باید خشونت را از ذهن مردان پاک کنیم/پاکستان جنگ نیابتی در افغانستان را تمام کند
«ناهید فرید» در مصاحبه با مجله دیپلمات «کوریر» چگونگی راهیابی به پارلمان، وضعیت نیروهای خارجی، روابط افغانستان و پاکستان، نقش زنان در جامعه افغانستان و همچنین وضعیت طالبان را تشریح کرد.
زادگاهش هرات است و نامش ناهید. از دبیرستان «هروی» هرات به دانشگاه راه یافته است. در سال 1386 با موفقیت از دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه هرات فارغ التحصیل می‌شود.
ناهید فرید سپس به آمریکا می‌رود و مدرک فوق لیسانس خود را در رشته روابط بین‌الملل از دانشگاه جرج واشنگتن به دست می‌آورد. در واقع برگشت از آمریکا برای وی سرنوشت ساز شد.
به پیشنهاد خانواده‌اش نامزد انتخابات مجلس نمایندگان می‌شود و حال به عنوان جوان‌ترین عضو مجلس آگاهانه در آسمان سیاست ظاهر شده است.
فرید هرچند جامعه افغانستان را برای فعالیت زنان در بخش سیاسی خیلی دشوار توصیف می‌کند اما معتقد است که داشتن انگیزه و صداقت واقعی برای خدمت می‌تواند کلید موفقیت باشد.
وی همچنین به عنوان یکی از فعالان حقوق زنان و کودکان در کمیته روابط بین‌الملل ایفای وظیفه می‌کند. همچنین سابقه فعالیت در سازمان جهانی غذا را نیز در کارنامه خود دارد. بدون شک به منظور راه یابی به پارلمان افغانستان پر از دست انداز بود.
این عضو جوان پارلمان در بخش دیگری از این مصاحبه تأکید کرده است: افغانستان هنوز فاصله زیادی دارد تا به تعهداتش جهت پیشبرد اهداف خود دست یابد؛ این از ناکارآمدی دولت است که نتوانسته یک انتخابات منصفانه، آزاد و شفاف را برگزار کند، چیزی که مردم لایق آن هستند.
وی درباره حضور نیروهای خارجی در افغانستان نیز گفت: مادامی که مردم افغانستان نتوانند از ارزش‌ها، اصول، حقوق، حاکمیت، مرزها و شهرهای خود دفاع کنند، همپیمانان ما باید به حمایت از افغانستان ادامه دهند.
ناهید فرید درباره روابط افغانستان با پاکستان نیز معتقد است که پاکستانی باید افغانستان را به عنوان یک کشور دارای حاکمیت که منافع ملی خود را پیگیری می‌کنند، بپذیرد و از جنگ نیابتی دروغین در افغانستان دست بردارد.
زادگاهش هرات است و نامش ناهید. از دبیرستان «هروی» هرات به دانشگاه راه یافته است. در سال 1386 با موفقیت از دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه هرات فارغ التحصیل می‌شود.
ناهید فرید سپس به آمریکا می‌رود و مدرک فوق لیسانس خود را در رشته روابط بین‌الملل از دانشگاه جرج واشنگتن به دست می‌آورد. در واقع برگشت از آمریکا برای وی سرنوشت ساز شد.
به پیشنهاد خانواده‌اش نامزد انتخابات مجلس نمایندگان می‌شود و حال به عنوان جوان‌ترین عضو مجلس آگاهانه در آسمان سیاست ظاهر شده است.
فرید هرچند جامعه افغانستان را برای فعالیت زنان در بخش سیاسی خیلی دشوار توصیف می‌کند اما معتقد است که داشتن انگیزه و صداقت واقعی برای خدمت می‌تواند کلید موفقیت باشد.
وی همچنین به عنوان یکی از فعالان حقوق زنان و کودکان در کمیته روابط بین‌الملل ایفای وظیفه می‌کند. همچنین سابقه فعالیت در سازمان جهانی غذا را نیز در کارنامه خود دارد. بدون شک به منظور راه یابی به پارلمان افغانستان پر از دست انداز بود.
