آوای زنان افغانستان

آوای زنان افغانستان

Friday, June 17, 2011

شراره کامرانی و فریبا یوسفی مهمان شاعران افغان در کابل


شراره کامرانی


دو شاعر ایرانی در کابل


شراره کامرانی و فریبا یوسفی دو تن از شاعران زن که اهل ایران اند و در شاعری درخششی هم در میان حلقات ادبی در سالهای اخیر داشته اند، به کابل رفته اند تا با زنان افغان و وضعیت ادبی در آن سامان آشنایی به هم رسانند.
انجمن قلم و موسسه دردری شامگاه پنجشنبه شماری از شاعران پایتخت را گردهم آوردند تا به شعرهای این دو خانم گوش بسپارند و نمونه هایی از آثار خود را نیز قرائت کنند.
خانم کامرانی می گفت با جریان ادبی افغانستان در ایران آشنا بوده و از طریق رسانه ها نیز با شاعران و نویسندگان افغان در داخل و نحوه فعالیت های شان اطلاعاتی حاصل می کرده اند.
او شعری هم به افغانستان تقدیم کرده است که در آن کلمات دری مانند کلکین و شور خوردن به کار رفته اند.
17 جون 2011

فلمی از آیرخش فیضی در جشنواره اوپن سیتی لندن

ایرخش فیضی فلمساز


 

افغانستان در جشنواره فیلم های مستند لندن و رویدادهای فرهنگی هفته

شهباز ایرج
بی بی سی
به روز شده:  20:37 گرينويچ - جمعه 17 ژوئن 2011 - 27 خرداد 1390

امسال چهار فیلم مستند از فیلم سازان افغانستان نیز به جشنواره فیلم های مستند شهر باز (اوپن سیتی) لندن که از پنجشنبه شانزدهم ماه جاری میلادی گشایش یافت، راه یافته است.
آیرخش فیضی، مستندی در مورد دشواری رانندگان زن در افغانستان ساخته است
در این جشنواره قرار است ۱۴۰ مستند از سراسر جهان به نمایش گذاشته شود. مسعود ضیایی، تمیم عبدالله، آیرخش فیضی و سلیمان امانزاد چهار فیلم ساز جوان هستند برای شرکت در این جشنواره به لندن آمده اند.
آیرخش فیضی دختری از مزارشریف در فیلم خود سعی کرده است دشواری های راننده بودن زنان جامعه اش را به نمایش بکشد.
آزارهای خیابانی مردان و نیش نگاه های شان در این فیلم، اشاره ای به بخشی از چنین دشواری ها است.
سلیمان امانزاد که ۱۷ سال بیشتر ندارد، در سال ۱۹۹۹ میلادی زمانی که طالبان بامیان را اشغال کردند و کشتار مردم بیگناه به راه افتاد، چهار ساله بود. اعضای خانواده او در مغاره ای برای یک ماه خود را پنهان کردند تا کشته نشوند.
سلیمان زنده ماند و بعد از شکست طالبان توانست درس بخواند و فیلم سازی را هم یاد بگیرد. او اخیرا ترجیح داد برای ساختن فیلمی به زادگاهش برگردد و زندگی یک کودک هم سن خود را موضوع فیلم خود قرار دهد. کودکی که در ۱۷ سالگی ناگزیر است به کشاورزی بپردازد.
مسعود ضیایی اهل هرات است، شهری که بیشترین خبرهای خودسوزی زنان افغان را از آنجا شنیده ایم. اما موضوع مستند او با کار دیگران متفاوت است، او به پیامدهای خود سوزی دو زنی پرداخته که از آتش خود افروخته در امان مانده اند اما حالا باید در آتش نگاه اطرافیان بسوزند. یکی از آنها در پانزده سالگی وادار شد با مرد ۲۵ ساله ای ازدواج کند، او از این اجبار ناراضی بود و تصمیم گرفت خود و زندگی خود را به آتش بسپارد.
چهارمین عضو این گروه فیلمسازان جوان افغان، تمیم عبدالله است که زندگی گروهی از کودکان خیابانی را موضوع فیلم خود قرار داده است.
در این فیلم کودکانی را می بینیم که مجبور اند در میان زباله ها از صبح تا شب بگردند و مواد ساخته شده از پلاستیک را جمع آوری کنند و آن را بفروشند تا نانی به کف آرند.
این کودکان چون سر و وضع مناسبی ندارند و ژولیده و چرکین اند، در همه جا انگشت رد به سینه می خورند.
جشنواره فیلم های مستند "شهر باز" از شانزدهم جون/ژوئن شروع شده و تا نوزدهم ادامه خواهد داشت.