"بی برقع در بند" داستان زنان افغانی را دنبال می کند که از خانه فرار کرده اند و حالا در زندان به سر می برند.
جشنواره فیلم های حقوق بشر ورشو که توسط بزرگ ترین مرکز سینمایی لهستان اداره می شود، بر فیلم های مستند متمرکز است.
شادی صدر از ایران یکی از داوران این جشنواره بود که در کنار فرنان ملگار، ماریا روموس و تدئوس سابولوفسکی به داوری فیلم ها پرداختند. امسال چهارده فیلم مستند در بخش مسابقه حضور داشت.
در بیانیه هیات داوران درباره فیلم "بی برقع در بند" آمده است: "تصویر صادقانه و تکان دهنده از گروهی از زنان که علیه قوانین ضد انسانی که آنها را به اسارت خود درآورده می شورند. فیلم با استفاده از یک شیوه دقیق مشاهده، ما را به درون و برون این زنان می برد و ماجراهای شخصی آنها را برای ما تعریف می کند و پارادوکسی را که با آن روبرو هستند روایت می کند: پیدا کردن امنیت در زندان."
هیات داوران دو تقدیر ویژه هم داشت: "خدا اوگاندا را دوست دارد" به کارگردانی راجر راس ویلیامز به خاطر درایت و شجاعت کارگردان در تصویر کردن کمپین های بنیادگرا که دموکراسی را تهدید می کنند و همین طور "کارگران دولت" ساخته آن پوآره و فلورانس ماریت کسلر که تولد یک ملت جوان را پیگیری کردند و امیدها و مشکلات شهروندان تازه جنوب سودان را تصویر می کنند.
"بی برقع در بند" برای اولین بار در جشنواره گوتنبرگ امسال به نمایش گذاشته شد و پس از آن نمایش های موفقی در دیگر جشنواره های جهانی داشت و جوایزی به دست آورد، از جمله جایزه بهترین مستند بلند در جشنواره فیلم های مستقل نیویورک. این فیلم نامزد دریافت جایزه بهترین مستند در جوایز آسیا- اقیانوسیه هم بود.
نیما سروستانی گفته که ممکن است این مجموعه را با فیلم دیگری درباره دختران افغان ادامه بدهد
معضلات زنان افغان در جامعه ای سنتی و بسته موضوع دو فیلم اخیر نیما سروستانی است. "بی برقع در بند" در واقع ادامه فیلم قبلی، "ارزش من پنجاه گوسفند بود" است که به شکلی سرنوشت همان زنان را دنبال می کند. در "ارزش من پنجاه گوسفند بود" حکایت دختران غالباً نوجوانی را می شنویم که در قبال دریافت پول یا پنجاه گوسفند شوهر داده شده اند."بی برقع در بند" داستان دخترانی از این دست است که در راه رسیدن به "خانه امن" [مرکزی برای حمایت از زنان در افغانستان]، دستگیر شده و به زندان افتاده اند.
نیما سروستانی پیشتر در گفت و گو با بی بی سی گفته بود: "وقتی فیلم قبلی را کار می کردم، همیشه مدنظرم بود که اگر نتوانند خودشان را به خانه امن برسانند، چه اتفاقی می افتد؟ یکی از کارمندان آنجا گفت دختری داشته اند که یک روز دیر رسیده ودر نتیجه او را کشته اند. حالا دارم آن قسمت را نشان می دهم که وقتی دستگیر می شوند چه اتفاقی برایشان می افتد."
آقای سروستانی موفق شده به درون زندان نفوذ کند و در آنجا به تصویربرداری از شخصیت های فیلم بپردازد. کسانی که در فیلم می بینیم مشکلی با حرف زدن در برابر دوربین نداشته اند، هرچند زنان دیگری در زندان بوده اند که از این کار ترس داشته و حاضر به انجام آن نشده اند.
فیلم تناقضی را درباره شخصیت هایش دنبال می کند: این که این شخصیت ها اگر آزاد شوند، ممکن است به قتل برسند، در نتیجه در زندان ماندن برای آنها بهتر است.
دوربین به همراه یکی از زنان وارد این زندان می شود و در پایان با آزاد شدن یکی از آنها از زندان بیرون می آید. تماشاگر مسائل خارج از زندان را نمی بیند و فیلم تنها بر این شخصیت ها و تاثیر مشکلات خارج از زندان بر آنان متمرکز می شود.بی بی سی
آقای سروستانی موفق شده به درون زندان نفوذ کند و در آنجا به تصویربرداری از شخصیت های فیلم بپردازد. کسانی که در فیلم می بینیم مشکلی با حرف زدن در برابر دوربین نداشته اند، هرچند زنان دیگری در زندان بوده اند که از این کار ترس داشته و حاضر به انجام آن نشده اند.
فیلم تناقضی را درباره شخصیت هایش دنبال می کند: این که این شخصیت ها اگر آزاد شوند، ممکن است به قتل برسند، در نتیجه در زندان ماندن برای آنها بهتر است.
دوربین به همراه یکی از زنان وارد این زندان می شود و در پایان با آزاد شدن یکی از آنها از زندان بیرون می آید. تماشاگر مسائل خارج از زندان را نمی بیند و فیلم تنها بر این شخصیت ها و تاثیر مشکلات خارج از زندان بر آنان متمرکز می شود.بی بی سی
No comments:
Post a Comment