این عضو جوان پارلمان در بخش دیگری از این مصاحبه تأکید کرده است: افغانستان هنوز فاصله زیادی دارد تا به تعهداتش جهت پیشبرد اهداف خود دست یابد؛ این از ناکارآمدی دولت است که نتوانسته یک انتخابات منصفانه، آزاد و شفاف را برگزار کند، چیزی که مردم لایق آن هستند.
وی درباره حضور نیروهای خارجی در افغانستان نیز گفت: مادامی که مردم افغانستان نتوانند از ارزش‌ها، اصول، حقوق، حاکمیت، مرزها و شهرهای خود دفاع کنند، همپیمانان ما باید به حمایت از افغانستان ادامه دهند.
ناهید فرید درباره روابط افغانستان با پاکستان نیز معتقد است که پاکستانی باید افغانستان را به عنوان یک کشور دارای حاکمیت که منافع ملی خود را پیگیری می‌کنند، بپذیرد و از جنگ نیابتی دروغین در افغانستان دست بردارد.
متن کامل این مصاحبه به شرح ذیل است:
کوریر: توضیح دهید چگونه به عنوان جوان‌ترین نمانیده مجلس افغانستان انتخاب شدید و با چه موانعی به منظور دست یافتن به این جایگاه مواجه بودید؟
فرید: من در هرات به دنیا آمدم و فرزند اول خانواده خود بودم. در سن کودکی به دنبال حمله شوروی به ایران مهاجرت کردیم. وقتی به کشور خود بازگشتیم طالبان حکمرانی می‌کرد و در واقع بیشتر خاطرات کودکی من به دوران سیاه طالبان باز می‌گردد.
من مانند بسیاری از هم نسلی‌های خود به دلیل قوانین سخت‌گیرانه طالبان از تحصیل محروم بودم و با توجه به اینکه زنان افغانستانی در آن زمان از حق آموزش، بهداشت و درمان و کرامت انسانی محروم بودند، 6 سال از عمرم را در خانه سپری کردم.
با این حال اشتیاق من برای تحصیل فروکش نکرد و من دوباره به مدرسه بازگشتم و در نهایت موفق به اخذ مدرک لیسانس خود در رشته حقوق و علوم سیاسی دانشگاه هرات شدم.
از آن زمان به بعد من به منظور فراهم کردن فرصت‌های اینچنینی برای زنان و دختران جوان افغانستان کار می‌کنم.
در سال 2010 و در سن 26 سالگی به پارلمان افغانستان راه یافتم و یکی از جوان‌ترین عضو پارلمان در طول تاریخ کشورم شدم؛ پارلمانی که به نظر من ظرفیت شعله‌ور کردن روند دولت-ملت سازی در افغانستان را دارد.
بدون شک مسیری که جلوی راه من بود، برای اینکه عضو مجلس افغانستان شوم، یک مسیر دشوار و ناهموار بوده است. می‌خواهم با صراحت بگویم که این تجربه خوشایندی برای من نبوده است؛ برای اینکه یک زن جوان سیاستمدار باشی لازم است که در خانواده و اجتماع از خود گذشتگی‌هایی داشته باشی.
وقتی بقیه افراد خواب هستند تو کار می‌کنی، وقتی بقیه دارند از زندگی خود لذت می‌برند تو کار می‌کنی و برنامه داری. روزی فرا می‌رسد که متوجه می‌شوی این دشواری‌ها و سختی‌ها بخشی از افکار روزمره‌ات شده است.
بعضی از این مشکلات در زندگی من به تهدیدات امنیتی برمی‌گردد، بدون در نظر گرفتن اینکه تو یک زن جوان هستی و در یک محیط مردسالارانه کار می‌کنی...
من فکر می‌کنم که همگی ما در مسیر زندگی خود با دشواری‌هایی مواجه هستیم، این مشکلات چه سخت باشند و چه آسان، برای پیشرف ما در زندگی هستند.
