آوای زنان افغانستان

آوای زنان افغانستان

Saturday, June 2, 2012

اعلامیه

آوای زنان افغانستان تهدید ها دربرابردانش آموزان را
به شدت تقبیح می نماید!





شیرین نظیری

برای پنجمین باراست که صد ها تن ازدختران دانش آموزمکاتب تالقان دچارمسمومیت می شوند و این وضعیت ترس ووحشت مکاتب ، خانواده ها وحتا فضای این شهررا فرا گرفته وصدمه به درس وتحصیل دانش آموزان وارد نموده و درپهلوی دیگر تهدیدهای امنیتی ازسوی افراد طالبان، زمینه را برای آموزش و پرورش دختران تنگ ترساخته است.
حمله برجان دانش‌آموزان توسط طالبان ودیگرتهدیدهای مشابه، سبب شده است که روند آموزش در شماری از ولایت‌های افغانستان مختل شود. بر بنیاد گزارش‌ها، در پی تهدید طالبان مبنی بر بستن مکاتب ‌به ویژه مکاتب دختران‌ــ درغزنی، حدود 119 مکتب در این ولایت مسدود شده و دانش‌آموزان از رفتن به مکاتب باز داشته شده اند.
روزنامه‌ی واشنگتن پُست نیز از بسته شدن مکاتب در شماری از ولایت‌های جنوبی که طالبان در آن‌ها نفوذ دارند، خبر داده بود. این روزنامه در 6 ثور (25 اپریل) زیر عنوان «مکاتب مخفی دخترانه در افغانستان با تهدید طالبان روبه‌رو اند» نوشت که شماری از افراد با ایجاد مکاتب زیرزمینی به آموزش دختران در مناطق ناامنِ افغانستان کمک می‌کردند اما این مکاتب زیرزمینی هم درتهدید افشا شدن و بسته شدن توسط طالبان قرار دارند.
همچنان درمناطقی که طالبان برای بستن مکاتب دختران، نفوذ چندان ندارند، ازحمله برجان دانش‌آموزان با مسموم ساختن آن‌ها -توسط پاشیدن مواد سمی در آب و یا استفاده از گازهای مسموم‌ساز- و پاشیدن تیزآب بر صورت شان
،خواستند از رفتن دختران به مکتب جلوگیری کنند.
پیش از آن، بیش از یک صد و بیست دانش‌آموز در ولایت کاپیسا در ماه ثور 1388  در شمال کابل و حدود شصت دانش‌آموز در ولایت غزنی در سرطان 1390  مسموم شدند.
افزون بر این، پولیس در 12 حمل سال روان، جسد دو دانش‌آموز را در ولسوالی اندر غزنی به دست آورد که توسط پاشیدن تیزآب به بدن شان، جان باخته بودند. همچنان در ماه عقرب 1387، طالبان با حمله بر دانش‌آموزان دختر مکتب «نازوانا» در شهر قندهار شماری از آن‌ها را با پاشیدن تیزآب بر صورت شان، به شدت زخمی ساختند.
با آن که پس از این گونه رویدادها، مقامات محلی وعده داده اند که عاملان آن را به زودی شناسایی خواهند کرد و به میز عدالت خواهند کشاند مگر تا کنون کسی در پیوند با این گونه خشونت‌ها، مجازا ت نشده است. هویت عاملان این خشونت‌ها، همواره ناشناخته مانده و دولت برای افشا و مجازات آن‌ها کاری انجام نداده است مسمومیت صد ها تن از دانش‌آموزان دختر در تخار، آخرین موارد این گونه خشونت‌ها بوده است.
نهاد های ذیربط ومسئولان امور صحی کشور تا کنون از یافتن علل وعوامل این حادثه ناتوان مانده  ،نه نوع مسمومیت توسط مراکز صحی شناسایی شده است ونه عاملین آن توسط مسولین امنیتی دستگیرشده است.

 این همه نتیجه
ناتوانی مقامات افغانستان  بویژه ارگان های کشفی و پولیس کشوراست. ارگان های زیربط باید بتوانند بروز چنین حوادث را پیش از پیش شناسائی نموده وجلوگیری کنند. تا فضای امن وآرامش برای دانش آموزان بوجود آید.

امنیت مکاتب دختران باید صد فیصد تامین شود!


