The voice of Afghanistan women: ترزا می، دومین نخست‌وزیر زن بریتانیا

ترزامی،رهبرجدیدحزب محافظه‌کاراست وامروزچهارشنبه شنبه،سیزده جولای به عنوان دومین نخست‌وزیر زن بریتانیافعالیت خودراآغازکرد.

او در حالی هدایت دولت را به دست می‌گیرد که بریتانیا یکی از پرحادثه‌ترین دوران سیاسی خود در سال‌های اخیر را تجربه می‌کند.با رای بریتانیا به خروج از اتحادیه اروپا و از میدان خارج شدن رقیبان خانم می، وجهه‌ای که این وزیر کشور ۵۹ ساله با دقت بسیار به عنوان شخصی قابل اعتماد و خون‌سرد برای خود آفریده، او را در زمان مناسب به شخصی مناسب برای این سمت تبدیل کرد. خانم می سال‌هاست که چشم به مقام نخست‌وزیری دوخته و دوستان دوران دانشگاهش می‌گویند که هدفش از همان کودکی تبدیل شدن به اولین نخست‌وزیر زن بریتانیا بوده. اما تا همین چند وقت پیش به نظر می‌رسید که برای رسیدن به این مقام باید حداقل تا سال ۲۰۱۸ صبر کند.اما برگزاری همه‌پرسی توسط دیوید کامرون و شکستش در آن – تنها یک سال بعد از هدایت حزب به نخستین پیروزی انتخاباتی در ۲۳ سال گذشته – امور مسلم سیاسی را نقش بر آب کرد و با خروج نامزدهای دیگر از میدان، خانم می به نامزد "وحدت‌بخش" برای جانشینی او تبدیل شد.

او در ۱۷ سال گذشته یکی از معدود زنان بلندپایه در حزب محافظه‌کار بوده و به خوبی با این مساله کنار آمده و به همین خاطر به چهره‌ای قوی در سیاست تبدیل شده.

ترزا می روز ۱ اکتبر ۱۹۵۶ متولد شد و در سال ۱۹۹۷ به مجلس راه پیدا کرد. او از ماه مه ۲۰۱۰ وزیر کشور بریتانیا بوده و در ۱۰۰ سال گذشته بیش از هر کس دیگری در این سمت باقی حضور داشته.

خانم می متاهل است ولی فرزندی ندارد و می‌گوید تفریح مورد علاقه‌اش آشپزی است. او بیشتر دوران دانش‌آموزی خود را در مدرسه‌های دولتی گذراند و سپس برای تحصیل در رشته جغرافی به دانشگاه آکسفورد رفت.

در آن‌جا با، فیلیپ می، همسر آینده‌اش، که رئیس اتحادیه دانشجویان دانشگاه آکسفورد بود آشنا شد. گفته می‌شود که بی‌نظیر بوتو، نخست‌وزیر اسبق پاکستان، عامل آشنایی آن‌ها بوده. این دو در سال ۱۹۸۰ با یکدیگر ازدواج کردند.

زندگی سیاسی او در شورای یکی از محله‌های جنوب لندن شروع شد. او ۱۰ سال عضو این شورا بود و تا معاونت رئیس شورا پیش رفت ولی مشخص بود که اهداف بزرگتری در سر دارد.

او برای اولین بار در سال ۱۹۹۲ از یکی از حوزه‌های شمال انگلستان نامزد نمایندگی مجلس شد ولی ازنامزد حزب کارگر شکست سختی خورد. دو سال بعد و در اوج عدم محبوبیت دولت محافظه‌کار در انتخابات میان‌دوره‌ای یکی از حوزه‌های شرق لندن شرکت کرد و کمتر از ۲٫۰۰۰ رای آورد. ولی سرنوشت او بداقبالی نبود و بالاخره توانست در سال ۱۹۹۷ به مجلس راه پیدا کند.

او که یکی از نخستین حامیان "نوگرایی" در حزب محافظه‌کار بود خیلی سریع به کابینه در سایه پیوست و به عنوان سخنگوی حزب محافظه‌کار در امور آموزشی انتخاب شد. او در ادامه مناصب مختلفی در حزب محافظه‌کار داشت تا این‌که بعد از تشکیل دولت ائتلافی با مشارکت حزب لیبرال دموکرات در پی انتخابات سال ۲۰۱۰ به عنوان وزیر کشور انتخاب شد.

