The voice of Afghanistan women: فمینیسم ضد سرمایه داری

نیکول اشآف - مترجم: پروین اشرفی
اهداف فمینیسم رادیکال و سوسیالیسم درنهایت یکی است : عدالت و برابری برای همه مردم. سوسیالیسم و فمینیسم دارای یک رابطه طولانی،ودرزمان هایی پربار، می باشند.

سوسیالیست ها اغلب متهم به این می شوند که بر روی طبقه زیاده از حد تأکید می ورزند و در کانون هر تجزیه و تحلیلی، مابین کسانی که باید کار کنند تا مزدی برای زنده ماندن دریافت دارند و آنهایی که مالک بر ابزار تولید میباشند، شکافی ساختاری قرار می دهند.
حتی اتهام بدتر اینکه چقدر عوامل دیگری همچون سکسیسم، نژادپرستی و همجنسگرا ستیزی در شکل گیری هرم قدرت عمده هستند از سوی سوسیالیست ها کم اهمیت جلوه داده شده یا نادیده گرفته می شود. یا سوسیالیستها اهمیت این هنجارها و عملکردهای منفی را می پذیرند، اما استدلال می کنند که آنها فقط پس از خلاصی از سرمایه داری می توانند ریشه کن شوند.
در همین حال سوسیالیست ها، فمینیستهای جریان اصلی را به تمرکز بیش از حد بر حقوق فردی به جای مبارزه جمعی، و به نادیده انگاشتن اختلافات ساختاری مابین زنان، متهم می کنند. آنها فمینیستهای جریان اصلی را به هماهنگی خود با پروژه های سیاسی بورژوازی متهم می نمایند، پروژه هایی که ظرفیت زنان شاغل را کاهش می دهد و یا مطالبات طبقه متوسط را به جلو می راند، مطالباتی که نیازها و خواستهای زنان فقیر را، هم در نیمکره شمالی و هم در نیمکره جنوبی، نادیده می گیرد.
اینها جدل های قدیمی ای هستند که قدمت آن به نیمه قرن نوزدهم و به بین الملل اول باز می گردد و به دور مسائل عمیقا سیاسی قدرت و تناقضات جامعه سرمایه داری می چرخد.
سردرگمی بیشتر اینکه چگونه سیاستهای فمینیسم، توسط ماهیت تاریخی سرمایه داری پیچیده شده است. یعنی آن شیوه ای که سکسیسم هم در فرآیندهای کسب سود و هم در بازتولید سیستم سرمایه داری به مثابه یک دینامیسم کل، ادغام شده است.
این دینامیسم امروزه هنگامی که یک نامزد ریاست جمهوری زن، هیلاری کلینتون، در میان میلیونرهای ایالات متحده آمریکا گزینه اول می باشد، بسیار آشکار است. اما شکاف بین سوسیالیسم و فمینیسم در نهایت یک شکاف غیرضروری است.ادامه دارد - - - -

اخبار روز