روزانه ده ها زن برای اعاده حقوق شان به کمسیون حقوق بشر مراجعه میکنند

شماری از زنانی که از خشونت های خانواده گی به تنگ آمده و به کمسیون مستقل حقوق بشر مراجعه کرده اند، فعالیت این کمسیون را در راستای رسیده گی به  مشکلات خود موثر می دانند.
در همین حال کمسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می گوید، مشکلات زنانی را که به این کمسیون مراجعه می کنند، در مراحل مختلف بررسی می نماید.
هنگامی که برای تهیه این گزارش به کمسیون مستقل حقوق بشر رفتم، زنان زیادی را دیدم که به خاطر رهایی از خشونت های خانواده گی به این کمسیون آمده بودند.
این زنان می گفتند که از خشونت های شوهر و در برخی موارد خانواده ی شوهر به ستوه آمده اند.
این زنان هر چند از تلاش های کمسیون مستقل حقوق بشر برای حل مشکلات شان ابراز خوشنودی کردند، اما از این کمسیون خواستند تا شکایت های آنان را به گونه جدی پیگیری کند.
بسیاری این خانم ها کمتر از 20 سال عمر داشتند، اما به گفته آنان از ازدواج هر کدام شان 2 تا 3 سال می گذرد.
رنگ و رخ این زنان حکایت روشنی از وضعیت زنده گی شان داشت.
هنگامی که با آنان صحبت کردم، دریافتم که هر کدام می خواهند زودتر از قید ازوداج رها شوند.
این که چرا این زنان نسبت به ادامه پیوند ازدواج شان دلسرد بودند، خود قصه می کنند:
« من ظلم و جبر را تحمل کرده نتوانستم، مرا زیاد لت کردند.
کی ها ترا لت کردند؟
شوهرم، خسرم، خشویم و ایورم، من 19 ساله هستم و 3 سال از عروسی ام می شود، روز خوش را از شوهرم ندیده ام.
دولت باید به دادم برسد، کمسیون حقوق بشر هم به دادم برسد.»

« همیشه ملامت زن است، زن باید ملامتی بکشد، زن است به خاطر پای شکسته است و در خانه است باید ملامتی بکشد، می گویند مرد، مرد است و زن، زن.»
به باور برخی از آگاهان، افغانستان کشوریست که رسوم و عنعنات نا پسند با مسایل دینی در آن پیونده داده شده و همین مساله زنده گی زنان را به تباهی کشانده است.
در این حال کمسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می گوید که شکایت های زنان مراجعه کننده به این کمسیون را در 3 مرحله بررسی می کند.
شمس الله احمدزی رییس دفتر ساحوی کمسیون مستقل حقوق بشر:
« یک مرحله مساله میانجگری است، اگر مساله جدی نباشد، کمسیون مداخله می کند تا که شیرازه زنده گی این افراد پاشان نشود.
دوم مرحله، اگر مطالبه مراجعین مطالبه حقوقی باشد، این موضوع را به ریاست های حقوق صادر می کنیم.
مرحله سوم، موارد جزایی اش را به څارنوالی محول می کنیم.»

اما در برخی موارد، انتقاد های از این کمسیون نیز موجود اند که در راستای رسیده گی به شکایت های زنان رسیده لازم و به موقع نکرده است.
در همین حال فوزیه کوفی رییس کمسیون امور زنان ولسی جرگه برای موثریت تلاش ها در زمینه پاسخ گویی به مشکلات زنان بر هماهنگی این تلاش ها تاکید می کند.
« به باور من تنها یک کمسیون و یک نهاد نمی تواند که به این مساله جدی رسیده گی کند، کمسیون حقوق بشر باید یک مقدار به اساس قانون از نقش نظارتی به نقش اجراییوی برسد، یعنی قضایایی را پیگیری کند که حکومت افغانستان جدی نمی گیرد تا ما قانون را تطبیق کنیم.»
همواره از انواع مختلف خشونت در برابر زنان در افغانستان گزارش های به نشر می رسند اما به نظر می رسد که در سال های اخیر کمتر به این قضایا رسیده گی شده است.
ازدواج های اجباری، اجازه نداد دختران به فراگیری تعلیم، بد دادن و ده ها مورد  دیگر از خشونت های اند که زنان در افغانستان با آن رو به رو اند.
کشیدن ناخون ها، تلاش برای عقیم ساختن، کندن گوشت بدن با انبور و چندین ماه زندانی نمودن از شکنجه های است که سال گذشته بر سحر گل یک نو عروس 15 ساله از سوی شوهر و خانواده شوهرش در ولایت بغلان روا داشته شد.
در تازه ترین مورد زبان یک خانم در ولایت بلخ از سوی شوهرش بریده شده است.
منیژه دیوه
دفاع ازحقوق زنان دربرابرخشونت های خانواده گی صورت گیرد.
وزارت امور زنان وکمسیون حقوق بشربه اساس قانون ازنقش نظارتی به نقش اجراییوی برسند.