از نکات مثبت پرونده کاری او در این سال‌ها می‌توان به کاهش جرم و جنایت، عدم بروز حملات گسترده تروریستی در بریتانیا و اخراج موفق ابو قتاده، روحانی افراطی مسلمان، در سال ۲۰۱۳ از این کشور اشاره کرد.

اما اداره گذرنامه در زمان وزارت او دچار بحران جدی شد و انتقادات زیادی از او بابت عدم موفقیت دولت در کاهش آمار مهاجرت به بریتانیا صورت گرفت.

او در بسیاری از مسائل اقتصادی و نظم و امنیت به جریان اصلی حزب محافظه‌کار تعلق دارد و با این‌که شخصا خواهان خروج بریتانیا از کنوانسیون حقوق بشر اروپا است ولی از آن‌جایی که اکثر اعضای مجلس مخالف چنین کاری هستند قول داده که به عنوان نخست‌وزیر این خواسته را پیگیری نکند.

ولی عقاید اجتماعی او به راحتی در دسترس نیست؛ خانم می به عنوان وزیر کشور موافق ازدواج همجنسگرایان بود ولی می‌گوید که ترجیح می‌دهد مدت قانونی سقط جنین از ۲۴ هفته به ۲۰ هفته کاهش پیدا کند.

خانم می هنگام ورود به ساختمان نخست‌وزیری ۵۹ ساله خواهد بود و به این ترتیب از زمان انتصاب جیمز کالاهان به این مقام در سال ۱۹۷۶ مسن‌ترین نخست‌وزیر بریتانیا خواهد بود.

به نظر می‌رسد نقش محدودی که خانم می در همه‌پرسی بر سر عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا ایفا کرد در نهایت به نفع او تمام شده. او خواهان ادامه عضویت این کشور بود ولی مباحث خود را به مسائل امنیتی محدود کرد.

با این‌که اقبال عمومی او فعلا مشخص نیست، خانم می می‌تواند تا سال ۲۰۲۰ برای برگزاری انتخابات صبر کند، مگر این‌که بخواهد با کسب رای مردم اعتبار خود را مستحکمتر کند. او تا این لحظه برگزاری انتخابات زودهنگام را منتفی اعلام کرده.

ترزا می تاکید کرده که "خروج از اتحادیه اروپا یعنی خروج از اتحادیه اروپا" و همه‌پرسی دیگری در این رابطه برگزار نخواهد شد. او می‌گوید مذاکرات رسمی بر سر خروج این کشور در زودترین حالت در انتهای سال ۲۰۱۶ شروع خواهد شد اما هیچ تضمینی بر سر وضعیت آینده شهروندان اروپایی مقیم بریتانیا ارائه نداده.

شکی نیست که سال‌های ابتدایی نخست‌وزیری خانم می عمدتا صرف جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپا و رسیدن به توافقی جدید با این بلوک قدرت خواهد شد، ولی او می‌گوید دوران زمامداری او به این فرایند خلاصه نخواهد شد. خانم می قول داده که برنامه‌ای رادیکال را با هدف افزایش تحرک اجتماعی و ایجاد فرصت برای محرومان اجرایی کند.

وعده دیگر او ایجاد تغییر در قواعد مدریتی شرکت‌ها است. او اعلام کرده که کارمندان باید در هیات مدیره شرکت‌ها نماینده داشته باشند و تعیین حقوق مدیران باید به عهده سهامداران باشد.

کن کلارک، وزیر دارایی سابق در دولت محافظه‌کار جان میجر، گفته که خانم می در کارش بسیار خوب است ولی زنی است که "کار کردن با او دشوار است" – مثل خانم تاچر. رهبران حزب محافظه‌کار قطعا نمی‌توانند انتظار ستایشی والاتر از این داشته باشند.

ولی اکثریت تنها ۱۷ نفره دولتش در مجلس و تضادهای عمیق موجود در کشور و اضطراب از آینده کار او را بسیار سخت خواهد کرد.بی بی سی