبیبه سرابی تصریح کرد، با تغییراتیکه از نگاه ساختاری در شورای عالی صلح آمد، ۱۲ زن پیشتاز وارد ساختار شورای عالی صلح شدهاند. او همچنان گفت که این شورا در پنج کمیتهی کاری فعالیتهای خود را اجرا میکند، یکی از آن کمیتهها کمیتهی جامعه مدنی، جوانان و زنان است. این پنج کمیته، همه توسط معاونان شورای عالی صلح مدیریت میشود و زنان به خاطری که بتوانند در همهی بخشها نقش داشته و در تصمیمگیریها شریک باشند، در هر پنج کمیته تقسیم شدهاند.
خانم سرابی یادآور شد که بهخاطر بعضی موضوعات ویژهی زنان، زنان عضو شورای عالی صلح مجالس بین خود را هم دارند، یک بورد مشورتی در رابطه با زنان در شورای عالی صلح تاسیس شده است که زنان از تمام ولایات افغانستان به صورت ربعوار آمده و در تطبیق استراتژی شورای عالی صلح آنان را مشوره خواهند داد.
معاون شورای عالی صلح خاطرنشان کرد که در کنار دستآوردها، زنان عضو شورای عالی صلح با چالشهایی هم مواجه بوده اند که یکی از این چالشها نبود هماهنگی بین ادارات دولتی در رابطه با روند صلح است. او افزود: «درست است که نقش زنان در مذاکره بسیار اساسی و مهم است اما به دلیل عدم هماهنگی بین نهادهای دولتی، زنان در مذاکره به حاشیه رانده میشوند و در مذاکراتی که شورای امنیت به صورت غیر رسمی دارد، زنان از آن هیچ خبر نمیشوند. چالش دیگر این است که در داخل خود شورای عالی صلح هنوز هم صدای زنان درست شنیده نمیشود، ما باید بسیار داد بزنیم تا یک گپ کوچک ما شنیده شود.»
در عین حال فوزیه کوفی، عضور مجلس نمایندهگان و رییس کمیتهی امور زنان پارلمان میگوید که زنان اولین قربانیان جنگ بودهاند، اما نمیخواهند که اولین قربانیان صلح هم باشند، قربانی صلح یعنی وقتی از مذاکرات صلح صحبت میشود، در تصمیمگیریهای کلان مشارکت زنان تضمین نیست. خانم کوهی علاوه کرد: «درست است که از لحاظ کمیتی تعدادی در ساختارهای رسمی و نیمهرسمی حضور دارند، اما این حضور داشتن به معنای شنیدن صدای تمام زنان در روند صلح نیست.»
خانم کوفی تاکید کرد که باید به زنان در اثنای تصمیمگیری سهم داده شود و در جریان قرار دادن زنان پس از فیصله، شیوهی نادرست است و زنان باید از آغاز در میز مذاکرات حضور داشته باشند.
همچنان سیما سمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر میگوید که اعتراف به موجودیت زن باید به یک اعتقاد تبدیل شود یعنی سهم دادن نمادین به زنان کافی نیست و باید زنان توانمند شوند تا در روند صلح همصدا با مردان باشند. خانم سمر افزود: «مشارکت زنان در ساختارهای مختلف نه تنها ضروری بلکه یکی از اساسیترین حقوق بشری آنان است بنا سهم زنان در ساختارها لطف و مرحمت و هدیه نباید توجیه شود.»
با این حال وژمه فروغ، فعال مدنی یادآور شد که برابری جنسیتی در قانون اساسی یکی از دستآوردهای قابل توجه مردم افغانستان بود، اما اگر بعد از ۱۷ سال ارزیابی کنیم، میبینیم زنان افغانستان جز ساختارهای قدرت نیستند.
به گفتهی خانم فروغ صلح پایدار آخرین ایستگاه است که قبل از رسیدن به آن باید یک سلسله فعالیتها اجرا شود و نقش زنان که در نهادهای امنیتی بسیار کمرنگ است، پر رنگ شود، او گفت: «در کنفرانس کابل که مردم افغانستان روی طرح مبارزه با هراسافگنی و جنگ بحث میکنند، نقش زنان در سکتور امنیتی باید به حیث یک وسیله مد نظر گرفته شود.»
در همین حال تدامیچی یامامیتو، فرستادهی سرمنشی ملل متحد گفت که یوناما روی سهمگیری زنان در روند صلح و امنیت تاکید دارد و جای امیدواری است که به نقش زنان در کنفرانس پروسه کابل تمرکز میشود چون که اشتراک زنان در تصمیمگیریها از ساسیترین حقوق بشری شان است.
هشت صبح
No comments:
Post a Comment