منطق نفی جزای سنگسار

سنگسار

سنگسار یک هنجار جزایی سنتی است که پیش از اسلام در جامعه عرب مرسوم بوده است و بعد از ظهوراسلام به آن مشروعیت داده شده است. این قانون جزایی با در نظرداشت شرایط زمان ، قابلیت تطبیق وکار کرد را تنها در جامعه ماقبل مدرن و بدوی داشته و اکنون با شرایط زندگی انسانی ، زمان و امکانات کنونی تطابق ندارد.

 اجرای سنگسار بیش تر از نقش بازدارندگی اخلاقی آن خود مخرب اخلاق انسانی است و برای یک جامعه سالم و عاری ازخشونت زیانباراست.

هیچ قانونی فرا زمانی نیست. تا زمانی قانونی وهنجار اجتماعی، مورد حمایت است که کارکرد مثبت تر را با در نظرداشت شرایط زمان و زندگی اجتماعی داشته باشد.
تقدس دادن فرا زمانی به قوانین اجتماعی ، روح تحول پذیری و اصلاح قوانین وقواعد را از بین می برد. زمانی که آن قوانین کارکرد مثبت و سازگاری خویش را با توجه به شرایط زندگی اجتماعی از دست داد ، خود به یک تابو ی تبدیل شده که مانع تغییر و اصلاح می گردد. به این اساس قانون سنگسار و اجرای آن به هیچ عنوان ، نمی تواند پدیده زنا و فساد های اخلاقی زمان ما را، که بیشتر ریشه اجتماعی و اقتصادی دارد حل کند.
کارکرد سنگسار تنها بر پایه ترس و شدت مجازات اخلاقی استواراست. درحالیکه نابرابری اجتماعی ، فقر و محرومیت عوامل بزرگ و قدرت مند زنا و جرایم اخلاقی است که با سنگسار قابل حل نیست. صحنه سنگسار خود نمایشی است که تنها خشونت را بعد مشروعیت داده و انسانها را انگیزه می دهد که برای پاسداری از ارزشهای شان به خشونت متوسل شوند و خشونت تنها عامل بازدارنده جرایم و انحرافت شناخته شده و تعریف می شود. به ین اساس از رسمی شدن جزای سنگسار مخالفم و لازم است که انزجار و نفی منطقی خویش را دربرابر مدعیان رسمیت این جزای وحشیانه ابرازنماییم.