آوای زنان افغانستان

آوای زنان افغانستان

Thursday, July 14, 2011

قطعه شعر زیبا از سهیلا دانشجو ولایت فاریاب

بیا ترانه بخوانیم

تــا کجا بر جبر زمــانــه سکـــــوت کنــم

در میان جمع بــی ثبات اظهار وجود کنم

من طی طریق کــمال را شنیده ام بسیار

چگونـــه از فتح امــال خویش رکود کنم

گرم ناگزیر زدیدار با بخیل زوال پرست

چه چاره  کنم اگر نه گفت وشنود کنم

من عاشقانه درمسیرپرتو خورشید میروم

چرا نمیخواهند به سعادت صعود کنــــم

هر دم نشانی ازحضورنافذ تقدیر دیده ام

 حاجت مباد که بیم از جفای حسود کنم

من قطره ام کمگشته در طلاتـــم دریــــا

از غرور فارغم چه حاصل چه سود کنم

سخن از عشق وامید گفتن آ سان اســـت

لیک نتوانم چوآ سوده دلان وانمود کنم

گر چه خسته از رنگهای دلفریب تزویرم

ثابتم ، به لطف حق قیــــام وقعود کـــنم

 

کمبود معلمه های زن در ولایت سمنگان

                                             

                                             برنامه نخست
دویم پروګرام
              دختران در سمنگان به خاطر کمبود معلمین زن، از ادامهء تحصیل باز می مانند

23.04.1390
نبود معلمان زن در برخی از مكاتب ولایت سمنگان باعث شده تا عدهء از مردم از فرستادن دختران شان به مكتب خودداری كنند.
محمد علم باشنده ولسوالی روی دواب ولایت سمنگان از همین مردم است كه طی تماس تلیفونی شكایتش را از این بابت با رادیو آزادی بیان کرده و گفت: این یك جفای بزرگ بر یك نسل است كه همیشه از درس و مكتب محروم بوده اند و حال هم محروم از این حق شان نگهداشته می شوند.
وی گفت:
« در ولسوالی روی دواب 35 تا 40 درصد شاگردان را دختران تشكیل می دهند، ولی از این كه معلمین زن ندارند، اندك كه به سن بلوغ رسیدند والدین شان آنها را از رفتن به مكتب و آموزش زیر دست مردان باز می دارند.»
وی همچنین گفت: آموزش شاگردان توسط معلمان غیر مسلكی نیز خیلی زیانبار است و باید دولت برای حل آن راه های موثر را جستجو نماید.
وی گفت:
« مثلاََ شاگردان صنوف بالا مضامین چون انگلیسی، ریاضی، هندسه و امثال این ها را دارند كه معلمین غیر مسلكی آنها را درس داده نمی توانند و زمانیكه شاگردان فارغ می شوند در امتحانات كانكور ناكام می مانند و از آنچه كه در این دوازده سال آموخته اند هیچ بهره جز یك سند فراغت به دست نمی آورند.»
این باشندهء ولایت سمنگان می افزاید که این وظیفهء دولت است كه باید زمینه استخدام معلمین مسلكی و زنانه را در مكاتب فراهم كند تا دختری از مكتب باز نماند و شاگردان از تحصیلات بهتر بهره مند شوند.
در همین حال عبدالجبار مایار معین تدریسی ریاست معارف ولایت سمنگان نیز همین كمبود معلمین مسلكی و زنانه در مكاتب ولایت سمنگان را یكی از مشكلات معارف این ولایت می داند و می گوید:
« ما تنها در بخش دختران نه بلكه در مورد طبقهء ذكور هم مشكلات داریم، مثلاً ما در برخی مكاتب خود به نبود یا كمبود معلمین زنانه مواجه هستیم كه واقعاً در جلب و جذب دختران تاثیر بد دارد، ولی مشكل بزرگ ما كمبود معلمین مسلكی است كه اگر راه حل برای آن پیدا نشود، كیفیت معارف آنچنانیكه پایین است، پایین باقی می ماند. من می گویم اگر به معلمین زنانه یا معلمین مسلكی یك مدد معاش بهتر داده شود، آنها حاضر می شوند تا در دور دست ترین مكتب بروند و درس بدهند.»
باید گفت که نبود یا كمبود معلمین مسلكی و زنانه در ولایت سمنگان تنها مشكلی نیست كه معارف این ولایت از آن رنج می برد، بلكه به گفته مردم و تایید مسوولین امور، كمبود تعمیر مكاتب و نبود آب صحی آشامیدنی برای شاگردان و معلمین مشكل دیگریست كه معارف ولایت سمنگان به آن مواجه می باشد و با گذشت چندین سال هنوز برطرف نشده است.
بشیر احمدغزالی ولایت سمنگان

همایش امروز زنان در شهر کابل

                                       

بلی خواهر!حق گرفته می شود

                                           