کوریر: شما همیشه گفته‌اید که همسرتان بزرگترین حامی شما بوده، بفرمایید مردها چه نقشی در حمایت از رهبری زنان در جامعه دارند؟
فرید: بله همسر من یکی از بزرگترین حامیان من بوده است. وی در ماموریت من برای به دست آوردن حق زنان افغانستانی و کمک مالی به من تا ماموریت مناظره‌هام و همچنین در کار کردنم به عنوان یک نماینده مجلس همواره از من حمایت کرده و فکر می‌کنم که نقش وی در موفقیت من خیلی چشمگیر بوده است.
من فکر می‌کنم که مردها راجع به نقش و توانایی زنان سکوت می‌کنند و قدرت آنها برای تغییر و ثبات در جامعه را نادیده می‌گیرند. ما به مردهایی مثل همسرم نیاز داریم که همسرشان را به طور کامل حمایت کنند، این سکوت و تابوها را بشکنند و برای بهتر شدن اوضاع زندگی شریکان زندگی و اعضای خانواده خود تلاش کنند.
من می‌خواهم یک جمله از «بان کی مون» دبیر کل سازمان ملل نقل کنم که گفته خشونت علیه زنان و دختران هیچ وقت از بین نمی‌رود مگر اینکه همه ما (مردها و پسرها) از آزار و اذیت آنها دست بکشیم.
کوریر: رسانه‌های اجتماعی چگونه سیاست‌های انتخاباتی افغانستان را تغییر دادند و آیا فکر می‌کنید که این یک روش مثبتی بوده برای تغییر در کشور؟
فرید: تکنولوژی و رسانه‌های گروهی موج جدید تفکرات را در جامعه ایجاد کردند. کشوری مانند افغانستان که برپایه دموکراسی اداره می‌شود و رسانه‌های گروهی یک راهی برای صحبت کردن، بیان نظرات، دسترسی به اطلاعات ومناظره است.
این یک پیشرفت بسیار چشمگیر بوده در تاریخ کشور من که زن‌ها، مردان، جوانان و اقلیت‌ها به راحتی و با اعتماد به نفس کامل می‌توانند صحبت کنند و این آزادی بیان به دلیل ارزشی هست که رسانه‌های گروهی به وجود آورده‌اند.
استفاده از رسانه‌های گروهی برای استخدام افراطیان همچنان یک تهدید برای امنیت ملی کشور است و باید به دقت مورد توجه قرار گیرد. اما هیچ چیز نباید مانع از این بشود که شهروندان نتوانند با استفاده از رسانه‌های گروهی آزادانه عقیده‌های خود را بیان کنند.
کوریر: نظرتون در خصوص تغییر نظر اوباما در خصوص عقب نشینی از افغانستان چیست؟ آیا فکر می‌کنید که کشور نیاز داره از طرف غرب حمایت بشه؟ مخصوصاً در اوج محاصره ناگهانی قندوز توسط طالبان؟
فرید: در شبی که قندوز سقوط کرد من بیدار ماندم و در حال مرور خاطرات تابستان سال 1995 بودم که زادگاه من به دست نیروهای طالبان افتاد.
به یاد می‌آوردم دخترانی را که برای زمانی نامشخص زندانی شدند و یادم می‌آمد چگونه مردهای شهر من ساکت ماندند و به طور تعجب‌انگیزی 6 سال حضور رژیم سیاه را در شهرمان قبول کردند.
من از خودم پرسیدم طی این 14 سال گذشته آیا ما می‌توانستیم یک نسل جدیدی از دختران و پسران شجاع را تربیت کنیم که به دنبال احقاق خود باشند؟ آیا اصلاً ما به اندازه کافی دختران شجاع داریم که بتوانند علیه گروه‌های افراطی بجنگند؟ مثل کاری که دختران کوبانی علیه داعشی‌ها در عراق انجام دادند؟
این یک سوالی است که هم پیمانان ما نیز باید از خود بپرسند؛ مادامی که مردم افغانستان نتوانند از ارزش‌ها، اصول، حقوق، حاکمیت، مرزها و شهرهای خود دفاع کنند، همپیمانان ما باید به حمایت از افغانستان ادامه دهند.
