The voice of Afghanistan women: تقدیم به شهیدانِ کابل

دستگیر نایل

به کابل جان گذر کردم پگاهی //
« شنیدم ناله و فریاد و آهی»

شنیدم که: به عین وغین، میگفت // شهیدی، بیگناهی، بی پناهی
کجا شد انهمه عقل ونبوغ ات ؟// گذشت ازوعده هایت، سال وماهی ...
به زورِ جان کری، داوید کمرون// رسیدید هردو تان، بر تختِ شاهی
اگر زورِ همین هردو نمی بود // نمی کردید اکنون ، کج کلاهی
رسانیدید «طالب» را دَمِ ارگ // و« داعش» را بما کردید، راهی
کی می بیند ستم از دستِ طالب؟ // یتیمی، بیوه ای، بی سرپناهی
یکی شد کُشته با فتوای بیجا // یکی سنگسار شد، اندر مناهی
دراین کشور،کی میبیند مصیبت؟ // غریبی، بیکسی، بی دستگاهی
ز دست شیخ و مُلا و مجاهد // نمانده هیچکس بی داغ، گاهی
کسی را راکت وخمپاره ها،کشت// کسی را سیلی ومُشتِ سپاهی
خدایا! خانهء طالب، بسوزان // که کُشتند خلق را، در بیگناهی
چرا توزیع کارت هویت ما // مُعلق مانده با امرِ شفاهی ؟
دریغا !مردم ما، درچه حالست // یکی مظلوم، یکی در پاد شاهی
یکی قاتل، یکی جاهل، یکی مست // یکی محروم، از فضلِ الاهی
یکی جاسوس پاکستان وایران // یکی صادق، چو وقتِ صبحگاهی
یکی بیچاره در کنجی نشسته // یکی مصروف ِ اعمالِ مناهی
کسی که پول و چوبِ دار، دارد // نمی ترسند از عدلِ الاهی
نمیدانیم کدامین سو کریزیم // همه وا مانده ایم در نیمه راهی
الهی چارهء ما بیکسان کن // بیندازی به ما، نیم نگاهی
دراین دنیا که ما، هرگز نداریم // بجز بیچارگی، دیگر گناهی
«غنی» اینرا بدانی بعد ازین هم // که جای تو بوَد درقعر چاهی
بگو ازما به «عبدالله» که روزی// نمی ماند بتو، جز روسیاهی
الهی چون« نجیب الله » ببینیم// سرِ هردوی تان در چهار راهی
به پا خیزید ای بیچاره مردم // که ما دیگر نداریم، هیچ راهی !
از شاعران نکته سنج بدلیل رعایت نکردن قافیه، پوزش میخواهم .
22 اپریل 20016 _لندن