 خیابان مال من هم هست، مبارزه زنان افغان باخیابان آزاری
رامین انوری  
به روز شده:  15:42 گرينويچ - پنج شنبه 14 ژوئيه 2011 - 23 تیر 1390
"زمانی که در افغانستان زن به دنیا می آیی، جامعه به شما می آموزد که چگونه از زن بودن خود شرمسار باشی. به شما یاد داده می شود که چگونه از داشتن موهای بلند و یا اندام زنانه خود خجالت بکشی. یاد می گیری که چگونه با شانه های افتاده راه بروی و مجبورت می کنند به این باور برسی که این حق طبیعی دیگران است که با تو بدرفتاری کنند."نورجهان اکبر، بیست ساله، در جامعه ای که خودش چنین تعریفی از آن دارد، بزرگ شده است، اما حالا او و گروهی از زنان جوان برای تغییر می خواهند کلیشه های اجتماعی موجود در افغانستان را به چالش بکشند.
حدود بیست نفر از اعضای این گروه، برای نخستین بار در تاریخ افغانستان، به خیابان ها آمدند تا اعتراض خود را علیه خیابان آزاری ابراز کنند.
"خلاف آنچه که اینجا تصور می شود، زنان برای این ساخته نشده اند که در خانه ها بمانند و
برای مردان خدمت کنند. ما می خواهیم در فعالیت های اجتماعی شرکت داشته باشیم
سیاستمدار شویم، فعال اجتماعی و کارمند ادارات باشیم و این مسئله نباید برای کسی مشکل ایجاد کند"
یکی از شرکت کنندگان این راهپیمایی که شعار "این خیابان از من هم هست" را حمل می کرد، گفت: "ما اینجا هستیم تا صدای خود را بلند کرده و به همه بگوئیم که دیگر بدرفتاری را در خیابانها تحمل نخواهیم کرد."
او افزود: "این حق زنان است که مانند مردان در جامعه بدون اینکه هراسی داشته باشند،
زندگی کنند، کار کنند و درس بخوانند."
خیابان آزاری در افغانستان، در حال تبدیل شدن به یک مشکل جدی است و چیزی که به باور فعالان اجتماعی، مانع بزرگی را در برابر مشارکت زنان در اجتماع ایجاد می کند.
این باور وجود دارد که حضور زنان در اجتماع که در پی فروپاشی رژیم طالبان و به ویژه در سالهای اخیر پر رنگ تر شده، به ایجاد واکنش منفی جامعه مردسالار افغانستان کمک کرده است.
شبانه، یک دانشجوی دانشگاه کابل می گوید: "آنها (مردان) نمی توانند این حقیقت را تحمل کنند که حضور زنان در اجتماع در حال گسترش است."
'به شما یاد داده می شود که چگونه از داشتن موهای بلند و یا اندام زنانه خود خجالت بکشی'
او می افزاید: "خلاف آنچه که اینجا تصور می شود، زنان برای این ساخته نشده اند که در خانه ها بمانند و برای مردان خدمت کنند. ما می خواهیم در فعالیت های اجتماعی شرکت داشته باشیم، سیاستمدار شویم، فعال اجتماعی و کارمند ادارات باشیم و این مسئله نباید برای کسی مشکل ایجاد کند."
افغانستان با وجود آنکه در سالهای اخیر شاهد تغییراتی در زمینه حضور زنان بوده، هنوز یک کشور به شدت مردسالار است.
در بسیاری از مناطق افغانستان، هنوز بیشتر زنان نمی توانند بدون اجازه اعضای مرد خانواده، از خانه های خود بیرون شوند.
تمنا حمیدی که تازه دانشکده حقوق را به پایان رسانده می گوید: "ذهنیت مخالفت با مشارکت اجتماعی زنان بسیار عمیق است و شکستن رفتارهای اجتماعی علیه زنان، یک چالش جدی است."او می گوید: "هر روز برای رفتن به محل کار، باید یک فاصله کوتاه را پیاده طی کنم و این دقیقا زمانی است که رفتارهای بدی را می بینم. هر دقیقه باید مواظب باشم که کسی مرا دنبال نکند و یا کسی تلاش نکند به بدنم دست بزند." 
ما می خواهیم در فعالیت های اجتماعی شرکت داشته باشیم، سیاستمدار شویم، فعال اجتماعی و کارمند ادارات باشیم و این مسئله نباید برای کسی مشکل ایجاد کند.
با آنکه تاکنون هیچ تحقیق رسمی در مورد مسئله خیابان آزاری و دلایل و عوامل آن در افغانستان انجام نشده است، اما شنیدن تجربیات روزمره زنانی که برای کار و یا درس از خانه های خود بیرون می شوند، نشان می دهد که خیابان آزاری در این کشور بسیار گسترده است و در مواردی سبب شده است دختران و زنان به دلیل دوری از آزار خیابانی ترجیح داده کار و یا هم تحصیل خود را ترک کنند.
فعالان اجتماعی در افغانستان از این نگراننند که خیابان آزاری به یک هنجار اجتماعی بدل شده است و این درحالی است که دولت برنامه ای برای جلو گیری و یا هم مبارزه با آن ندارد. بی بی سی