کوریر: در کشوری که زنان به مدت طولانی از ادامه تحصیل و رفتن به مدرسه منع شده بودند اولین برنامه آموزشی پیشنهاد شده توسط دانشگاه‌های افغانستان( رشته مطالعات زنان) نشان از تغییر دارد؟ چه کارهای بیشتری می‌توان برای آموزش عالی زنان و احقاق حقوق آنها در افغانستان انجام داد؟
فرید: جمله‌ای که من همواره به آن علاقه داشتم این بود که ما با گرفتن اسلحه از دست مردان نمی‌توانیم از شر خشونت علیه زن‌ها رهایی یابیم بلکه باید خشونت را از ذهن مردان پاک کنیم.
ما باید دختران جوانمان آموزش دهیم که به اندازه کافی شجاع باشند و صحبت کنند و باید به پسرانمان یاد بدهیم تا از خواهران خود حمایت کنند.
تغییر فرهنگ خشونت و حذف آن از رفتار کودکان خود یک امر اجباری است. تاکنون ما هزینه‌های زیادی را صرف رهبری زنان و برنامه‌های برابری حقوق زن و مرد صرف کردیم اما این تازه نیمی از کاری بوده که ما انجام دادیم.
پیشرفت و ثبات اینگونه به جامعه منتقل می‌شود و ما تا آن زمان، ناپایداری و بحران را در تمامی جنبه‌های زندگی در تمام کشور تجربه خواهیم کرد.
کوریر: به نظر شما برای تغییر روابط متقابل افغانستان و سازمان ملل، چه فاکتورهایی لازم است؟
فرید: سازمان ملل، مهمترین ناظری هست که می‌تواند افغانستان را نسبت به کمیته‌های بین‌المللی، متوقف کردن خشونت علیه زنان و دختران، آوردن صلح و امنیت، تخصیص بودجه، جنگ علیه فساد و خرابکاری و بهبود اوضاع زنان، متعهد نگه دارد.
افغانستان هنوز فاصله زیادی دارد تا به تعهداتش جهت پیشبرد اهداف خود دست یابد؛ این از ناکارآمدی دولت است که نتوانسته یک انتخابات منصفانه، آزاد و شفاف را برگزار کند، چیزی که مردم لایق آن هستند.
پاسخگویی دولت افغانستان در قبال حقوق انسانی بسیار اندک است و من فکر می‌کنم که سازمان ملل بی‌تعصبانه‌ترین سازمان برای رسیدگی به این موضوع است.
علاوه بر این من فکر می‌کنم که این صداها از طریق کانال‌های دولتی افغانستان به گوش سازمان ملل رسیده است. ما به شنیدن جملات غیر متعصبانه زیادی از سوی سازمان ملل و جامعه مدنی افغانستان نیاز داریم و من امیدوارم که روزی این امکان پذیر باشد.
سازمان ملل همچنین می‌تواند مدارک جنگ در افغانستان را بازبینی کند و بنابراین مدارک کشورهایی که باعث به وجود آمدن جنگ و مشکلات در افغانستان شده‌اند را شناسایی کند.
آنها همان کسانی بودند که گروه‌های افراطی و تروریستی را در افغانستان کمک کردند و همان کسانی بودند که گفتند از جنگ نیابتی در افغانستان حمایت می‌کنند.
سازمان ملل بهترین موسسه برای شناسایی آن حامیان گروه‌های افراطی و دولتهایی است که جنگ در افغانستان را بنا به منافع خودشان به وجود آوردند.
این نتیجه سیاست‌های آن دولت‌هاست که اکنون افغانستان بیشترین تعداد پناهنده در جهان بعد از سوریه را دارد.
کوریر: روابط 2 جانبه افغانستان و پاکستان چه نقشی در مبارزه با طالبان داشته و چگونه برخی از دشمنی‌ها بین این دو کشور به وجود آمده است؟
فرید: موضوع این است که 2 کشور افغانستان و پاکستان سرنوشت یکسانی دارند آنها با هم همسایه هستند و نمی‌توانند این موضوع را انکار کنند که به یکدیگر وابسته می‌باشند.
