The voice of Afghanistan women: فوزیه رهگذر برلاس شاعر و ژورنالست

سرزمین باستانی بلخ شاعران و فرهیخته گانِ زیادی رادرخودجاداده است.ازآن میان زنان شاعری خوش‌ذوق وشیرین‌سخن نیزبه‌چشم می‌خورند.رهگذرنیزیکی ازاین هاست.

فوزیه رهگذر شرح حالش را در مقدمه مجموعه اشعارش این طور می‌نویسد:

«من حاصل پیوند دو انسان عزیز، شادروان محمد شفیع رهگذر و فخریه رهگذر می‌باشم که در شهر مزار شریف به دنیا آمدم. بعد از ختم دوازده سال تحصیلم در لیسه رابعه بلخی با پروفسور راعی برلاس ازدواج کردم و به ترکیه رفتم. در دانشگاه استانبول در رشته زبان و ادبیات انگلیسی و ترکی معاصر به تحصیلات عالی پرداختم و در سال 1985 از طرف رادیو آزادی در شهر مونشن آلمان به حیث (عنوان) متصدی اخبار و برنامه‌های ادبی شعبه تاجیکی به کار گرفته شدم و با نام مستعار رویا بهار تا سال 1995 به کار ژورنالیزم پرداختم و عضو اتفاق ژورنالستان آلمان شدم و به پاس خدماتم در راه آزادی انسان تقدیر نامه از جانب پریزیدنت ایالات متحده آمریکا، بیل کلینتون دریافت کردم. در سال 1996 از جانب دانشگاه واشینگتن به تحصیلات مافوق لیسانس پذیرفته شدم و دیپلم ماستری در رسته زبان و ادبیات فارسی را بدست آوردم و اینک برای گرفتن دکترا کار می‌کنم. نوشتن را از کودکی‌هایم تحت راهنمایی پدرم که نخستین استاد زندگی من بود آغاز کرده‌ام و تا امروز بی‌توقف به نوشتن ادامه داده‌ام. بیشتر نوشته‌های من برای رادیو بوده است و داستان‌های کوتاه و اشعار زیادی در مطبوعات بیرون از کشور انتشار داده‌ام.» از مجموعه‌های اشعارش «دیار شگفتی‌ها» و «آسمان پدرم... » را می‌توان نام برد.اگرمجاز باشد که تنها با یک مجموعه شعر، شاعری را ارزیابی کنیم، می‌توان گفت که شعر رهگذر، شعری شفاف، عریان و لبریزازاحساسات زنانه است.

از میزان آشنایی رهگذر با شعر امروز، به‌ویژه شعر فروغ فرخزاد، آگاهی در دست نیست؛ اما شعر او، چه در لحن و چه در مضمون، چندان به شعر فروغ نزدیک است که با خواندن مجموعه‌ی «دیار شگفتی‌ها» بی‌اختیار به یاد شعرهای فروغ، به‌ویژه «شعرهای تولدی دیگر» و «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» می‌افتیم:

در انتهای رهرو طولانی زمان
مردی در انتظار عزیزی نشسته است
دستان خسته‌اش،
بر روی چوب ‌دست قدیمی‌تر از خودش،
یادی‌ست،
از نوازش ایام رفته‌اش
چشمان ساکتش،
دنبال نقش پایی‌ست....