عبدالوکیل کوچی
بازهم جوشنی به برزده یی به گل وگلشنی شرر زده یی
می روی بهر کشتن عاشق فکرعاشق کشی بسرزده یی
با ده در خرمن شکر زده یی
تیر عشقی که برجگرزده یی
از غمت بی قرار و نا لانم چشم خونین و دل پریشانم
درپیء شوق وصل دیدارت در همه زندگی به ار مانم
شعله در کوه بحر بر زده یی
جلوه درلعل ودرگهر زده یی
بی توبرمن جهان نمی زیبد باراین سربجان نمی زیبد
بی رخت ماه اختر خورشید به تن آسمان نمی زیبد
پرده بر اختر و قمر زده یی
خنده بر قله و صحرزده یی
ایرخت جان جان و جانانم دین وآیین وکفر و ایمانم
چونتوهستی پناه زندگی ام فارغ از کافر و مسلمانم
تا به باغ دلم توسر زده یی
سوی این آشیانه پرزده یی
No comments:
Post a Comment