خیلی از افراد باعث شدند که نسبت به روابط پاکستان و افغانستان بدبین شویم. اما من اعتقاد دارم هاله‌ای از امید در روابط این دو کشور دیده می‌شود که باعث می‌شود ما از این فرصت‌ها استفاده کنیم.
تا زمانی که دولت ما درگیر مشکلات خود است، پاکستان باید بر مبنای روابط برادرانه‌ای که با ما دارد نسبت به کابل متعهد باشد اما همیشه موضوعاتی به وجود می‌آید که اطمینان ما را نسبت به این کشور خدشه‌دار می‌کند.
ما همیشه به همپیمانان پاکستانی خود می‌گوییم که بهتر است مشکلات بین خود را حل کنید و وقت آن رسیده که از دست گروه‌های افراطی ستون پنجم و گروه‌های بنیادگرا که در درون کشورها هستند خود را رها سازند.
من از دوستان پاکستانی خود می‌خواهم که از دولتشان درخواست کنند افغانستان را به عنوان یک کشور دارای حاکمیت که منافع ملی خود را پیگیری می‌کنند، بپذیرند و از جنگ نیابتی دروغین در افغانستان دست بردارند.
یک ترسی از پاکستان در دل مردم افغانستان وجود دارد و بازی سرزنش متقابل این دو کشور ادامه دارد. من فکر می‌کنم این دشمنی باید در اسرع وقت خاتمه پیدا کند.
ما هیچ راهی نداریم مگر اینکه بین این دو کشور اعتماد ایجاد کنیم آن وقت است که ما می‌توانیم درباره توانایی پاکستان برای آوردن طالبان به میز مذاکره صحبت کنیم.
کوریر: حرف آخرتان؟
فرید: من از نهادهای خیریه درخواست می‌کنم تا از گسترش فرصت‌های آموزشی برای دختران در پروژه‌های خود در افغانستان حمایت کنند.
پیام من به زنان و دختران این است که به اندازه کافی شجاع باشند، توانایی‌های خود را باور کنند و از استعدادهای نهفته خود باخبر شوند.
پیام من به شهروندان این است که وقت آن فرا رسیده که یک تغییر ایجاد کنیم. تغییری که زنانی را در بر می‌گیرد که برای احقاق حقوق خود و کرامت انسانی می‌جنگند و تغییری که مردان دیگر برای توقف خشونت علیه زنان نمی‌جنگند.Arica
کوریر: توضیح دهید چگونه به عنوان جوان‌ترین نمانیده مجلس افغانستان انتخاب شدید و با چه موانعی به منظور دست یافتن به این جایگاه مواجه بودید؟
فرید: من در هرات به دنیا آمدم و فرزند اول خانواده خود بودم. در سن کودکی به دنبال حمله شوروی به ایران مهاجرت کردیم. وقتی به کشور خود بازگشتیم طالبان حکمرانی می‌کرد و در واقع بیشتر خاطرات کودکی من به دوران سیاه طالبان باز می‌گردد.
من مانند بسیاری از هم نسلی‌های خود به دلیل قوانین سخت‌گیرانه طالبان از تحصیل محروم بودم و با توجه به اینکه زنان افغانستانی در آن زمان از حق آموزش، بهداشت و درمان و کرامت انسانی محروم بودند، 6 سال از عمرم را در خانه سپری کردم.
با این حال اشتیاق من برای تحصیل فروکش نکرد و من دوباره به مدرسه بازگشتم و در نهایت موفق به اخذ مدرک لیسانس خود در رشته حقوق و علوم سیاسی دانشگاه هرات شدم.
از آن زمان به بعد من به منظور فراهم کردن فرصت‌های اینچنینی برای زنان و دختران جوان افغانستان کار می‌کنم.
در سال 2010 و در سن 26 سالگی به پارلمان افغانستان راه یافتم و یکی از جوان‌ترین عضو پارلمان در طول تاریخ کشورم شدم؛ پارلمانی که به نظر من ظرفیت شعله‌ور کردن روند دولت-ملت سازی در افغانستان را دارد.
