آوای زنان افغانستان

آوای زنان افغانستان

Saturday, March 26, 2011

        لیزا سروش                                  نامه برای پدرم            

پدر!

دستان روزگار قلب تاریخ را مسخ کرده است

لکه های استعمار را با آب کدام دریا بشویم ؟

پدر!

دلتنگم ، سخت دلتنگ

ولی می خندم

که دلتنگی هایم را

که اگر بغچه اش بگشایی

آیینه ها فریاد میزنند

بدست باران برایت هدیه کرده ام

هدیه

یک تنها

یک مسافر

پدر!

بهاررا با تنهایی هایم تجلیل میکنم

خزان از جنس افسانه منست

اما امشب دلم بعض میزند

اگر نامه ام سرد بود

مخوان !

پدر!

صدایم از خنجر روزگار سونامی شده است

آه ببین !

چراغ خانه ام را کشته اند

گلبرگ های شعرم را دیروز تاراج کرده بودند

میبینی ؟

میگویند

جناره چشمانت خدا خوانده بود

اوقیانوس اندیشه ات را (ناتو)پاسبانی میکند

استواری قدمهایت را قرض ده

که پایگاه می سازیم

پدر!

تو قطره بزرگی روی نیلوفر

ومن از سخاوت دستانت قطره های به دریا می بخشم

اگر اندکی تشنگان را سیراب کنیم

پدر!

کسی بر چهره ام نمی نگردد

که زخم کبوتران و مرگ ستاره گان فریاد نکشند

میگویند،

پرچم های زادبودم خونین شده اند؟

نامه ات به ماه ده

حالا کار ساده است

همه چیز خارق العاده است

چور

چیاول

قتل

تباهی

نکردی میگویند حرامزاده است

پدر!

پرستو های ذهنم را

درون نامه گذاشتم که اگر انقلاب شد همرنگ من باش