عبدالوکیل کوچی
ظلمت شب نا گذ شته روز شد رسم و آیین کهن نو روز شد
از چی تبریکم به این نوروز گفت دیده را بر بست و شب را روزگفت
اندر آنجا که خبر از روز نیست آن شب تار است وآن نوروز نیست
تا هنوز اهریمن شب جا بجاست بر رخ خور شید موج ابر هاست
تا هنوز از وحشت دد های مست هی هیء چو پان نمی آید ز دشت
تا هنوز کو ها پر از زاغ و زهر بلبل و قمری شکسته بال وپر
تا هنوز هر زنده جانی در خطر باز و با شه هم رود سوی قطر
تا هنوز سر ما و ابر تیره گی بسته چشم انداز راه رو شنی
شاخ لرزان و چمن در انجماد غنچه افتا د ست در چنگال باد
لاله زاران پای مال دیو ها ست گرچه عطرش جاودانه درفضا ست
تا زمین فکر یخبندان بود جوهر ا ند یشه در زندان بود
در میان خون و آتش ها و دود روز نو را چون ؟ پذیرایی نمود
کار می خواهد همی نسل جوان خانه ، درمان لباس درس ونان
بر بساط مستمندان روز نیست بر غریبان وطن نو روز نیست
بر ضعیفان نیست گر مای بهار جز که تا بلو های پر نقش و نگار
کو ؟ فروغ روز نوروزیی ما کو هما هنگی و همسو یی ما
نیست وجه کهنه کاری با نوی تیره شب را نسبتی با روشنی
شب ، را با شب پرستان واگذار دیده بگشا سوی خورشید بها ر
کار می بالد به پیشآ هنگ کار بهتر از کار است دستا ورد کار
دانهء همسویی باید کاشتن حا صلا ت همد لی بر داشتن
تا که هر روز وطن نوروز باد روز نوروز وطن پیروز باد
من همیگویم بهاران شاد باد کشورم آزاد و مردم زنده باد
No comments:
Post a Comment