بدون شک مسیری که جلوی راه من بود، برای اینکه عضو مجلس افغانستان شوم، یک مسیر دشوار و ناهموار بوده است. می‌خواهم با صراحت بگویم که این تجربه خوشایندی برای من نبوده است؛ برای اینکه یک زن جوان سیاستمدار باشی لازم است که در خانواده و اجتماع از خود گذشتگی‌هایی داشته باشی.
وقتی بقیه افراد خواب هستند تو کار می‌کنی، وقتی بقیه دارند از زندگی خود لذت می‌برند تو کار می‌کنی و برنامه داری. روزی فرا می‌رسد که متوجه می‌شوی این دشواری‌ها و سختی‌ها بخشی از افکار روزمره‌ات شده است.
بعضی از این مشکلات در زندگی من به تهدیدات امنیتی برمی‌گردد، بدون در نظر گرفتن اینکه تو یک زن جوان هستی و در یک محیط مردسالارانه کار می‌کنی...
من فکر می‌کنم که همگی ما در مسیر زندگی خود با دشواری‌هایی مواجه هستیم، این مشکلات چه سخت باشند و چه آسان، برای پیشرف ما در زندگی هستند.
کوریر: شما همیشه گفته‌اید که همسرتان بزرگترین حامی شما بوده، بفرمایید مردها چه نقشی در حمایت از رهبری زنان در جامعه دارند؟
فرید: بله همسر من یکی از بزرگترین حامیان من بوده است. وی در ماموریت من برای به دست آوردن حق زنان افغانستانی و کمک مالی به من تا ماموریت مناظره‌هام و همچنین در کار کردنم به عنوان یک نماینده مجلس همواره از من حمایت کرده و فکر می‌کنم که نقش وی در موفقیت من خیلی چشمگیر بوده است.
من فکر می‌کنم که مردها راجع به نقش و توانایی زنان سکوت می‌کنند و قدرت آنها برای تغییر و ثبات در جامعه را نادیده می‌گیرند. ما به مردهایی مثل همسرم نیاز داریم که همسرشان را به طور کامل حمایت کنند، این سکوت و تابوها را بشکنند و برای بهتر شدن اوضاع زندگی شریکان زندگی و اعضای خانواده خود تلاش کنند.
من می‌خواهم یک جمله از «بان کی مون» دبیر کل سازمان ملل نقل کنم که گفته خشونت علیه زنان و دختران هیچ وقت از بین نمی‌رود مگر اینکه همه ما (مردها و پسرها) از آزار و اذیت آنها دست بکشیم.
کوریر: رسانه‌های اجتماعی چگونه سیاست‌های انتخاباتی افغانستان را تغییر دادند و آیا فکر می‌کنید که این یک روش مثبتی بوده برای تغییر در کشور؟
فرید: تکنولوژی و رسانه‌های گروهی موج جدید تفکرات را در جامعه ایجاد کردند. کشوری مانند افغانستان که برپایه دموکراسی اداره می‌شود و رسانه‌های گروهی یک راهی برای صحبت کردن، بیان نظرات، دسترسی به اطلاعات ومناظره است.
این یک پیشرفت بسیار چشمگیر بوده در تاریخ کشور من که زن‌ها، مردان، جوانان و اقلیت‌ها به راحتی و با اعتماد به نفس کامل می‌توانند صحبت کنند و این آزادی بیان به دلیل ارزشی هست که رسانه‌های گروهی به وجود آورده‌اند.
استفاده از رسانه‌های گروهی برای استخدام افراطیان همچنان یک تهدید برای امنیت ملی کشور است و باید به دقت مورد توجه قرار گیرد. اما هیچ چیز نباید مانع از این بشود که شهروندان نتوانند با استفاده از رسانه‌های گروهی آزادانه عقیده‌های خود را بیان کنند.
