آوای زنان افغانستان

آوای زنان افغانستان

Wednesday, January 7, 2015

دلنوشته های ریحانه جباری

من ریحانه جباری بیست و شش سال دارم. با طناب داری جلوی چشمم که از آن باک ندارم. اگر اینها را مینویسم برای بازگو کردن واقعه ای است که بر من رفت. بی کم و کاست. می خواهم هرچه در دادگاه گفتم و نفهمیدند، هر چه زیر ضربات بیرحمانه لگد ۴ بازجوی زورگو که خود را خدا می دانستند فریاد زدم و شنیده نشد، بگویم.  
 

پیرامون یکی از پرگویی های کاشف سکولاریسم نو

ع. ش. زند
هر بیشه گمان مبر که خالی است
شاید که پلنگ خفته باشد
سعدی
بخش سوم

از سوابق تشیع و سوگواری های آن در ایران

هان تا سپر نیافکنی از حمله ی فصیح
کاو را جز آن مجادله ی مستعار نیست
دین ورز و معرفت که سخندان سجع گوی
بر در سلاح دارد و کس در حصار نیست
سعدی

پیرامون یکی از پرگویی های کاشف "سکولاریسم نو"


کم گوی و گزیده گوی چون دُر
تا زاندک تو جهان شود پر
لاف از سخنِ چو دُر توان زد
آن خشت بود که پر توان زد
نظامی گنجوی

ره میخانه و مسجد کدام است ؟؟؟؟؟

       
غزلی شیوا از عطارنیشابوری
ره میخانه و مسجد کدام است ؟؟؟؟؟
که هر دو بر من مسکین حرام است
نه در مسجد گذارندم  که رند است
نه در میخانه  کین  خمار خام  است