شیرین نظیری
دردهه ۱۹۶۰،درکشورهای آسیا وافریقاو امریکای لاتین جنبش های رهایی‌بخش بپا خاسته بودندوبرای رهایی
انسان ها، حماسه ها آفریدند. درکشورهای سرمایه‌داری پیشرفته نیز جنبش هاو مبارزات انقلابی و ترقی خواهانه اوج گرفته بود وجنبش رهایی بخش زن نیز وسعت و دامنه چشمگیری یافت. درامریکا و اروپا،زنان علیه سنن و قیود و قوانین مرد سالارانه احکام اسارت بارکلیسایی بپا خواستند. درجنبش زنان موضوعات نظیرحق طلاق،حق سقط جنین، تامین شغل،منع آزارجنسی،ضدیت باهرزه‌نگاری، کاهش ساعات کار روزانه،رخصتی های پس از وضع بارداری و...مطرح بحث قرارگرفت.این جنبش موفق شد دربرخی از این زمینه‌ها پیشروی کند.درتظاهرات هشتم مارچ ۱۹۶۹ زنان دردانشگاه برکلی درامریکاگردهم آمدندوعلیه جنگ درویتنام تظاهرات کردند.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد،سال ۱۹۷۵ را بحیث سال بین المللی زنان اعلام کرد وهشتم مارچ را پس ازبیشتر ازیک سده به حیث «روز جهانی زن» به رسمیت شناخت. اين روزدراروپای غربی وکشورهای امریکای جنوبی مانند سال های ۸۰؛ مجدداً اهمیت کسب نموده و زن هااز این روزعليه تبعیض وخشونت نيزاستفاده می نمایند.
سرانجام در سال ۱۹۷۷ قطعنامه یی در سازمان ملل تصویب شد وازتمام کشورهای جهان دعوت بعمل آمد. تا یک روز را به مناسبت حقوق زنان وصلح جهانی جشن بگیرند.دیگرجنبش هشتم مارچ محدود به چند شعاراتحادیه های صنفی وکارگری زنان باقی نماند.ویژه گی های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بیشترکسب نموده، مطالبات آن درکنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان"مصوب ۱۸ دسمبر سال۱۹۷۹ مجمع عمومی سازمان ملل متحد"همه جانبه مطرح وفورمولبندی شد،در حقيقت،راه برای کسب حقوق زنان،مداخله متشکل ومتحدآن هادرسطح جهانی بازگرديد.اين سند داراي سی ماده است. طي آن موارد تبعيض عليه زنان تعريف ودولت‌هاي عضوملزم گرديدتا دستورالعملي براي رفع تبعيض عليه زنان تنظيم کنند. تاكنون ۱۶۶دولت از مسیر تصويب در مراجع ذيصلاح قانوني خود به عضويت كنوانسيون در آمده‌اند.
No comments:
Post a Comment