کوریر: نظرتون در خصوص تغییر نظر اوباما در خصوص عقب نشینی از افغانستان چیست؟ آیا فکر می‌کنید که کشور نیاز داره از طرف غرب حمایت بشه؟ مخصوصاً در اوج محاصره ناگهانی قندوز توسط طالبان؟
فرید: در شبی که قندوز سقوط کرد من بیدار ماندم و در حال مرور خاطرات تابستان سال 1995 بودم که زادگاه من به دست نیروهای طالبان افتاد.
به یاد می‌آوردم دخترانی را که برای زمانی نامشخص زندانی شدند و یادم می‌آمد چگونه مردهای شهر من ساکت ماندند و به طور تعجب‌انگیزی 6 سال حضور رژیم سیاه را در شهرمان قبول کردند.
من از خودم پرسیدم طی این 14 سال گذشته آیا ما می‌توانستیم یک نسل جدیدی از دختران و پسران شجاع را تربیت کنیم که به دنبال احقاق خود باشند؟ آیا اصلاً ما به اندازه کافی دختران شجاع داریم که بتوانند علیه گروه‌های افراطی بجنگند؟ مثل کاری که دختران کوبانی علیه داعشی‌ها در عراق انجام دادند؟
این یک سوالی است که هم پیمانان ما نیز باید از خود بپرسند؛ مادامی که مردم افغانستان نتوانند از ارزش‌ها، اصول، حقوق، حاکمیت، مرزها و شهرهای خود دفاع کنند، همپیمانان ما باید به حمایت از افغانستان ادامه دهند.
کوریر: در کشوری که زنان به مدت طولانی از ادامه تحصیل و رفتن به مدرسه منع شده بودند اولین برنامه آموزشی پیشنهاد شده توسط دانشگاه‌های افغانستان( رشته مطالعات زنان) نشان از تغییر دارد؟ چه کارهای بیشتری می‌توان برای آموزش عالی زنان و احقاق حقوق آنها در افغانستان انجام داد؟
فرید: جمله‌ای که من همواره به آن علاقه داشتم این بود که ما با گرفتن اسلحه از دست مردان نمی‌توانیم از شر خشونت علیه زن‌ها رهایی یابیم بلکه باید خشونت را از ذهن مردان پاک کنیم.
ما باید دختران جوانمان آموزش دهیم که به اندازه کافی شجاع باشند و صحبت کنند و باید به پسرانمان یاد بدهیم تا از خواهران خود حمایت کنند.
تغییر فرهنگ خشونت و حذف آن از رفتار کودکان خود یک امر اجباری است. تاکنون ما هزینه‌های زیادی را صرف رهبری زنان و برنامه‌های برابری حقوق زن و مرد صرف کردیم اما این تازه نیمی از کاری بوده که ما انجام دادیم.
پیشرفت و ثبات اینگونه به جامعه منتقل می‌شود و ما تا آن زمان، ناپایداری و بحران را در تمامی جنبه‌های زندگی در تمام کشور تجربه خواهیم کرد.
کوریر: به نظر شما برای تغییر روابط متقابل افغانستان و سازمان ملل، چه فاکتورهایی لازم است؟
فرید: سازمان ملل، مهمترین ناظری هست که می‌تواند افغانستان را نسبت به کمیته‌های بین‌المللی، متوقف کردن خشونت علیه زنان و دختران، آوردن صلح و امنیت، تخصیص بودجه، جنگ علیه فساد و خرابکاری و بهبود اوضاع زنان، متعهد نگه دارد.
افغانستان هنوز فاصله زیادی دارد تا به تعهداتش جهت پیشبرد اهداف خود دست یابد؛ این از ناکارآمدی دولت است که نتوانسته یک انتخابات منصفانه، آزاد و شفاف را برگزار کند، چیزی که مردم لایق آن هستند.
پاسخگویی دولت افغانستان در قبال حقوق انسانی بسیار اندک است و من فکر می‌کنم که سازمان ملل بی‌تعصبانه‌ترین سازمان برای رسیدگی به این موضوع است.
علاوه بر این من فکر می‌کنم که این صداها از طریق کانال‌های دولتی افغانستان به گوش سازمان ملل رسیده است. ما به شنیدن جملات غیر متعصبانه زیادی از سوی سازمان ملل و جامعه مدنی افغانستان نیاز داریم و من امیدوارم که روزی این امکان پذیر باشد.
سازمان ملل همچنین می‌تواند مدارک جنگ در افغانستان را بازبینی کند و بنابراین مدارک کشورهایی که باعث به وجود آمدن جنگ و مشکلات در افغانستان شده‌اند را شناسایی کند.
آنها همان کسانی بودند که گروه‌های افراطی و تروریستی را در افغانستان کمک کردند و همان کسانی بودند که گفتند از جنگ نیابتی در افغانستان حمایت می‌کنند.
سازمان ملل بهترین موسسه برای شناسایی آن حامیان گروه‌های افراطی و دولتهایی است که جنگ در افغانستان را بنا به منافع خودشان به وجود آوردند.
این نتیجه سیاست‌های آن دولت‌هاست که اکنون افغانستان بیشترین تعداد پناهنده در جهان بعد از سوریه را دارد.
کوریر: روابط 2 جانبه افغانستان و پاکستان چه نقشی در مبارزه با طالبان داشته و چگونه برخی از دشمنی‌ها بین این دو کشور به وجود آمده است؟
فرید: موضوع این است که 2 کشور افغانستان و پاکستان سرنوشت یکسانی دارند آنها با هم همسایه هستند و نمی‌توانند این موضوع را انکار کنند که به یکدیگر وابسته می‌باشند.
خیلی از افراد باعث شدند که نسبت به روابط پاکستان و افغانستان بدبین شویم. اما من اعتقاد دارم هاله‌ای از امید در روابط این دو کشور دیده می‌شود که باعث می‌شود ما از این فرصت‌ها استفاده کنیم.
تا زمانی که دولت ما درگیر مشکلات خود است، پاکستان باید بر مبنای روابط برادرانه‌ای که با ما دارد نسبت به کابل متعهد باشد اما همیشه موضوعاتی به وجود می‌آید که اطمینان ما را نسبت به این کشور خدشه‌دار می‌کند.
ما همیشه به همپیمانان پاکستانی خود می‌گوییم که بهتر است مشکلات بین خود را حل کنید و وقت آن رسیده که از دست گروه‌های افراطی ستون پنجم و گروه‌های بنیادگرا که در درون کشورها هستند خود را رها سازند.
من از دوستان پاکستانی خود می‌خواهم که از دولتشان درخواست کنند افغانستان را به عنوان یک کشور دارای حاکمیت که منافع ملی خود را پیگیری می‌کنند، بپذیرند و از جنگ نیابتی دروغین در افغانستان دست بردارند.
یک ترسی از پاکستان در دل مردم افغانستان وجود دارد و بازی سرزنش متقابل این دو کشور ادامه دارد. من فکر می‌کنم این دشمنی باید در اسرع وقت خاتمه پیدا کند.
ما هیچ راهی نداریم مگر اینکه بین این دو کشور اعتماد ایجاد کنیم آن وقت است که ما می‌توانیم درباره توانایی پاکستان برای آوردن طالبان به میز مذاکره صحبت کنیم.
کوریر: حرف آخرتان؟
فرید: من از نهادهای خیریه درخواست می‌کنم تا از گسترش فرصت‌های آموزشی برای دختران در پروژه‌های خود در افغانستان حمایت کنند.
پیام من به زنان و دختران این است که به اندازه کافی شجاع باشند، توانایی‌های خود را باور کنند و از استعدادهای نهفته خود باخبر شوند.
پیام من به شهروندان این است که وقت آن فرا رسیده که یک تغییر ایجاد کنیم. تغییری که زنانی را در بر می‌گیرد که برای احقاق حقوق خود و کرامت انسانی می‌جنگند و تغییری که مردان دیگر برای توقف خشونت علیه زنان نمی‌جنگند.Arica
https://plus.google.com/u/0/112610024058402079714/posts
https://www.facebook.com/profile.php?id=100008822536258
https://www.facebook.com/profile.php?id=100008822536258
 |
This email has been checked for viruses by Avast antivirus software.
www.avast.com |
No comments:
Post a Comment